Helder kleuren zien

Waar die ontzettende aversie tegen vergaderen vandaan komt, weet niemand. Personen of onderwerpen kunnen er niets aan doen. Ze maken het soms, best vaak, erger, maar een nare gezichtsuitdrukking is standaard na verplicht overleg met regels. Vooral een voorzitter die wat sociale capaciteiten mist kan de vergadering maken of breken.  Zo ook vandaag. Gelukkig is het rustig in de school en is er plek om je terug te trekken. Met uitzicht op de Waalbrug in de verte en zuchtende krakende wiskundecollega’s voor je neus, is het best lekker werken. Het gekraak en gekreun komt maar weinig door mijn oordoppen, dus het top 2000 Thema kanaal doet goed zijn werk. Er komt iets uit mijn vingers, gewoon werk. Werk dat nu voor feedback bij groepsgenoten ligt.  

Een week geleden kon je de vergadering afsluiten en werd je buiten omarmt door warme lucht. Het was gewoon meer dan 30 graden. En dat half september. Er liepen overal straaltjes zweet. Het was lekker weer. Er waren rokjes, korte broeken, slippers. Maar dat kan helemaal niet. Er moest gewerkt worden. Nou krijgen we dit. Er moest twee keer getrouwd worden in 1 week tijd. Daarvoor was het perfect. Dat zijn mooie foto’s geworden. Alleen meteorologen konden heel in de verte de herfst al zien. Als een blad aan een boom draaide het weer om. Daar ging het blad al. Het is gelijk bruin of onderhevig geworden aan zwaartekracht. Hoe hard bladeren daar soms ook tegen strijden.

De droogte is nogal grondig teniet gedaan in een weekendje tijd. Lucht die al lang stil hing, wordt met een enorm aplomb verplaatst en de zon weet het geheel niet meer op temperatuur te krijgen. Het is opeens herfst. Degene die HERFST AAN heeft gesmst: bedankt! We hebben je bericht ontvangen.

Bij het verlaten van de vergadering was de beloning echter groot. Je hebt van die mensen die snel zeggen: ik heb, in mijn hele leven, nog nooit zo erg… gezien. Of: zo … heb ik het nog nooit mee gemaakt. Hoe jonger iemand is, des te leuker natuurlijk, die denkt dat het niet erger meer kan. Wacht maar. Vandaag was er ook zo’n moment. De laatste keer dat ik zo’n heldere regenboog had gezien, kon ik mij niet herinneren. Laat ik het zo dan maar formuleren. Felle kleuren in een perfecte halve cirkel kleurden de lucht. Niet zo lafjes, zoals je ze vaker ziet. Nee. De kleuren waren fel zoals trainingspakken aan het begin van de jaren ’90. Betovernd. Het is een spektakel, maar dan zonder herrie. Er beweegt niets. Het is gewoon mooi. Adembenemend. Je kunt er heel lang naar blijven kijken, net als naar een kampvuurtje of stromend water in een bergbeekje. Je wilt ook lang kijken, want je weet dat het niet lang gaat duren voordat het ding verdwijnt.

De locatie maakt het perfect. Nijmegens skyline. Hoeveel Nederlandse steden hebben er nou (een mooie) skyline? Rotterdam? Zaltbommel? Scheveningen? Nijmegen! Met de Waalbrug, de Stevenskerk, de helling. Alles. Het licht viel er zo mooi op. En anders wel op het pittoreske bouwputdorpje Lent. Fel zonlicht op het dorp met daarachter een donkergrijs decor omringd door een felgekleurde bonte cirkel.

De herfst kan zo fijn zijn. ’s Avonds geniet je er nog van. Op de fiets. De zon is net in de verte onder. Naast je zijn akkers en wat verderop bos. Je fietst om het landgoed, mijmerend over de dag die er bijna op zit. Je kijkt naast je en ziet dat er iemand is, die via sonar of radar wil meegenieten van je kleine momentje met de glimlach. Een meter of 200 lang, vliegt er een vleermuis naast mij op de fiets. Na die tweehonderd meter vliegt de vleermuis richting de egel die mijn pad later kruist om de Rijksweg over te steken. De vleermuis zegt de egel om rechtsomkeert te maken hij teveel koplampen ziet. De egel steekt achter mij het fietspad weer over om in de struiken op rustiger tijdens te wachten. Heerlijk. Die herfst toch. Dat moet wel goed komen dit jaar.

