Een half jaar treinen
Elke ochtend is het hetzelfde liedje. Om 6.00 uur gaat de wekker. Dan gaat de wekker de eerste keer. De wekker app op de iPhone die ik gebruik, heeft een snooze tijd van 2 minuten. Dus na 4 keer snoozen, is de lol er echt vanaf en zit ik met die iPhone te rommelen op de rand van mijn bed, in de hoop dat de kracht in mijn benen en mijn ogen echt gaat komen. De kracht om mijn benen te strekken, waardoor ik echt rechtop sta en de kracht in mijn ogen om ze open te houden. Het is al maanden klaarlicht in de slaapkamer op dat tijdstip, dus een keer knipperen wordt hard afgestraft.
Als ik eenmaal loop, gaat het wel. Ik kleed me aan, doe mijn broodtrommel in de tas, bind de tas achterop de fiets die ik twee verdiepingen naar beneden til en ik fiets naar Utrecht Centraal. De snelheid waarmee het eerder beschreven proces gaat, bepaald of ik de intercity van 7.28 uur of 7.43 uur naar Schiphol heb.
Gelukkig lukt het me meer dan 2 (van de drie) keer in de week om die van 28 te hebben. Dat is fijn, want dan kan ik op school nog mijn tanden poetsen, mijn laptop halen en alvast aanzetten. In die trein kom ik dagelijks dezelfde mensen tegen. De wat dikkige meneer met baard, wit haar en Youp van ‘t Hek bril. Het lange magere meisje dat nogal verbeten over komt. Parmantig loopt ze vanaf Zuid richting de VU. Het meisje met de te strakke spijkerbroeken, leren jasje en lelijk bruine gebit, eenmaal buiten de trein lukt het haar het eerst van alle passagiers een sigaret aan te steken, wat haar samen met haar donkere wenkbrauwen erg onaantrekkelijk maakt. En dan is er nog de serieuze zakenman met zijn MacBook Pro dus op Daniel Craig lijkt. Je weet wel, de laatste James Bond, maar dan zonder de steroïden borsten en het pruilmondje. En ik vergeet bijna de vrouw van middelbare leeftijd met geblondeerde stekels en iPad.
Een half jaar lang zit ik minimaal 2 keer in de week met die mensen in dezelfde ruimte. Ook als ik de hele week op tijd ben, blijft het bij twee, want de ADV-dagen en college dagen liggen verspreid bij mijn treinbuddies. Maar het suffe is, het zijn helemaal mijn treinbuddies. Het is moeilijker om een bibliotheek stil te krijgen dan de voorste treincoupe van de trein naar Schiphol die om 7.28 uur vertrekt van Utrecht CS. Als er geen opvallende zaken, zoals vertragingen of huishoudbeurzen zijn, is het elke dag hetzelfde en is het ijzig stil. Iedereen zit druk in de krant, aantekeningen, boeken of iPod/iPad. Niemand praat. Helemaal niemand. Ik denk dat de conducteur opzettelijk deze coupe ontwijkt, omdat het gewoon te stil is.
Je wil ook niet anders. Natuurlijk heb ik 11 kilometer gefietst voor ik in dat ding zit, maar dat wil nog niet zeggen dat ik wakker ben. Getuige ook de twee aanrijdingen die ik al op mijn woon-werk traject met de fiets en andere fietsers heb gehad. Slapen kan je ook als je op de fiets zit. Geen probleem. Eenmaal in de trein kan je weer verder met op je gemak wakker worden, of opnieuw snoozen. Je hebt 24 (!) minuten om je nog even en public om te draaien, met gesnurk en draadje kwijl uit de mond er bij. Ik gebruik de tijd maar om te ontbijten en de nrc.next te lezen op de iPhone. Degene die me daarvan houdt, moet van goede huize komen of erg aantrekkelijk zijn. Na de voorgaande beschrijvingen kan ik u vertellen dat ik volledig op de hoogte ben van het laatste nieuws van de afgelopen 6 maanden.
Het zijn mijn vrienden niet geworden. Ondanks dat ik een half jaar lang meerdere keren in de week met ze in dezelfde ruimte zat. Ergens vind ik het ook wel raar. Raar als in: ‘waar gaat het toch naartoe met de mensheid, als we elkaar niet eens groeten, dan wel aanspreken als we met elkaar in een kleine ruimte zitten’. Maar goed. Laat mij maar lekker wakker worden met mijn boterhammen en de .next. Dat was meer dan genoeg op weg naar de school in Amsterdam. Het hele ritueel wordt na de vakantie anders. Nog een week, dan ben ik klaar in Buitenveldert.
woensdag 29 juni 2011
omdat ze al een jaar bij me is
In de supermarkt kom je voor boodschappen, meer niet. Zelfs op de Daalseweg in Nijmegen, waar ik altijd wel bekenden tegen kwam in de tijd dat ik op de Johannes Vijghstraat en Postweg woonde, kwam ik in eerste instantie toch echt om mijn eten, tulpen of vuilniszakken te halen.
Toch is een supermarkt een openbare plek als anderen en blijken de oerinstincten altijd aan te staan bij mensen. Net als vroeger zijn mannetjes aan het jagen naar het vrouwtje waar ze denken goed nageslacht mee te kunnen krijgen. Omgekeerd zullen vrouwen hetzelfde doen, zij het niet dat zij een bepaald soort tact en subtiliteit hebben waardoor dat niet zo op valt. Het valt mij in ieder geval niet (altijd) op.
