Helder kleuren zien

Waar die ontzettende aversie tegen vergaderen vandaan komt, weet niemand. Personen of onderwerpen kunnen er niets aan doen. Ze maken het soms, best vaak, erger, maar een nare gezichtsuitdrukking is standaard na verplicht overleg met regels. Vooral een voorzitter die wat sociale capaciteiten mist kan de vergadering maken of breken.  Zo ook vandaag. Gelukkig is het rustig in de school en is er plek om je terug te trekken. Met uitzicht op de Waalbrug in de verte en zuchtende krakende wiskundecollega’s voor je neus, is het best lekker werken. Het gekraak en gekreun komt maar weinig door mijn oordoppen, dus het top 2000 Thema kanaal doet goed zijn werk. Er komt iets uit mijn vingers, gewoon werk. Werk dat nu voor feedback bij groepsgenoten ligt.  

Een week geleden kon je de vergadering afsluiten en werd je buiten omarmt door warme lucht. Het was gewoon meer dan 30 graden. En dat half september. Er liepen overal straaltjes zweet. Het was lekker weer. Er waren rokjes, korte broeken, slippers. Maar dat kan helemaal niet. Er moest gewerkt worden. Nou krijgen we dit. Er moest twee keer getrouwd worden in 1 week tijd. Daarvoor was het perfect. Dat zijn mooie foto’s geworden. Alleen meteorologen konden heel in de verte de herfst al zien. Als een blad aan een boom draaide het weer om. Daar ging het blad al. Het is gelijk bruin of onderhevig geworden aan zwaartekracht. Hoe hard bladeren daar soms ook tegen strijden.

De droogte is nogal grondig teniet gedaan in een weekendje tijd. Lucht die al lang stil hing, wordt met een enorm aplomb verplaatst en de zon weet het geheel niet meer op temperatuur te krijgen. Het is opeens herfst. Degene die HERFST AAN heeft gesmst: bedankt! We hebben je bericht ontvangen.

Bij het verlaten van de vergadering was de beloning echter groot. Je hebt van die mensen die snel zeggen: ik heb, in mijn hele leven, nog nooit zo erg… gezien. Of: zo … heb ik het nog nooit mee gemaakt. Hoe jonger iemand is, des te leuker natuurlijk, die denkt dat het niet erger meer kan. Wacht maar. Vandaag was er ook zo’n moment. De laatste keer dat ik zo’n heldere regenboog had gezien, kon ik mij niet herinneren. Laat ik het zo dan maar formuleren. Felle kleuren in een perfecte halve cirkel kleurden de lucht. Niet zo lafjes, zoals je ze vaker ziet. Nee. De kleuren waren fel zoals trainingspakken aan het begin van de jaren ’90. Betovernd. Het is een spektakel, maar dan zonder herrie. Er beweegt niets. Het is gewoon mooi. Adembenemend. Je kunt er heel lang naar blijven kijken, net als naar een kampvuurtje of stromend water in een bergbeekje. Je wilt ook lang kijken, want je weet dat het niet lang gaat duren voordat het ding verdwijnt.

De locatie maakt het perfect. Nijmegens skyline. Hoeveel Nederlandse steden hebben er nou (een mooie) skyline? Rotterdam? Zaltbommel? Scheveningen? Nijmegen! Met de Waalbrug, de Stevenskerk, de helling. Alles. Het licht viel er zo mooi op. En anders wel op het pittoreske bouwputdorpje Lent. Fel zonlicht op het dorp met daarachter een donkergrijs decor omringd door een felgekleurde bonte cirkel.

De herfst kan zo fijn zijn. ’s Avonds geniet je er nog van. Op de fiets. De zon is net in de verte onder. Naast je zijn akkers en wat verderop bos. Je fietst om het landgoed, mijmerend over de dag die er bijna op zit. Je kijkt naast je en ziet dat er iemand is, die via sonar of radar wil meegenieten van je kleine momentje met de glimlach. Een meter of 200 lang, vliegt er een vleermuis naast mij op de fiets. Na die tweehonderd meter vliegt de vleermuis richting de egel die mijn pad later kruist om de Rijksweg over te steken. De vleermuis zegt de egel om rechtsomkeert te maken hij teveel koplampen ziet. De egel steekt achter mij het fietspad weer over om in de struiken op rustiger tijdens te wachten. Heerlijk. Die herfst toch. Dat moet wel goed komen dit jaar.

11x verhuisd

Als Pinokkio ren ik het bos door. Dan wel de Pinokkio van voordat het hout ook maar bewerkt was. Het bos is een kilometer of vier lang en dan moet je nog een stuk Sint Anna volgen voor je bij het oude huis bent. Oud in elke zin van het wordt. Het is van 1906 en we wonen er niet meer. Het is echt een oud huis met alle 'charme' en al het 'karakter' van dien: goede locatie, vocht, koude, klein, pissebedden, spinnen en een familie huisnaaktslakken die zich overdag echt niet laat zien en lekker warm onder de koelkast blijven zitten. Veel plezier, volgende bewoners. Doe even wat aan die ene wand in de slaapkamer, waar het vocht zo hardnekkig werkt, dat de witte latex van de muren af bubbelt.
Werkhoven-Nijmegen (9/2006), Nijmegen Postweg - Nijmegen - Joh. Vijghstraat (12/2006), Nijmegen-Werkhoven (1/2008), Werkhoven-Joure (3/2008), Joure-Werkhoven (5/2008), Werkhoven-Breda (7/2008), Breda-Werkhoven (7/2010), Werkhoven/Utrecht (samen) -Zeist (12/2010), Zeist-Nieuwegein (1/2012), Nieuwegein-Nijmegen (6/2012), Nijmegen-Malden (8/2013). En tussendoor nog even wat reizen gemaakt, 2x VS, China, Australie, Indonesië en 21 weken als Vinea reisleider. Echt honkvast ben ik niet echt geweest. Ik ben weer verhuisd. We zijn weer verhuisd. Dat gelukkig wel. Een echt grote mensen huis. Het is enorm, als je het vergelijkt met waar we vandaan komen. Tegelijkertijd vraag je je af hoe je ouders het toch voor elkaar krijgen, en wat te denken over die arme AOW-ers in hun nog grotere huizen?
We zitten er nu. In de woonkamer is een muur helemaal rood. In de logeer- en studiekamer is het groengeel en de slaapkamer is versierd met een betoverend mooie blauwe kleur. De vloer is geschuurd en gewaxd. De bewegende delen zijn gesmeerd met WD-40 en de carport is verstevigd, zoals het hoort zodat Ko de Micra veilig staat en voor de helft droog. Het afdak is net te kort. Of de auto te lang, maar daar kan je met een Micraatje over discussiëren.
Je loopt ook tegen de eerste mankementen aan: er komt een zeikstraaltje uit de douche, de schanieren van de kamerdeur zijn uitgelubberd, de keuken heeft net geen standaardmaat voor de oven en de keilbouten van de trapleuning zijn niet meer goed bevestigd. En dat terwijl je tot een maand geleden nog nooit van een keilbout gehoord had. Je leert in de eerste weken van je nieuwe huis meer dan in een heel schooljaar. Bij wijze van spreken dan, want zo gemakkelijk gaan die schooljaren nu ook weer niet voorbij.
Na wat lompe acties weet je dat je sommige dingen gewoon door mensen moeten laten doen die het dagelijks doen. Maar we zitten er. Er is warm water, er is stroom. Internet hangt in de lucht en langzaam dalen het eerste stof en mijn huidschilfers neer. Op een natuurlijke manier wordt het huis rondom ons heen gevormd. Het moet van ons niet in een keer helemaal af zijn. Wat nou als je dan nog eens een leuk kastje ziet? Of een schilderij? Een kleed voor de bank? Dat kan allemaal nog. Maar de kledingkast, eettafel, bank en salontafel zijn besteld. Het is super! Je eigen huis. Komt allen naar Malden!

