Central Goffert Park met Knabbel of Babbel

Vroeg is het niet als de zon net op komt. Het is hartje winter, dus voor het goed licht is, is het 9 uur geweest. Er lopen al flink wat hondenbezitters hun trouwe viervoeters uit te laten. Die zijn door het dolle, want de zon schijnt eindelijk weer eens. Na weken van grijs, miezerig weer, is dit een verademing. Je ziet ‘m door de bomen op komen, de zon. Je sport midden in een park. Je kijkt om je heen en geniet van het uitzicht. Achter de rand met bomen vullen flatgebouwen de horizon. Op de plaatsen waar dat niet zo is, weet je dat er woonwijken liggen. Het park ligt ingesloten in de stad. Het park wordt voor van alles gebruikt. Een circus ruimt net op, er liggen tennisbanen en er is een openlucht museum. Een park voor iedereen dus. Ik ben benieuwd hoe het hier in de zomer is. Er wordt nu al flink gesport. Er zijn veel hardlopers, in het midden ligt een nogal voetbalcomplex, een veld met tribunes dus. Een deel van het park is gewoon bos, of kinderboerderij. In de zomer worden hier ook weer concerten gegeven. Kaarten hoef je daar niet voor te kopen als je in de stad woont. Je kunt ook gewoon de ramen open zetten, dan kan je nog meer dan genoeg van de Red Hot Chili Peppers horen om het als achtergrondmuziek van je BBQ te gebruiken. Voor iedereen die denkt dat dit over Central Park in New York gaat, moet ik teleurstellen. Ook het Vondelpark, een goed alternatief trouwens, is het ook niet. Het Goffertpark in Nijmegen is een onderschat park. Dat was het in ieder geval door mij. Vanaf de weg die er doorheen loopt, een overeenkomst met Central Park, zie je eigenlijk alleen een grasveld en een kinderboerderij. De verschillende soorten inrichting van het park, het stadion en het restaurant zie je niet vanaf de weg. Daarvoor moet je echt even een rondje door het park lopen. Het was me ook nooit opgevallen dat er ook maar iets van een overeenkomst was tussen Nijmegen en New York. Tot vanmorgen. Toen zag ik het: een eekhoorn. In Nederland, bij mijn weten, schuchtere beestjes. In Central Park heb ik ze ervaren als Duiven op de Dam. Het hoort erbij, maar ze zijn brutaal en schooien om eten. Ik reed weg van het stadion en zag Knabbel of Babbel de boom in rennen. Het maakte eigenlijk teveel herrie. Het was zo stil, dat het geritsel hoorbaar was en ik omkeek. Toen bedacht ik het me. Nijmegen is net New York. Best een fijne stad om te verblijven, me dunkt. Hier volgt een opsomming met overeenkomsten: het begint met een N, ligt aan de rand van het land, langs een belangrijke rivier en waterroute, we hebben een park als Central Park, met alles wat ik al genoemd heb, plus vijvers, kunstwerken en allemaal andere dingen. En zo laat een eekhoorn je realiseren dat je het best naar je zin hebt in je huidige woonplaats. Het park was mooi in de herfst, met bomen in de felste kleuren rood, geel, groen en ook een beetje bruin. Het was prachtig op die ene dag in december dat er 15 cm sneeuw lag en alles wit en stil was. De nevel maakte het toen helemaal sprookjesachtig. Wat is mijn verwachting hoog gespannen voor de eerste bootcamptraining in de lente in het Goffertpark.

Een nieuwe school!