Op de boulevard van een oord als Scheveningen is deze oeroude gewoonte het beste te zien. Mannetjes sloven zich uit met hun autootjes, dure kleren of hippe zonnebril. De meisjes hebben een poging gedaan om zichzelf mooier te maken met make-up. Het ligt er alleen te dik op, letterlijk en figuurlijk. Het lijkt wel te werken. De mannetjes krijgen begeerlijke blikken toegeworpen als zij in mooi blik rijden en mooie vrouwen worden aangestaard.
Het ligt mij allemaal niet. Ik heb geen auto om indruk mee te maken. Erger nog, ik schijn een voorliefde te ontwikkelen voor lelijke auto’s. In het geval dat iemand me leuk vind, is de kan dus groter dat het echt om mij gaat en niet dat ze me leuk vindt omdat ik zo’n mooie auto of veel geld heb. Pluspuntje aldaar. Het subtiel naar vrouwen kijken lukt me ook niet. Wat dat betreft moet ik misschien mijn excuses aanbieden aan wat dames die ik vandaag ongeneerd aangestaard kan hebben. Het was niet bewust, maar je blik kan in gedachten zo eens afdwalen. De keuzen waarop die blik afdwaalt, is gemakkelijk gemaakt als je kunt kiezen tussen vrouwelijk schoon en het kantoorgebouw van ABN Amro op de Zuidas.
Andersom gebeurt het me maar weinig, dat ik word word aangestaard. Toevallig gisteren, omdat ik in noodweer op blote voeten fietsten onder het motto van: mijn voeten worden toch wel nat, met of zonder stoffen gympen.
De dame die het presteert om al een jaar aan mijn zijde te kunnen en willen staan heeft het wel. Minderjarige vakkenvullers in de Albert Heijn kijken haar na met begeerlijke blikken, zelf ziet ze het niet of wil ze het niet zien. Wat een feest vind ik dat. Mijn vriendin ligt dus goed in de (super)markt, altijd fijn om te weten. De keurmeesters, pubers van een jaar of 16, kunnen flink kritisch zijn, en zij doorstaat de test. Als je dan even later haar hand vast pakt, spat de bel die puberfantasie heet en ik hier heel groot opblaas uit elkaar en kijken ze naar een zak sla alsof de jongen in kwestie kunstkenner is die een nog niet ontdekte Picasso voor het eerst ziet.
Thuis aangekomen realiseer ik me hoe veel mazzel ik heb. Kijk een mooie auto kan je zelf uitzoeken. Hetzelfde geldt voor de nieuwste gadgets en hippe kleren. Maar hoe blij moet je zijn als iemand die ook qua innerlijk begeerlijk is, al een jaar voor jou kiest? (voor mij dus, in dit geval)
Toch is een supermarkt een openbare plek als anderen en blijken de oerinstincten altijd aan te staan bij mensen. Net als vroeger zijn mannetjes aan het jagen naar het vrouwtje waar ze denken goed nageslacht mee te kunnen krijgen. Omgekeerd zullen vrouwen hetzelfde doen, zij het niet dat zij een bepaald soort tact en subtiliteit hebben waardoor dat niet zo op valt. Het valt mij in ieder geval niet (altijd) op.
Op de boulevard van een oord als Scheveningen is deze oeroude gewoonte het beste te zien. Mannetjes sloven zich uit met hun autootjes, dure kleren of hippe zonnebril. De meisjes hebben een poging gedaan om zichzelf mooier te maken met make-up. Het ligt er alleen te dik op, letterlijk en figuurlijk. Het lijkt wel te werken. De mannetjes krijgen begeerlijke blikken toegeworpen als zij in mooi blik rijden en mooie vrouwen worden aangestaard.
Het ligt mij allemaal niet. Ik heb geen auto om indruk mee te maken. Erger nog, ik schijn een voorliefde te ontwikkelen voor lelijke auto’s. In het geval dat iemand me leuk vind, is de kan dus groter dat het echt om mij gaat en niet dat ze me leuk vindt omdat ik zo’n mooie auto of veel geld heb. Pluspuntje aldaar. Het subtiel naar vrouwen kijken lukt me ook niet. Wat dat betreft moet ik misschien mijn excuses aanbieden aan wat dames die ik vandaag ongeneerd aangestaard kan hebben. Het was niet bewust, maar je blik kan in gedachten zo eens afdwalen. De keuzen waarop die blik afdwaalt, is gemakkelijk gemaakt als je kunt kiezen tussen vrouwelijk schoon en het kantoorgebouw van ABN Amro op de Zuidas.
Andersom gebeurt het me maar weinig, dat ik word word aangestaard. Toevallig gisteren, omdat ik in noodweer op blote voeten fietsten onder het motto van: mijn voeten worden toch wel nat, met of zonder stoffen gympen.
De dame die het presteert om al een jaar aan mijn zijde te kunnen en willen staan heeft het wel. Minderjarige vakkenvullers in de Albert Heijn kijken haar na met begeerlijke blikken, zelf ziet ze het niet of wil ze het niet zien. Wat een feest vind ik dat. Mijn vriendin ligt dus goed in de (super)markt, altijd fijn om te weten. De keurmeesters, pubers van een jaar of 16, kunnen flink kritisch zijn, en zij doorstaat de test. Als je dan even later haar hand vast pakt, spat de bel die puberfantasie heet en ik hier heel groot opblaas uit elkaar en kijken ze naar een zak sla alsof de jongen in kwestie kunstkenner is die een nog niet ontdekte Picasso voor het eerst ziet.
Thuis aangekomen realiseer ik me hoe veel mazzel ik heb. Kijk een mooie auto kan je zelf uitzoeken. Hetzelfde geldt voor de nieuwste gadgets en hippe kleren. Maar hoe blij moet je zijn als iemand die ook qua innerlijk begeerlijk is, al een jaar voor jou kiest? (voor mij dus, in dit geval)
Abonneren op:
Posts (Atom)