Lekker lijstje

Wat is er nou lekkerder dan goed eten? Afgelopen zondag hebben we ons nog heerlijk laten verwennen door een stel Franse dames met een klein restaurant zonder pretenties in een dorp in de Franse Alpen. Deze dames in Guillestre hebben een Franse trots en zullen hun gasten echt geen rommel voorzetten. De standaard huiswijn is heerlijk, het bier is gebrouwen in een stad in de buurt en het voorgerecht is een heerlijke eenvoudige salade die al goed vult. De tartare de boeuf is weer net zo lekker als vorig jaar. Wie bestelt er nou rauw vlees met bijna 30 graden op het terras? Het laatste plekje voor twee was voor ons en het vlees is erg goed en lekker. Het toetje is enorm lekker, maat straalt ook weer de kracht van eenvoud uit.  Dat zelfde geldt voor de rekening.
Het geheel brengt ons op een gesprek dat we vaker hebben over de lekkerste smaken. Je kunt zo lekker eten. Vaak worden er lastige dingen gemaakt, van alles gemixt en moeilijke  technieken toegepast. Echt lekker eten heeft dat niet nodig.
Daarom hier het lijstje van eten dat de lekkerste smaak heeft, zonder dat er iets aan gedaan is:
1. Chocolade. By far. Iemand die de discussie aan wil gaan? Kom maar op. Het kan zoet, hartig, alles. Het stelt alleen teleur als het in verkeerde handen is geweest, als er teveel melk door zit en als het eigenlijk toch geen echte chocola was.
2. Aardbeien. Puur. Zonder (veel) suiker, slagroom of andere ongein.
3. Kaneel. Bedenk maar eens waarom niet!
4. Framboos of Bramen. Moeilijk kiezen. Ze zien er bijna hetzelfde uit, zeker als ze niet rijp zijn. Lachen om de gezichten die mensen dan trekken als de onrijpe zure vruchten kapot wordt gebeten. Ze zijn allebei alleen net iets te schaars om even lekker een zak van weg te peuzelen. Van kersen kan dat wel, maar wie is daar niet een beetje allergisch voor? Dat je jeuk krijgt in je mond. En dat gedoe met die pitten. Dat geldt overigens ook voor druiven.
5. Mango. Ook lekker in alles.
6. Venkel. Hoeveel groenten zijn er die zoet zijn en een uitgesproken smaak hebben?
7. Basilicum. Sterk. Makkelijk en neemt tomaten zo leuk op sleeptouw.
8. Parmezaanse kaas. Een feestje om puur te eten. Schijt aan mijn koemelkeiwitgedoe. Ik heb graag wat meer jeuk over voor deze lekkernij. Eigenlijk hoort het niet in het rijtje thuis. Er is nogal wat aan gedaan voor je het kunt eten.
9. Munt. Lekker en fris. Combineert leuk en je kunt er thee uit trekken. Meer pret met je smaakje.
10. Wortel. Heel stiekem ook een lekkere oranjete (groen kan je het niet noemen). Je kan er ook taart van bakken, maar dat komt wel als de nieuwe oven er is. Smaken die taarten eigenlijk nog wel naar wortel?
Een conclusie kan je al wel trekken: alles wat lekker is, komt direct uit de natuur. Chips, friet en andere meuk dat door pubers als echt lekker eten wordt gezien, haalt het hier niet bij. Dat is alleen wat bereikbaarder. Want dat blijft het nadeel van echt lekker eten: het is duur. Zoveel kost een aarbei niet, maar eentje is ook weer zo weinig. Besparen doen we wel op andere dingen. Op goed eten bespaar je niet.

En trappen maar!...

Eigenlijk blijft het een stuk metaal, wat trappers, een ketting en wielen. Je zult zelf moeten blijven trappen. Uren lang achter elkaar kom je door de mooiste landschappen. Je kijkt op en ziet prachtige coulisselandschappen in Twente. Je kijkt neer en ziet onder je hoe de ketting door de derrailleur op het grootste van de drie tandwielen wordt gelegd. Rustig trap je door. Je kijkt nog eens naar je voorwiel en voorvork. Aan de linkerkant is het oude tentje van vriendinlief strak vastgebonden aan de nieuwe bagagedrager op mijn voorvork. De rechterkant heeft de taak mijn slaapmatje en slaapzak van het asfalt te houden.
Het gaat wonderwel goed. Kilometers schieten onder me door alsof Guus het gezongen heeft. Het materiaal is intussen in bezit. De eerste keer, van Nijmegen naar Zuid-Limburg en terug was de fiets vies, vet en zanderig. Sommige plastic onderdelen bungelden er aan. De tweede keer, nu naar Twente, is de fiets er klaar voor. Ik heb het materiaal en gebruik waarvoor het gemaakt is: kilometers maken. En veel. Het soort ondergrond is daarbij van ondergeschikt belang. Zand, grind, asfalt en schelpenpad wordem moeiteloos verslonden.
Toch merk je verschil. Versnellen en vertragen gaan slechter. Met alle bagage en wat kilometers in de benen, groeit er een aversie tegen stoplichten die gegrond is door nieuwe elementen.
Fysiek valt de opgave mee om 160 km op een dag te fietsen. Ik zorg dat er een spoorlijn in de buurt is voor als het niet meer gaat. En met tent en bed op zak kan ik op elke camping terecht. Maar ja, wie slaapt er voor de lol bij Roermond?
Je bent er op ingesteld om lang te fietsen. Verstand gaat zoveel mogelijk op nul, al is het ook fijn om het afgelopen jaar te overdenken. En nu we er toch zijn: ook het jaar daarvoor en het jaar daarvoor. Dat ruimt nog eens op, zo'n vakantie.
De aankomst op de camping is heerlijk. Je stapt af en de eerste twee uur voel je van onder helemaal niks meer. Dan komt de test voor de lokale horeca en uw antiheld om zich daar in zijn eentje naar te begeven. Het is heerlijk bijkomen. Je komt in des lands moooste plekjes. Alles is er rustig en mooi. Genieten zoals genieten bedoeld is. Genieten zoals in de betere bierreclames. Niet in een te geforceerd relaxte lounche beachtent, maar op een truttig terras met bloemetjes waar je je elektrische fiets kunt opladen en gerechten worden gemaakt volgens oma's recept.
Eigenlijk blijft het gewoon een stuk metaal dat je met trappers, tandwielen en een ketting voort beweegt. Het maakt niet uit of het een oude stadsfiets is of de racefiets doe ik binnenkort wellicht kan overnemen. Fietsen is en blijft fijn en bovenal gezond. Zo'n korte fiets vakantie is zeker voor herhaling vatbaar. Zeker met campings als De Meene in Buurse, 't Zinkviooltje in Epen of Twilhaar bij Nijverdal (@staatbosbeheer; houdt 'm open!).