Afgedraaid van een van de lastigste schooljaren ooit vlogen we naar de VS om goed vakantie te houden. Een weekje Vinea en hoppa, daar komt school nummer 5. In vijf jaar ben ik door de onrust in mijn billen en falend management van wat schoolleiders docent geweest op even zoveel scholen. Okee, twee scholen waren vervangingsbanen, waarvan er 1 zo leuk was dat ik die toch graag in mijn lijstje opneem. En mensen maar denken dat lesgeven in Amsterdam lastig is. De leerlingen maken het werk op een havo of vwo niet heel veel zwaarder of lichter als ze in een andere stad wonen. Over vmbo's kan ik weinig zeggen. In Amsterdam zorgden leuke collega's voor een prima tijd. De leerlingen hadden ook meer respect voor je dan je denkt. Anders noemen ze je geen 'meester', ze snappen daar wel dat je hun meerdere bent. En dan BAM! Een nieuw schooljaar. De kater van de laatste net of net niet verwerkt, komt je terecht in een omgeving die harder bruist dan champagne in een fles die goed geschud is. Allemaal prettig gestoorde ongeleide projectielen die voor sommige scholen te jong zijn om les te geven. Mijn 'unique selling point' is weg. In het verleden was het eenvoudig: ik was gewoon 15 jaar jonger dan de gemiddelde leeftijd op de scholen. Nu zit ik precies op het gemiddelde. Nu moet ik dus echt goede lessen gaan geven om de leerlingen voor me te winnen. Al doen rode suede schoenen ook veel goeds. Werken dat je daar moet, werken! Weinigen zeuren erover. Iedereen doet het en we weten hoe er door de harde werkers uit het bedrijfsleven naar ons wordt gekeken. Boeit niet, wij doen gewoon wat we moeten doen en stoppen daarom een uurtje of 50 of 60 per week in wat lesjes. Meer niet. We hebben toch veel vakantie. Die vakantie voelde als een zwart gaatje zoals je dat hebt na een zomer Vinea. Van continu mensen en geluid om je heen kom je thuis, waar de radio op de achtergrond de laatste dagen Serious Request afspeelt en je versuft voor je uit zit te staren, omdat je even niets moet. Dat is wennen. Deze school zorgt ervoor dat je veel meer op school bent dan dat je thuis bent. Sowieso zie je na oktober je huis niet bij daglicht en als je de uren slapen, eten en persoonlijke verzorging er af haalt, ben je toch zeker een uur of misschien twee thuis op zo’n manier dat het thuis voelt. Gelukkig doen ze er veel aan om het je naar je zin te maken. Ze zorgen ervoor dat je je er thuis voelt. Er is koffie, thee, comfortabele toiletten, mooie lokalen en werkplekken, vlot internet en een fijne bank. De collega’s zijn vriendelijk, werken mee en denken dezelfde kant op. Als je er even geen zin in hebt, ga je in je lokaal zitten, kijkt over je beeldscherm heen en ziet links de skyline van de ‘stad der steden’, Nijmegen en recht voor je uit de nieuwe brug die vanaf het einde van dit jaar ervoor moet zorgen dat Nijmegen nog leuker voor automobilisten en frisser voor bewoners van het centrum wordt. Achter die brug zie je het gat dat begin november in de elektriciteitscentrale is geslagen. Wat een knal was dat! Het voelt gelukkig snel als thuis. Steeds vaker verspreek ik me en zeg dat ik thuis een mooi lokaal en een grote televisie heb. Die laatste hangt in dat lokaal, niet thuis in de woonkamer. Als ik mijn Zalando pakket bestel, laat ik het op school bezorgen. ‘Dan weet ik zeker dat ik thuis ben’, was de veelzeggende quote van een collega die een heel snowboard bij de conciërge mocht ophalen. Om het feest compleet te maken en me helemaal thuis te laten lopen, hebben ze er een grijze wijze man uit 1951 lopen. Niet alleen de haarkleur en geboortejaar komen overeen, ook de quotes van de rector doen me denken aan het ouderlijk huis. “Ja, maar ik heb ’62-’63 meegemaakt”, sprak de rector toen de schoolleiding de school eerder uit liet gaan door hevige sneeuwval. De anekdote van de ene 60-er aan de andere vertelt. Wat leidde tot een nieuwe vraag: “Stones of Beatles, vraag ‘m dat maar.” Okee. Navraag maakte duidelijk dat de heren ook op muziek gebied op één lijn zitten. Sterker nog; ik vermoed dat als je ze bij elkaar zet ze wellicht net zo op elkaar lijken als ik op sommige gebieden op mijn teamleider. Van mijn generatie, maar dan 1.0. De bèta-versie van 1.9 heb ik net geïnstalleerd. Langzaam leert de teamleider trucjes met de computer en zijn werk digitaal maken. Eigenlijk voel ik me net als Katja Schuurman die in de jaren ’90 reclame maakte voor computers: ‘En nu heb ik er één, die precies weet hoe het moet’. Dat gaat dan in mijn geval over een school. Het eerste half jaar belooft veel moois. Natuurlijk zijn er dingen slecht geregeld. Maar dat heb je eigenlijk overal. Als erover gepraat wordt, maakt het niet uit en blijft het leuk.