Een enge aflevering van het Jeugdjournaal

Die gele katachtige ogen vergeet ik nooit meer. In zijn rode danspakje werpt hij nog een blik over zijn schouder en blijkt zijn ware ik nog even duidelijk te worden. En dat in de laatste seconde. Je hebt net zitten rillen en dacht dat het een droom was. Thriller van Michael Jackson. Het was de verjaardag van mijn, toen nog zeker, hele kleine zusje. Het moet 1986 of 1987 geweest zijn. Het feestvarken was al naar bed en ik mocht lang opblijven. De visite zat aan de hoge tafel en ik keek, waarschijnlijk met een schuin oog, over mijn speelgoed naar het scherm van onze oude houten televisie met bol scherm en zonder afstandbediening. Veronica was nog een publieke zender. Voelt u 'm. Zo lang geleden dus. Het programma Countdown had net Thriller uitgezonden, de hele minifilm die alle video clips die daarna kwamen tot een ander niveau gebracht heeft. Hoe lang is Thriller? 16 minuten? Bijna een half uur lang horror. Op het netvlies van een 6-jarige. Nou, dat gaat lekker. Natuurlijk gaat dat niet lekker. 'Michel, je moet naar bed'. 'Ja maar, ik wil weten hoe dit afloopt'. 'Okee, maar daarna direct naar bed' Haha, en dan lekker slapen zeker. Als ik mijn ogen dicht deed zag ik die zombies weer. Deed ik mijn ogen open, zocht ik die gele katachtige ogen. Slapen zat er dus even niet in. Was ik maar mijn zusje, die had al het onheil op televisie gemist. Waarom zou die man zo zijn? Wat maakt dat hij die gele ogen nodig heeft? Nu, zo'n drieëntwintigeneenhalf jaar later weet ik het nog steeds. Sindsdien mocht ik ook niks 'engs' meer zien van mijn ouders. 'Doe je ogen maar even dicht, jongen', klonk het dan tijdens het acht uur journaal. Op mijn zeventiende zat ik nog steeds dagelijks een studie te maken van het Jeugdjournaal. Geen films, niks Die Hard with a vengeance, Ransom of Scream. Nu nog steeds loop ik weg als het te spannend wordt tijdens een televisieserie. Wat een drama het ook was toen Michael Jackson overleed. Niet alleen verloor ik een idool uit mijn tienerjaren, want ik was er bij tijdens zijn laatste concert in de Arena, maar erger nog: Thriller all over the place. De meeste herinneringen zijn ver genoeg vervaagd en het trauma voldoende verwerkt om toch nog in een busreis met Havo 4 de hele Scream trilogie te verwerken. Het dansje in Thriller is uitgebreid bestudeerd en eng vind ik het al lang niet meer. Wat nog wel is gebleven, is met vlagen een lichte voorkeur voor het Jeugdjournaal. Met daarin gisteren: een jongen die een meerval (soort vis) vangt die groter is dan hij zelf. In de lokale visvijver heeft de jongen van 1 meter 53 een vis gevangen van 1.57m. De jongen kon het dier niet alleen op het droge krijgen en kreeg daarbij hulp van omstanders/bekenden/papa. Uiteindelijk lag het dier bij de jongen op schoot, waarna de jongen een trotse blik de camera in wierp. Eind goed al goed. Maar wat een nieuws. Eindelijk goed nieuws in deez' barre tijden. Ook de meerval leeft nog, zij het met een littekentje in zijn mond. De jongen zou de vis weer uit zetten in het water. Niks aan de hand. Zo blijkt. Tot deze morgen. Na alle paasbroden, -brioches, -scones en -koek gebakken te hebben, kruip ik weer even naast mijn teerbeminde in bed. Zuchtend en kreunend vlijt ze zich tegen me aan. 'Ik heb zo raar gedroomd', zucht ze. 'Wat dan, liefje?', vraag ik een beetje bezorgd natuurlijk. 'Nou', kreun, 'er zat een man achter me aan. Hij ging me doodmaken, of niet. Achter hem aan zaten allemaal vissen.' Ik ga er in mee en vraag: 'zwommen die vissen door de lucht of konden ze lopen'. 'Ze liepen en ik heb ze verrot moeten schieten met een lading hagel in hun donder en de boze man heb ik neergeknuppeld. Denk ik.' Goedemorgen. I rest my case.