De staycation voorbij

Zonder dat de wekker gaat, ben je op tijd wakker. De zon schijnt voorzichtig door de gordijnen. Het belooft weer een mooie dag te worden. Wat je vandaag gaat doen, maakt niets uit, je bent op staycation! Niets moet, alles mag.
Je maakt zelf een fijne smoothie als ontbijt en als krachtvoer. Voordat het zo heet is, wil je toch even gesport hebben. Met een half slaperig hoofd, maak ik de keuze tussen mijn hardloopschoenen, inline skates en volledig met WD-40 opgelapte fiets.
Onderweg is het genieten! De zon schijnt hard, de hemel introduceert 50 nieuwe tinten felblauw en de natuur bloeit harder dan ik hebben kan. Met elke druppel van het zoute zweet dat van me af drupt, word ik energieker. Dit is mooi. Dit is genieten. Na een jaar bikkelen, gebogen over je laptop zoveel mogelijk doen en zo hard mogelijk werken, is dit meer dan verdient. Het is ook meer noodzakelijk dan ik en vele anderen om mij heen denken en dachten. Je hervindt jezelf weer!
"O ja, ik hield van bewegen en buiten zijn. Dat was ik bijna vergeten." Op die manier vind ik ook een groot stuk rust en energie terug. Die waren uit me geknepen als water uit een zeiknatte handdoek die langzaam heel strak wordt gewrongen. Het wordt zelfs zo erg dat ik klanten bij de supermarkt help inpakken omdat ze een arm geblesseerd lijken te hebben (mitella was de hint). Nog erger: ik help een 50-plusser de elektrische fiets tegen de brug, in het geultje naast de trap, omhoog duwen.
Het voelt helemaal als vakantie. Op het gemak kom ik de middag door. Ik lees wat, doe wat boodschappen, staar nietszeggend voor me uit en begin aan het einde van de middag langzaam aan met koken. Het kostte in het begin heel veel moeite. Van vrienden en collega's heb ik tips gekregen om de cursus stilzitten en uitrusten voor beginners en zij die het vergeten waren tot een succesvolle operatie te maken. Na wat pushen en onder druk stil zitten, lukt het. Sterker nog: het voelt goed. Ik lees zelfs een van de schrijvers die door mijn weinig geliefde mentor op het vwo aanbeden werd, Simon Vestdijk.
Langzaam komt ook de behoefte terug om met mensen om te gaan. Om af te spreken en gezellig te doen. Ook dit was aan serieuze erosie onderhevig geweest. Ik deed het wel, maar met moeite. Omdat ik vond en dacht dat dat moest. Nu geniet ik van een etentje met vrienden, hangen op een terras dat uitkijkt op nogal veel wamdelaars en het bewonderen van de babykamer van zuslief.
Het lijkt of ik na jaren van lekker veel dingen doen, de essentie van vakantie en niets doen terug vind. Natuurlijk was ik net zo lief weken in de bergen actief als reisleider van jongeren die willen survivallen. Dat leverde net zoveel op aan energie en andere fijne ervaringen. Maar dan kwam je thuis en moest je fiets nog gemaakt worden. Het huis was wat rommelig, je moest nog allemaal klussen doen.
In de nrc.next stond enige tijd geleden een artikel over een staycation. Een vakantie thuis: leuke dingen doen, geen contact met of over je werk, lekker niksen, lekker eten. Kortom: vakantie thuis. Op 29 juli is bij mij de virtuele stekker uit school gegaan en is mijn staycation begonnen. Ik was in een mooie stad, met leuke mensen en heb leuke dingen gedaan. Wat heb ik van mijn staycation genoten!
Nu is het voorbij. Nu zit ik op een camping. Met lekker weer. Met uitermate goed gezelschap. Zo goed dat ik toch maar aan haar heb gevraagd of ze de rest van mijn leven bij me wil blijven en alles met me wil delen. Met uitzicht op 3 bergen van meer dan 4 km hoog. Met een fijne uitrusting (campinguitrusting + Kootje de Micra). En met twee weken genieten voor de boeg.

WWMD met WD-40?

Uit de VS zijn mijn t-shirts gekomen. Je betaalt toch al de verzendkosten, dus waarom niet het shirt waarop een rennend mannetje staan, een bos en weer dat rennende mannetje. Run forrest run in borden. Het donkerblauwe heeft een papier, steen, schaar, hagedis en Spock in een cirkel. Handig als je de spelregels van Sheldon vergeten bent. Het laatste is het minst serieus: een paperclip met de tekst erbij "I saw MacGyver do it". Voor op de camping.
De comeback van MacGyver in mijn leven deed me herinneren dat ik nog wat dingen moet klussen. Je moet je staycation optimaal benutten natuurlijk. Op naar de fietsenmaker. Een nieuw kettingscherm en van die fietsvakantiedragers voor de voorvork. Een verende, om het moeilijk te maken. Mijn flink gehavende fiets komt de zaak in. Modder op het frame. Een ongezonde combi van vet en zand op de aandrijving en wat kraakjes en piepjes. Ik verontschuldig me voor de staat waarin mijn nauwelijks twee jaar oude fiets verkeert. De beste man smeert (huh huh) me een bus WD-40 aan.
"Wij smeren er alles mee, je kunt het overal voor gebruiken". En hij laat zien hoe verontreiniging als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Thuis driftig aan de gang. In korte tijd ziet mijn fiets er als nieuw uit en rijdt ook zo. Oud gereedschap wordt terloops ontdaan van roest, tang als nieuw. Vriendinlief komt thuis, ziet mijn fiets en zegt: "dat wil ik ook. Kan je die van mij ook even doen?"
Zo kan het dat ik op een woensdag 5 fietsen oplap. Ook de mountainbikes en mijn stadsfiets moeten er aan geloven. De halve bus WD-40 is op, maar het resultaat is amazing!
Bij herhaaldelijk gebruik blijkt het effect voor de ketting nog beter te zijn. Maar ook andere toepassingen doemen op. De fietsendrager heeft remlichten, maar ze werken niet. Met de frequentie waarmee wij dat ding gebruiken, is dat niet veilig. Een avond gepuzzel volgt. Stekkers in en uit elkaar en armaturen bijwerken. Het werkt niet. Internet raadplegen. Hmmm. Een opmerking over WD40. Dat heb ik nog wel staan. Ik geef de contactpunten de volle laag en spontaan blijkt de helft van het probleem opgelost. Als het goedje ook kabelbreuken had kunnen maken, was het magisch geweest. Nu ontdoet het de onderdelen van de andere zware fietsendrager van roest en gaan we met een gelikte combinatie op pad. Fietsen plus drager lopen nu gesmeerd! Vet hè?

Weather with you

Crowded House zong het al. Op dagen als vandaag ga je er over nadenken. Het hele voorjaar is het hetzelfde weer. Grijs en een graad of tien. Met Pasen kouder dan met Kerst en met Pinksteren zoeken naar een moment met voldoende zon om een aanzoek glans te geven. En dan opeens is het vakantie in regio zuid. Juli begint en het schijnt een van de droogte juli's ooit. Helemaal in mijn vakantie. De maand duurt nog maar eem ruime week, maar vandaag zal er niets vallen en morgen en overmorgen alleen een onweersbui.
Het is vandaag ruim dertig graden en het houdt maar niet op. Als het al op houdt, laat het dan vanaf volgende week  zaterdag zijn, dat rijdt lekkerder naar de vakantie. Bij hitte is er weinig in de auto om daar iets aan te doen. Je zou de airco aan kunnen zetten. Toch rijdt regen  fijner.  En, wat mijn vader vroeger altijd zei, als het hier kloteweer is, is het in zuid-Frankrijk lekker weer. Maar vooral andersom. Hoe vaak heb ik hem niet aan de telefoon gehad met ruim 30 graden in de Pyreneeën of Alpen, terwijl hij zei dat het bij ons stront van de dijk zou regenen? Hoe vaak heb ik met stralend weer hier tevergeefs gehoopt op een regenrace in Monaco, zoals die van 1996? Volgende week mag hij gelijk krijgen.
Men zegt dat het weer van invloed is op het humeur van mensen of andersom. Bij regen worden mensen chagrijnig en stormen  zie je aankomen aan het gedrag van leerlingen. Op deze manier is de parallel ool goed te trekken met het einde van het schooljaar. Het schooljaar was een beetje zoals het weer dit jaar. In de nazomer en de herfst was het prima weer,  alleen een beetje winderig. Vervolgens kwam een periode met ontzettend veel sneeuw. In het begin was dat leuk, maar op een gegeven moment was de lol er af. Leerlingen werden nog lamlendiger. Ook omdat een groot deel van de tere prinsen en prinsessen met de auto gebracht werden. Alle pit was er uit.
De grauwe koude periode die men het voorjaar noemde, was illustrerend voor de beoordeling op school en het welbevinden dat daarbij hoorde. Alsmede de periode met merkwaardige incidenten met leerlingen en ouders die in voorbije tijden ondenkbaar waren.
29 juni was alle ongein en onzin afgelopen! Je kon het zien. Alsof het de wolken in een tekenfilm waren die oplosten, begon ineens de zon te schijnen.  Weet je nog een van de laatste scènes van de Lion King? Dat de zon de wolken verdrijft als Scar dood is?
Het is nu windstil. Het is nu stralemd zonnig. Het is nu stralend weer!
Ik heb vandaag 96 km gefietst. Hoe het met me is? I take the weather with me.