11x verhuisd

Als Pinokkio ren ik het bos door. Dan wel de Pinokkio van voordat het hout ook maar bewerkt was. Het bos is een kilometer of vier lang en dan moet je nog een stuk Sint Anna volgen voor je bij het oude huis bent. Oud in elke zin van het wordt. Het is van 1906 en we wonen er niet meer. Het is echt een oud huis met alle 'charme' en al het 'karakter' van dien: goede locatie, vocht, koude, klein, pissebedden, spinnen en een familie huisnaaktslakken die zich overdag echt niet laat zien en lekker warm onder de koelkast blijven zitten. Veel plezier, volgende bewoners. Doe even wat aan die ene wand in de slaapkamer, waar het vocht zo hardnekkig werkt, dat de witte latex van de muren af bubbelt.
Werkhoven-Nijmegen (9/2006), Nijmegen Postweg - Nijmegen - Joh. Vijghstraat (12/2006), Nijmegen-Werkhoven (1/2008), Werkhoven-Joure (3/2008), Joure-Werkhoven (5/2008), Werkhoven-Breda (7/2008), Breda-Werkhoven (7/2010), Werkhoven/Utrecht (samen) -Zeist (12/2010), Zeist-Nieuwegein (1/2012), Nieuwegein-Nijmegen (6/2012), Nijmegen-Malden (8/2013). En tussendoor nog even wat reizen gemaakt, 2x VS, China, Australie, Indonesië en 21 weken als Vinea reisleider. Echt honkvast ben ik niet echt geweest. Ik ben weer verhuisd. We zijn weer verhuisd. Dat gelukkig wel. Een echt grote mensen huis. Het is enorm, als je het vergelijkt met waar we vandaan komen. Tegelijkertijd vraag je je af hoe je ouders het toch voor elkaar krijgen, en wat te denken over die arme AOW-ers in hun nog grotere huizen?
We zitten er nu. In de woonkamer is een muur helemaal rood. In de logeer- en studiekamer is het groengeel en de slaapkamer is versierd met een betoverend mooie blauwe kleur. De vloer is geschuurd en gewaxd. De bewegende delen zijn gesmeerd met WD-40 en de carport is verstevigd, zoals het hoort zodat Ko de Micra veilig staat en voor de helft droog. Het afdak is net te kort. Of de auto te lang, maar daar kan je met een Micraatje over discussiëren.
Je loopt ook tegen de eerste mankementen aan: er komt een zeikstraaltje uit de douche, de schanieren van de kamerdeur zijn uitgelubberd, de keuken heeft net geen standaardmaat voor de oven en de keilbouten van de trapleuning zijn niet meer goed bevestigd. En dat terwijl je tot een maand geleden nog nooit van een keilbout gehoord had. Je leert in de eerste weken van je nieuwe huis meer dan in een heel schooljaar. Bij wijze van spreken dan, want zo gemakkelijk gaan die schooljaren nu ook weer niet voorbij.
Na wat lompe acties weet je dat je sommige dingen gewoon door mensen moeten laten doen die het dagelijks doen. Maar we zitten er. Er is warm water, er is stroom. Internet hangt in de lucht en langzaam dalen het eerste stof en mijn huidschilfers neer. Op een natuurlijke manier wordt het huis rondom ons heen gevormd. Het moet van ons niet in een keer helemaal af zijn. Wat nou als je dan nog eens een leuk kastje ziet? Of een schilderij? Een kleed voor de bank? Dat kan allemaal nog. Maar de kledingkast, eettafel, bank en salontafel zijn besteld. Het is super! Je eigen huis. Komt allen naar Malden!