Op schoolreis naar Finnborough Hall

Als je aan Engeland denkt, denk je aan regen, een 'stiff upperlip', traditie, industrie en uitgestrekte heuvels. Als je met een groep naar Engeland gaat, krijg je droog weer, wel koud, veel geregel, een prachtige countryside en een ouderwets druk Londen. Dit alles om het Engels een beetje op niveau te brengen. Altijd spannend: een schoolreisje. De leerlingen zijn tot een maximum opgewonden en blijven dat een groot deel van de week. Ze zitten bovenop elkaar, 24 uur per dag, gelukkig geen 7 dagen per week, want dat was net te lang geweest. Het enige waar ze oog voor hebben, zijn elkaar en zichzelf. Vraag ze niet wat ze vandaag in Londen gedaan en gezien hebben, maar ze hebben het wel leuk gehad. Zeker met dit weer en een belangrijk bezoek op Buckingham Palace (volgens ons was het Kate, die van William) is het goed toeven in Londen. Het was warm, zonnig en de plantsoenendienst had goed hun best gedaan om de stad wat kleur te geven voordat de echte bloeiperiode begint. Dan is het afwachten hoe de busreis gaat. Weten de leerlingen zich te gedragen of vliegen de M&M's je om de oren? Altijd spannend. Hoe reageert de buschauffeur. Dat is nog spannender. Gelukkig gaat dat goed. Zeker Fred is erg relaxed, weet de weg goed en heeft een koffer vol films. Het mooiste is deze reis naar Finborough Hall voor de docenten. Zij hebben in de barak een eigen 'staffroom'; een woonkamer waarin flink overlegd en gelachen wordt. De jongste kracht gaat op voor manager in het nieuwe schooljaar, want ja, bij gebrek aan uren en de wens op school te blijven, is een sollicitatie naar de plek van conrector de meest voor de hand liggende stap. De collega's worden dan ook met niet te misverstane bewoordingen voorbereid op de nieuwe wind die door het Revius gaat waaien. De 'De Valk-wind'. De verhalen zijn weer mooi tussen de docenten. Natuurlijk kan je niet alles vertellen, maar de jeugd van tegenwoordig (ondergetekende), is niet de wildste. Collega's hebben boevenstreken uitgehaald. Van het gebruiken van bushokjes voor andere doelen tot schaapje en kalfje rijden, verkleed als jongen, alles wordt besproken. Hilarisch. Mijn gebrek aan culturele kennis en bewustzijn, wordt voorzichtig verscholen achter lompe opmerkingen die maar wat graag door de groepsoudste gepareerd worden. De groep kinderen is niet alleen veel te groot om een serieus educatief programma mee te draaien, maar vooral hilarisch, grappig en alles op de mouw te spelen. Dat houdt ze scherp. Grappen van vroeger werken nog steeds. De uitleg van de regel van 3 valt bijzonder goed in de aarde; 1 wordt aangereden door zo'n rode dubbeldekker, 1 staat er bij te lachen en de 3e haalt hulp. Zelfs in het Engels lukt het goed. Ondanks dat we weinig Britten te spreken krijgen, wordt er bovengemiddeld veel Engels onderling gespreken. Alles wat officieel programma is, gaat in probleemloos Engels. Bij het kampvuur is het donker, maar wel gezellig. De KG-staff schreeuwt de longen uit haar lichaam, maar krijg de leerlingen wel aan het zingen. Als zij klaar is, worden de Jeugd van Tegenwoordig en Guus Meeuwis nagerapt/gezongen. Het is pikkedonker, maar het vuurtje geeft warmte en licht, zo wordt het toch een prima avond. Het was een mooie afsluiting na een mooie dag in Cambridge, waarbij we de colleges van buiten hebben gezien en een select gezelschap is mee gegaan King's College Chapel in. Voor de rest is het shoppen belangrijker. Leerlingen kijken met minachtig naar de schooluniformen van de Engelse kinderen op de school waar we verblijven. Het is niet mooi, vinden zij, maar erger: het is allemaal hetzelfde. Gelukkig mogen we in Nederland zelf bepalen wat we aandoen naar school. Dan loopt gelukkig niet iedereen er hetzelfde bij. Iedereen heeft een andere verwassen, te laag hangende spijkerbroek. De meisjes hebben daar andere Ugg's en de jongens andere uitgelopen gympen onder. En de Abercombe & Fitch vesten zijn gelukkig afwisselend rood of blauw en de letters staan steeds anders op hetzelfde vest met zelfs dezelfde grijze voering in de capuchons. Nee, het is maar goed dat er op het Revius geen schooluniformen zijn. Dan zou iedereen er hetzelfde bij lopen. Vandaag was het alweer de laatste dag van ons bezoek aan Engeland. Er is veel te bespreken, evalueren en veel lol om op terug te kijken, voor zowel docenten als leerlingen. De foto's zullen op internet komen, de verhalen worden thuis verteld en thuis slaapt men wel weer bij. Al denken sommige jongens in de groep, dat slapen altijd nog kan. Als je moe bent, of zo.