Op de knieën boven de Geul

Vanaf Valkenburg ploeter ik weer omhoog richting Walem. Mijn hartslag maakt mij duidelijk dat mijn lichaam nog goed functioneert en dat maakt mij een trots man als ik toch vlot boven kom. Van het korenveld waar ik vervolgens doorheen fiets, weet ik dat het een korenveld is, omdat daar vorig jaar een graansoort stond. Nu staan er wat kleine kiemen tussen het onkruid. Terwijl ik er toch echt in dezelfde week fiets. Zoveel later waren Hemelvaart en Pinksteren nu ook weer niet. Lang heb ik niet om erover na te denken. Mijn achterkant zwabbert. Van mijn mountainbike wel te verstaan. Bij het afstappen wordt al duidelijk hoe laat het is: de fiets veert op als mijn 45 kilo er af komen. Opgelucht neemt de band weer een ronde in plaats van platte vorm aan. Ik constateer dat de band nu langzaam leegloopt en ik weet dat ik voornamelijk van de berg af moet. Prima. Ik rol terug naar het centrum van Valkenburg en kom ook langs de plek waar ik vanmiddag mijn plan wil uitvoeren. De Cauberg moet ik op lopen. Bij het huisje vervang ik 1 band en plak de andere voor de zekerheid. Dan maar een nieuwe kopen.
De eerste spanningskriebels komen tijdens het ontbijt. De avond ervoor heb ik de ring laten 'keuren' door mijn zusje en vader. Helemaal niet slim, want in zijn enthousiasme is dit geheim niet helemaal veilig bij hem. Mijn zus en moeder zijn benieuwd naar het plan. Later blijkt dat dat nog veel meer zijn. Dus ik begin bij het begin. Het plan is bijzonder doordacht, want ik speel er al een jaar mee. Als we in de zomer in de VS naar de Grand Canyon waren geweest, had ik het daar gedaan, maar helaas. Soms is tijd ook voor een gedreven vakidioot een beperking waar niets aan te doen is. Verder moet ik ook nog eens nadenken over de ring. De eerste hindernis was in september al genomen. Tijdens de BBQ die we gaven om de mensen die hielpen met de zoveelste verhuizing in 2 jaar tijd had ik een kort moment met haar vader.
'Wat vind je er van als ik met Jolien zou willen trouwen?', vraag ik met zenuwen die echt overal doorheen gieren. Het is niet niks en ik besef me heus wel dat het over het kostbaarste 'bezit' gaat, zijn dochter. Uit de korte uiteenzetting die ik als antwoord krijg, weet ik me alleen nog: 'Ja, dat mag, als je haar maar gelukkig maakt' te herinneren. Mooi. Kunnen we die afvinken.
Mijn vrije dag na de open dag van school gebruik ik voor een 'Tour d'Hollande' en breng een bezoek aan de CSB Amsterdam waar ik in 2011 les gaf alvorens naar Rotterdam te gaan voor een goede lunch in een zaak vol kinderen, zwangere vrouwen, een goede vriendin, lekker brood en ik. 'Weet je al wat voor een ring je wilt?', is op een zeker moment de vraag.
 'Ik wil eigenlijk een ring waarbij het lijkt of dat het twee ringen zijn die elkaar kruisen. Hierbij is de ene mat zilver en de andere glanzend, op het punt waar ze kruisen moet een steentje zitten'. Een duidelijke wens dus. Een wens die niet eens lastig te vervullen blijkt. De mensen van Esprit zaten met mij op een lijn en de bezorgservice wist het huis van mijn ouders gemakkelijk te vinden. Daar heb ik het in mijn squashhoes gedaan en zo heb ik 'm mee naar huis gesmokkeld. Een maand lang lag mijn plannetje op 2 meter van haar hoofdkussen. Haar beste vriendin wist dat. Zij had mij aan de maat geholpen. De avond dat ik de ring bestelde was Jolien bij de vriendin en ging het gesprek over ringen. Suus liet Jolien een van haar ringen passen, die paste precies. Bij de V&D werd de maat gevraagd, die werd naar mij geappt, ik gaf die door aan Esprit en zo los je dingen op.
 Op de squashclub vertelde ik de bardame en de captain over mijn plannetje. Een enthousiaste reactie volgde. 'Ha ha, mooi man! Dan gaan wij in de struiken zitten en zingen 'kus haar dan' van de kleine zeemeermin'. Nu begon het plan te groeien. Nu de plaats en het moment nog. De zon die krachtig schijnt en een buiten locatie waren de wensen. Het ene heb je niet in de hand, het andere wil. Drie jaar geleden werkte ik nog op het Newmancollege in Breda. Dat was 4 scholen geleden. Mijn vaste contract had ik net opgezegd om even flink mezelf te gaan leren kennen in Australië. Lekker cliché. De ondoorgrondbare wegen van schoolbesturen waren mij destijds nog niet bekend en ik zag reden om een goede baan op te zeggen doordat ik meende dat men niet helemaal eerlijk te me was geweest. Drie weken voor vertrek stapte ik echter uit mijn gelief Daihatsu Applause in het Friese Langweer. Het was een weekend voor locatieverantwoordelijken van onze reisclub en ik had mijn auto vol met iemand die later een teamgenoot bij het squashen werd en iemand die drie jaar later pas samen komt met de man van haar dromen. Een auto vol met mooie toekomst momenten dus. Ik stap uit en kijk direct tegen een paar ontzettend mooie lange benen aan met een heel kort rood broekje daarboven. 'Interessant', hoor ik mezelf denken.
'Dit wordt een leuk weekend'. Dat was het eigenlijk al op het moment dat ik met Jonieke op het Oude Dorp van Houten verse croissants met nog versere aardbeien zat te eten bij een opkomende zon in een dorp dat net wakker werd. Het weekend werd nog mooier dan ik dacht. Ik zoende met het meisje dat bij de lange benen hoort en heb nog nooit zo nuttig gebruik gemaakt van mijn toen nog nieuwe iPhone. In het stafboek zocht ik haar nummer. Toen de ochtend erna bleek dat we onderwerp van gesprek waren en daar alleen door de aandacht mee zaten, kon een eerste echte date niet uit blijven. Een heerlijke middag zorgde ervoor dat we afspraken om een hele relatie in 3 weken te proppen. In die plannen zat ook een dagje Antwerpen.
 Onderweg naar huis na een revisie vergadering kom ik collega's tegen die me vragen waar ik heen ga, er is namelijk nog een slotvergadering. 'He Grutjes', denk ik. Bij de rector vertel ik met een puppy-face over de plannen die ik had en ik mag de vergadering missen. De strenge blik van de rector vergeet ik nooit meer. We stappen in de auto en ze zegt dat ze laatst nog met haar ex in Antwerpen is geweest. Ik voeg uit en kies de snelweg naar Maastricht. Daar lopen we een rondje, drinken we wat en zijn snel terug bij de auto. We gaan nog even een stukje lopen langs de Geul. Het is zo'n mooie dag! We lopen wat. Zitten even aan het water, gaan pootje baden in het kleine stroompje tussen Valkenburg en Schin op Geul en lopen bovenlangs terug in het bos langs het spoor. Donkere wolken komen in het zuiden aan de horizon en het licht wordt raar. Maar wel mooi. Wij lopen verder, het gerommel wordt luider. We steken de spoorbrug over, ik kijk naar haar en voel vlinders. Er komt een grote glimlach op mijn hoofd en ik denk: 'dit voelt erg goed, dit kan lang duren en dat vind ik heel erg leuk'. Later zegt ze dat ik dat ook gezegd heb. Lang hebben we niet om elkaar vast te houden. De sprint naar de auto is te lang om droog in te stappen. Zonder doel en met half natte kleren, wachten we in de auto tot de bui over is. We eten die avond 'Bie de Tantes' en rijden terug naar Breda. Daar langs de Geul is de plek waar ik het haar ga vragen. Als we nog eens terug willen naar de plek waar het allemaal begon, is dat mogelijk. Het is er mooi en we hebben er goede herinneringen aan.
Mijn zusje vindt het maar wat mooi. Ze zou ook willen dat de vader van haar nog ongeboren kindje voor haar op de knieën gaat. Ze stuurt me nog wat info over wat gebruikelijk is. Hieruit blijkt dat ik redelijk goed bezig was: ring met steentje, leuke plek, alleen champagne mist. Na het plakken van de banden, de val van pa, ontbijten, halen van de huurfietsen van pa en ma en wat kleine werkzaamheden, zijn de zenuwen echt niet meer te houden. Mijn laat mij zijn leaseauto lenen en al klierend met de cruise control tuf ik naar Maastricht. Bij de Albert Heijn zit een Etos voor mijn antihistaminen, maar ernaast zit ook nog een Gall&Gall. Mooi. Die fles moet ik ergens verstoppen in die Focus. Geen extra verborgen vak bij het reservewiel, dus frot ik het ding onder de passagiersstoel voor mijn jas. Bij de Douwe Egberts wacht ik met lekkere koffie en een portie zenuwen waar een gemiddelde Idols kandidaat geen pap van lust. Zij komt, we drinken koffie en ik praat snel en veel met mijn droge mond. De auto staat op dezelfde plek als drie jaar geleden.
'Ik rijd terug over de snelweg en volg niet de borden, dat rijdt niet lekker', lieg ik. Als ik de borden volg, kom ik aan de verkeerde kant het dorp in en rijden we eerst het huisje voorbij. Dan wordt ze misschien achterdochtig.
'We gaan eerst even een stukje lopen, nu schijnt de zon nog en anders ben je de hele dag niet buiten geweest'. Blaat ik. 'O ja, leuk, wel lekker', mompelt ze zonder iets in de gaten te hebben. We zetten de auto weer op bijna dezelfde plek neer, bij de speeltuin en lopen stroomopwaarts langs de Geul. 'Weet je nog, drie jaar geleden?', zwijmelt ze. Ik denk: 'Jazeker! Nou en of! Dit wordt een schot in de roos. Ooooo, zenuwen.' 'Wat zou je er van vinden als je vader en je beste vriendin een geheim hebben dat over jou gaat?', vraag ik als we het witte bruggetje richting kasteel Oud-Valkenburg op lopen. Ze gaat er nog op in ook! Ik hoor het allemaal niet meer. Ze leunt op de brug leuning als ik zeg dat ik een steentje in mijn schoen heb en door mijn knieën ga. Onhandig haal ik het doosje uit mijn broekzak en vraag: 'Wil je met me trouwen?' 'Eeuhm. Wadaa, Euuhuumm. Hè. O. Nouweeuhh.' Krijg ik als veelzeggend antwoord. 'Is dat ja of nee? Hier kan ik niet zoveel mee.'
'Ja natuurlijk'. Zegt ze. Een lange omhelzing volgt met haar gepaste tranen.
Een Amerikaans stel maakt voor ons een foto. Niet wetend wat er net gebeurd is. Eenmaal bekomen van de schrik lopen we terug en vraagt ze wie het allemaal wisten. 'Nou eeuh, je vader, je beste vriendin, wat jongens van het squashen, een van de kerels van May XX Active, mijn ouders en mijn zusje, meer niet.'
Bij het huisje kom ik met grote glimlach aan en word gefeliciteerd door pa, ma, zus en zwager. Vervolgens zijn we haar anderhalf uur kwijt, omdat ze iedereen moet bellen. Felicitaties alom. Leuk.
's Avonds eten we bij 'Bie de Tantes'. In hoeverre dat toeval is, laat ik in het midden. Over het hoe en wat, gaan we het later hebben. Eerst even wennen aan de gedachte en ervan genieten.

De strijd tegen de kou

'Zo jongen,' zegt de oude grijze man vaak. 'Jij hebt de strenge winter van '62-'63 niet mee gemaakt.' Zowel mijn baas als mijn vader, geboren in 1951 weten nog goed hoe bar het weer toen was. Toch maken we ook nu een uitzonderlijke periode mee. De ene man uit 1951 geeft leerlingen twee uur vrij omdat ze anders door de sneeuw niet voor het donker thuis zijn. Omdat de bussen niet rijden, niet omdat ze fietsen. De andere zegt: 'nou, het zal best wel eens kunnen dat je je deze soort van lente nog lang zal herinneren'.
Zo kan het dat we dit weekend Spa pa en ma wellness centre verkiezen boven de mooie, doch koude of natte straten van Parijs. In Spa Pa en Ma brandt momenteel een haardvuur. Een kerstgevoel a go-go. Buiten valt er sneeuw. Als je dit een jaar of tien geleden met kerst had, was Nederland uitzinnig geworden. 3 vlokken sneeuw! Haardvuur! Al voor het op het nieuws was, bedacht ik me dat deze Pasen kouder zijn dan de kerstdagen.
Spa Pa en Ma is heerlijk. Je kunt er relatief goedkoop verblijven. Alles is inclusief en volledig verzorgd. Je komt na een nacht heerlijk slapen beneden en de jus d'orange is vers geperst. Voor je ontbijt ligt er geen gewoon bruin brood klaar, maar lekker ambachtelijk brood. Dat is nogal wat anders dan thuis. In deze barre tijden komt de strijd tegen de kou. Mijn thermokleding draait overuren. Thuis is de vloer zo koud, dat er zwemvliezen van ijs tussen je tenen ontstaan als je na zonsondergang op je blote voeten door de woonkamer loopt. De charme van een oud huis. Lekker slapen heeft bij in Spa Pa en Ma een andere dimensie. Boven de dekens is het thuis -38, in Spa Pa en Ma geeft de thermometer 'behaaglijk' aan. Het sanitair is goed geregeld. In mijn geval heb ik zelfs vrienden in de buurt. Een op hinkelafstand. Een andere vriend hervind ik na een break in het centrum. Gelukkig mag ik een (nogal luxe) fiets lenen. Met mijn hand op mijn hart moet ik beloven die fiets alleen in de stalling te parkeren, nergens anders. Prima doen we. Na een avond goede gesprekken, genieten van al het mooie dat Limburgers en Belgen kunnen brouwen en een frisse tocht terug, word ik weer welkom geheten in Spa Pa en Ma wellness centre. De dag erna mag je zelfs kiezen wat je eet 's avonds en bij de thee is er keuze uit twee (!) soorten gebak.
Morgen gaan we naar Wellness Werkhoven waar er zelfs een wasservice aanwezig is. Nou is dat voor Kootje ook wel nodig. Die heeft al een half jaar geen autoshampoo, wax of tuinslang gezien. Des te meer steentjes en zout. De motorkap en voorruit laten zien dat het verticale oppervlak van de derde generatie Nissan Micra best groot is. Putjes zijn gaan roesten en de sticker van Carglass wordt er donderdag afgehaald door werknemers van het gelijknamige bedrijf. Ko moet natuurlijk wel weer in topvorm zijn voor de trip naar het Gardameer.
Met dit weer snap ik best dat je eens extra dicht tegen elkaar kruipt om het warm te krijgen. Met alle gevolgen van dien voor zuslief. Ook in de toeristische sector schurken twee concurrenten tegen elkaar, waardoor er nu maar weer 1 bedrijf is voor jongerenreizen. Na jaren van teruglopende aantallen, gaan ze nu samen verder. En zo stapelen de nieuwtjes zich op. Het is nogal wat. Niet iedereen mag alles weten op het moment dat ik het weet. Dan hoor je zwangere collega's praten over het inrichten van de babykamer en moet je mond houden. De fusieplannen van de jongerenreizen komen mij ten ore, maar ik mag nog niets zeggen. Gelukkig zijn er dan de mensen die niets aan de informatie hebben, betrokkenen niet kennen en wat interesse tekort komen. Daar gaan de verhalen er links in en rechts uit. Soms is desinteresse een uitkomst.
De warmte voel je intussen alleen achter het raam. Als je lichaam de strijd tegen de kou een dag niet aan kan. Heerlijk, achter het glas geniet ik van de zon die doet alsof het lente is. De wind en temperatuur werken hem tegen. Dan maar doorwerken achter het glas. Het kan zo heerlijk zijn, met je laptop op schoot, in de zon. Thee on the side en schrijven maar. Zoals nu. Maar dan voor de zaak. Nu kan het nog. Zo meteen is het lekker weer, dan gaan we naar buiten. Sporten, kamperen en dan kan het ook dat Parijs het wel wint van Deurne en Spa pa en ma in een lang weekend.

Bak plezier

Weer een werkweek zit er op. Hij kost je meer dan je lief is, ook al had je je deze week nog zo voorgenomen om het wat rustiger aan te doen. Voor een weekje. Gewoon uitrusten. Na school thuis komen en dan lekker op tijd dingen voor jezelf doen. Voor een beetje docent kan dat niet. Omdat je niet voor het geld werkt, maar uit idealisme, lever je geen half werk. Die ene les niet voorbereiden of het nakijken van de overhoring van vanmorgen kan niet wachten. Als je het nu niet doet, blijft het liggen en het ziet er niet naar uit dat het in de toekomst rustiger wordt.
Je voelt het het best op zaterdagmorgen. Zoals Acda en de Munnik al zeiden: het mooiste moment van de week. Het hele weekend voor je, maar nu eerst even niks. Deze week heeft het werk me mijn stem gekost en sleep ik mezelf van bank naar keuken en eettafel. Ik meld mezelf maar even officieel ziek bij mezelf. Onderweg zie ik het nieuws langskomen en pers ik er met moeite twee mailtjes uit voor activiteiten die mij wel degelijk energiek maken: May XX Active komt er aan en we gaan dit voorbespreken.
Maar dan. Nog meer dan je verwachte is het daar: het ontzettende gebrek aan motivatie om te werken. Sterker nog: een flinke aversie tegen alles wat maar een beetje met school te maken heeft. Het hoeft niet altijd om school te draaien. Maar ik wil wel iets maken. Iets wat moeilijker is dan een ei bakken, maar gemakkelijker is dan Wiskunde B voor de 6 vwo. En een beetje genieten mag ook een rol spelen. Het huis kan wel wat geur van gebakken dingen gebruiken en het mag ook nog lekker smaken.
Voor ik het weet, sta ik met een doos eieren in de ene hand en de weegschaal in de andere. De batterij is op van de weegschaal. Net als andere batterij apparaten laat het probleem zich tijdelijk oplossen door het herplaatsen van hetzelfde batterijtje. Nu staat er weer een volle batterij in beeld en overleef ik het bak plezier van vandaag. Het batterijtje komt wel op een boodschappenlijstje.
Meel en suiker zijn afgewogen. De sinaasappelen koken. In de keukenmachine worden een paar pre-kuikens tot schuim geklopt. Alles gaat bij elkaar in een bak en dan kom je er achter dat dit echt een heerlijke zaterdag is. Wat fijn om te bakken.
Is het handig? Absoluut niet. We gaan zo weg. Een weekend op visite. Die mensen hebben vast al genoeg in huis, want ze weten dat we komen. De garnering? Die gaat in etappes mee in het krat. De sinaasappeltaart is nog helemaal niet af. De keuken is ‘gebruikt’. Dus eigenlijk moet er nog een afwas gedaan worden en een doek door de keuken gehaald worden voor we de auto in stappen. Dan het moment dat er geproefd wordt. Het is een tijd geleden dat ik twee keer achter elkaar hetzelfde gebakken heb, dus het resultaat blijft spannend. Wellicht was deze té luchtig, maar wel lekker. De recepten met opgeklopte eieren dalen toch wel op het lijstje van ‘leuke recepten’. Het blijft geklungel en smaaktechnisch weet het mij niet te overtuigen.
Benieuwd wat het komende weekend me gaat brengen. Binnenkort is er May XX Active. Dan bak ik ook. En ik heb al maanden zin in een kruidkoek die het lekkerst is al hij een maand in de folie ligt te rusten. Het is nu woensdag. Maar ik zeg nu al: prettig weekend!

Hard slaan tegen hard plastic in Zwolle

De meeste verre uit wedstrijd van RacketCentrum Houten/Top Result Group Heren 4 is in Zwolle. We worden verwelkomd in een bruisende squashclub, waar de banen rond de centrale bar zijn gebouwd. We herkennen ook wat gezichten. Meest opvallend aan de omgeving waar we in spelen zijn de voormuren van hard plastic. Dit geeft een nogal harde knal en ik vermoed dat de heren uit Zwolle er op getraind zijn om de muur zo hard mogelijk te raken om een extra intimiderende knal te produceren. Sterker nog: zij kunnen aan het geluid, de toonhoogte, het volume horen hoe de tegenstander er aan toe is. Geheime boodschappen uit de muur. En daar moet Michel het het eerst tegenop nemen. De sfeer is goed en we spelen lekker op het gemak in. De eerste game gaat redelijk gelijk op. Tegenstander Danny maakt wat fouten en dat zorgt voor de nodige spanning. Nu stond dit potje toch alweer bol van de spanning, al was ik de enige die dat voelde en daar ook naar speelde: gehaast en moeite met concentreren. In de tweede game kwam de rusteloosheid wat meer aan de oppervlakte, dat terwijl Danny iets meer op dreef kwam. ‘Dan maar de strategie van vorige week’, dacht ik. ‘De laatste drie games zijn voor mij’. Ik kan wel iets dichter bij komen, maar Danny was me steeds een stap voor. Vanavond zat het er niet in, want ook de derde game is voor de tegenstander. Maar was was er gebeurd als ik iets uitgeruster was en wat beter geconcentreerd? Hier ben ik nog niet klaar mee. Op naar de volgende partij. ‘Waar is de bal nou?’, moet Renoir op een gegeven moment gedacht hebben. Hij weet de nick goed te vinden. Zijn tegenstander weet de bal daardoor niet altijd lekker terug te krijgen, wat er toe leidt dat Renoit hoopvol naar een muur staart waar echt geen bal meer vandaag gaat komen. Het nare is alleen dat Jan de tegenstander over het algemeen met net even meer gemak de ballen slaat. Renoir doet niet heel veel verkeerd. Hij staat lekker zijn mooie eigen ballen te spelen. Helaas weet Jan er nog beter raad mee. Dat het in de eerste game niet veel scheelt, blijkt uit de uitslag: 14-12. De tweede game gaat weer gelijk op maar eindigt ook in het voordeel van Jan de squashman. In de derde games lijkt het tij gekeerd. Renoir laat Jan hier en daar wat fouten maken en speelt wat scherper. De rally's worden langer en mooier. Een leuke pot om naar te kijken. Renoir wint 'm! Game vier. Nu gaat het er om. Renoir komt voldaan van de baan na de gewonnen game en met een glimlach gaat hij er weer op. Jan zet een tandje bij. Waarschijnlijk heeft Renoir dat tandje net buiten de baan laten liggen. Jan wint de laatste game de daarmee de wedstrijd. Rick speelt op drie neemt het op tegen Jules. Rick heeft er zichtbaar zin in en begint met een paar fraaie strakke backhands. Jules blijkt langzaam op gang te komen, maar stelt eenmaal warm snel orde op zaken. Rick wordt expert op gebied van de hoeken van de baan. Hij is zeker niet kansloos en gedreven tot op het bot. De eerste game wordt verloren. De tweede gaat sneller. Helaas in het voordeel van Jules die de ballen net wat zorgvuldiger plaatst. Rick haalt even een frisse neus buiten en komt weer op het strijd toneel. Klaar om de laatste drie games in zijn zal te stoppen. Jules denkt daar anders over en staat snel op voorsprong, al dwingt Rick hem wel via het glas te spelen. Jules wint. Jammer voor Rick. Thijs neemt het op tegen de veel jongere Jacco. Thijs heeft vele voordelen: meer ervaring, innerlijke rust en niet net een wedstrijd in de benen. Zijn tegenstander heeft net een potje verloren. Helaas voor Thijs lijkt dat niet echt een nadeel. De tegenstander staat snel voor. En wint. Over de tweede game kunnen we kort zijn. Jules lijkt te sterk voor Thijs. Op alles wat Thijs probeert heeft hij een antwoord. Snel door naar de derde game. In de derde game komt Thijs sterk terug en brengt het tot 9-9. Daarna stelt Jules orde op zaken en verliezen we ook dit potje. 15-1 voor Zwolle. Volgende week de Houtense derby tegen heren 6. Dikke kans dat we onze doelstelling voor dit jaar halen: minimaal 1 na laatste worden. Tot volgende week. Bijzijn is meemaken!

De eerste de beste tegen Utrecht Heren 18

Een thuiswedstrijd. Bij het verlaten van school realiseer ik me samen met een collega dat het wat vreemd is om voor een thuiswedstrijd een uur te rijden. Boven een heerlijke zelfgemaakte pizza, eigenlijk voer voor winnaars, trek ik een lang gezicht. Pure angst voor de tegenstander. Luidkeels meezingend werk ik me probleemloos door een alcoholcontrolefuik en nuttig een goede bak koffie. Er is ruimte om even op het gemak in te spelen. De eerste game begin ik rustig, maar de spanning groeit tijdens het spel. Concentratie en controle zijn in mijn auto blijven liggen. Dan maar een deuntje fluiten. Pompiedom. Dat werkt! Rust en concentratie sijpelen heel voorzichtig door. Zo kan ik terugkomen van een flinke achterstand en de game winnen! Game drie. Dikke spanning. Weer eens een game gewonnen. Maar goed. Dan maar een liedje in mijn hoofd zingen. Een beetje wedstrijdspanning stroomt mijn lichaam uit. Van de tribune komen de standaard opmerkingen als: "Pak' m op conditie!" "Je kunt hem hebben" Na de tweede gewonnen game begint het geloof daarin te komen. Freddie Mercury zingt vrolijk mijn hoofd door en helpt me naar 8-3 in de vijfde game. Gaat het me lukken vandaag! Wie weet. Met 10-nog iets speel ik met de gedachte dat ik maar 1 punt nodig heb. Rustig blijven. Het ene punt is me gegund. Jaaaaa! Hoezee! Vreugde maakt zich meester (ha ha aardrijkskunde) van me. Mijn eerste gewonnen. Daarom zulks uitgebreide verslaggeving. Thijs gaat als tweede. In het begin doet hij iets met hoge ballen. Een gewaagde keuze gezien het feit zijn tegenstander een stuk langer is. de leek (ondergetekende) zou zeggen dat de heren ongeveer hetzelfde spel spelen. In de eerste game is dat een spel dat Thijs goed ligt, omdat hij in veel rally's aan het langste eind trekt. De tweede game zijn de rollen omgedraaid. Nu wint Eduard nipt. 11-8. lang duurde dat echter niet. De derde game begint lastig voor Thijs. Hij lijkt scherpte te missen. Eduard volgt hierin, wat natuurlijk voordelig is voor Thijs. Thijs vraagt lets en speelt volgens de regels van het spel. Hij weet de regels goed in zijn voordeel te gebruiken. Ook hierin volgt Eduard. Zo blijven ze gelijk opgaan. Het komt twee keer tot een gesprek met de scheids. Dit resulteert in pure passie. De heren vlammen! Eduard weet het best met vuur om te gaan en wint met 15-13. Ook game vier begint matig voor Thijs. Is het concentratie? Frustratie? Correlatie? Fascinatie? Iets anders met -atie? Het is snel 10-0. Een stroke verlost Thijs uit zijn lijden. Volgende week nog beter. Rammen met Bas. Hij heeft er zin in. Hij speelt zijn lekkere lange ballen. De tegenstander, Chiel, speelt sneller en strakker. Eerste game is voor Chiel. De tweede game gaat in het begin gelijk op. Chiel moet soms boosten om tijd druk te verlagen. Hij speelt echter nog strakker en is gewoon overal op tijd en weet zo een vuist te maken tegen Bas' kracht. Chiel wint ook de tweede game. De derde game is een korte. Chiel is net even te snel en foutloos (qua squashen) voor Bas. Teleurstelling maakt zich meester over Bas op het moment dat Chiel ook de derde game wint. Helaas. Rick begint netjes en steady aan zijn wedstrijd en staat snel met 9-3 voor. Met rust wint hij de game. De D4 spelers show you how it's done! De tweede game gaat het minder en verliest Rick. Rick's sanitaire stop beperkt mijn coaching tot: "pak hem, Rick!" Het is goed dat de tribune goed gevuld is. De scheids doet het voor het eerst en dat merk je in het commentaar. Gelukkig blijft zijn voorkeur voor de eigen partij beperkt tot opmerkingen, beslissingen en telling zijn neutraal. De derde game is voor Chris. Rick geeft zich niet snel gewonnen en komt lekker mee. Ze gaan gelijk op. Chris verspeelt zijn matchpoint en Rick kan nog terug komen. Chris pareert echter en zo eindigt de pot in 3-1. De avond is voor Squash Utrecht heren 18. Volgende week Zwolle. Komt dat zien! Bijzijn is meemaken! Had ik al gezegd dat ik gewonnen had? En daarmee ook een beetje van de eer gered heb? Op naar de bittergarnituur!

Foto: Rick in actie. Zijn service.

Slingers, Kootje en kettingen

'Ooooohhh', hoor ik en ik kijk verschrikt op. 'Wat nou weer?', denk ik. 'D'r hangen slingers in!'. Kootje de Micra is versierd ter ere van zijn verjaardag. Nou voelt hij zich waarschijnlijk nog meer jarig! Hoe jammer is het alleen dat je op je verjaardag tot laat moet rijden. Niet alleen tot laat, maar de hele nacht. Kootje is voorzien van winterbanden, sneeuwkettingen liggen te wachten om de meest bizarre omstandigheden aan te kunnen. Een autootje dat ontworpen is voor bejaarde vrouwtjes in de stad, mag nu 1100 kilometer trotseren, waarvan de laatste 20 steil omhoog zijn en ons in La Plagne brengen. Na moeders pasta en een door ons gemaakte taart die nog even langer in de oven had gemogen, begint het avontuur. Donkere wolken pakken zich samen boven twee van het driekoppige reisgezelschap. Maar Kootje houdt zich goed en zonder tijdverlies, stappen we 11 uur later fris als hoentjes uit in La Plagne. Mooi van vandaag is dat we veel tijd hebben om alles op het gemak te regelen, en alleen voor ons. Skipas, accommodatie en materiaal. De overige tijd zitten in nakijken, klagen over vermoeidheid en genieten van de bergen, de zon en de sneeuw. De sneeuwkettingen blijken precies te passen en noodzakelijk voor de laatste 300 meter naar het appartement. Dit wordt onderstreept door de buurman die met de neus van zijn glijdende Kia toch wel erg dicht aan het kontje van Kootje komt snuffelen als ik voor het eerst de kettingen er om leg. Wat is het weer heerlijk om in de bergen te zijn. Ik houd mezelf voor dat de natuur hier minimaal onder het toerisme lijdt. De meeste pistes liggen boven de boomgrens en degene die dat niet zijn, liggen op oude paadjes door het bos. Zo, mijn geweten net zo rein als het wit als sneeuw waar pistebullies de pistes klaar maken en waar de SUV's over glijden. 'S Avonds doodmoe, maar voldaan vroeg het bed in. Dan kunnen we morgen flink tekeer gaan in de vele mooie witte poeder. YES! Die slingers zijn meer dan terecht en blijven de vakantie wel hangen. Ook omdat Kootje netjes met haar ruitenwissers omhoog (waarom doen ze dat hier?) Gewoon de hele week stil en geparkeerd staat.

Ugh

‘Uhg’, hoor ik aan de ene kant. ‘WHAGHUM UUUUUHHKGKGKGGG UGH UGH OEF’, klinkt het van de andere. ‘Ugh ugh ughe ugh ugh eeuhmm blèèèg UGH!’, is het weerwoord. De ene is al weken ziek. Sterker nog, sinds de tweede week van januari heb ik Jolien nog maar weinig is normale conditie gezien. Ook de ander heeft niet de tijd genomen om een virus helemaal het lichaam uit te werken. Dat krijg je als je een baan hebt waarbij je onmisbaar bent. We hadden iets moeten worden buiten zorg of onderwijs, iets finance management consultant dinges achtig iets. Dan kan je nog eens ongegeneerd ziek worden. Nu wordt het opgespaard voor in de vakantie. Ugh ugh ugh. De hele tijd. Eerst de een en dan de ander. Als ze van buiten naar binnen komen, verandert er iets achter in de keeltjes en hoesten ze tegen elkaar op. Als ze gaan zitten begint eerst de een, dan volgt de ander. Het voeren van een gesprek wordt er een met hindernissen. Ik denk dat je het kunt vergelijken met het verschil tussen hardlopen en hordenlopen. Na elk woord of zinsdeel komt er een hoest. ‘Welke piste gaan we vandaag doen? UGH!’ ‘Nou, ugh, ikkeuhg UGH wilde rustigUGH begiUGHnnen met een UGH UGH UGH blauweggrru pistUGH…’ En ja, dat maakt het voeren van een gesprek soms net zo’n uitdaging als het lezen van de vorige zin. Soms heb ik ook het idee dat er geheime boodschappen worden uitgewisseld tussen die twee. Ze laten elkaar namelijk netjes uithoesten, alsof ze elkaar laten uitpraten. De intonatie, is behalve hard en blaffend wel op zo’n manier dat het lijkt alsof er inhoud in het geluid zit. Het wordt een soort van morse code. Maar dan hoestend. Nu ga ik me bedenken wat ze moeten bespreken zonder dat ik het mag weten. Ik verheug me nu al op een geëmancipeerd aanzoek of een vet gezellige surpriseparty. Ze zijn dan namelijk ruim op tijd met voorbereiden. Ik ben jarig in oktober. De dame besluit, onder fysieke druk van haar eigen lichaam, de middag rust te nemen om het monster dat onophoudelijke hoest en lamlendigheid heet, uit te dagen voor een gevecht. Als ze wint, krijgt ze de kracht in haar lichaam terug, daar moet je dus wel even goed de tijd voor nemen. Het was nodig. ‘Ik wilde gaan lezen’, zegt ze als de mannen terug zijn. ‘Maar voor ik mijn boek open had geslagen, waren mijn ogen al dichtgeslagen.’ Dankzij een lekkere rustige middag en een goede pastamaaltijd ziet ze er nu weer monter uit. Het voornemen is om (weer) op tijd naar bed te gaan. Dan maken we een mooie tocht. Tot die tijd kan ik niet mee klagen en hoesten met de anderen. Ik moet het harde storende geluid maar verduren. Ik weet niet hoe lang ik dat nog kan ophoesten. Wist je dat… …Er een pijltje naast het logo van een benzinepompje staat in het dashboard dat aangeeft aan welke kant de tankdop zit? …Dat je niet in Urk, maar ‘op’ Urk woont? …Lettertypen 'sans Serif' geen flubjes onderaan en bovenaan hebben (zoals Arial of Calibri) en lettertypen met Serif hebben wel flubjes, zoals Times New Roman of Courier. Leuk he?

Central Goffert Park met Knabbel of Babbel

Vroeg is het niet als de zon net op komt. Het is hartje winter, dus voor het goed licht is, is het 9 uur geweest. Er lopen al flink wat hondenbezitters hun trouwe viervoeters uit te laten. Die zijn door het dolle, want de zon schijnt eindelijk weer eens. Na weken van grijs, miezerig weer, is dit een verademing. Je ziet ‘m door de bomen op komen, de zon. Je sport midden in een park. Je kijkt om je heen en geniet van het uitzicht. Achter de rand met bomen vullen flatgebouwen de horizon. Op de plaatsen waar dat niet zo is, weet je dat er woonwijken liggen. Het park ligt ingesloten in de stad. Het park wordt voor van alles gebruikt. Een circus ruimt net op, er liggen tennisbanen en er is een openlucht museum. Een park voor iedereen dus. Ik ben benieuwd hoe het hier in de zomer is. Er wordt nu al flink gesport. Er zijn veel hardlopers, in het midden ligt een nogal voetbalcomplex, een veld met tribunes dus. Een deel van het park is gewoon bos, of kinderboerderij. In de zomer worden hier ook weer concerten gegeven. Kaarten hoef je daar niet voor te kopen als je in de stad woont. Je kunt ook gewoon de ramen open zetten, dan kan je nog meer dan genoeg van de Red Hot Chili Peppers horen om het als achtergrondmuziek van je BBQ te gebruiken. Voor iedereen die denkt dat dit over Central Park in New York gaat, moet ik teleurstellen. Ook het Vondelpark, een goed alternatief trouwens, is het ook niet. Het Goffertpark in Nijmegen is een onderschat park. Dat was het in ieder geval door mij. Vanaf de weg die er doorheen loopt, een overeenkomst met Central Park, zie je eigenlijk alleen een grasveld en een kinderboerderij. De verschillende soorten inrichting van het park, het stadion en het restaurant zie je niet vanaf de weg. Daarvoor moet je echt even een rondje door het park lopen. Het was me ook nooit opgevallen dat er ook maar iets van een overeenkomst was tussen Nijmegen en New York. Tot vanmorgen. Toen zag ik het: een eekhoorn. In Nederland, bij mijn weten, schuchtere beestjes. In Central Park heb ik ze ervaren als Duiven op de Dam. Het hoort erbij, maar ze zijn brutaal en schooien om eten. Ik reed weg van het stadion en zag Knabbel of Babbel de boom in rennen. Het maakte eigenlijk teveel herrie. Het was zo stil, dat het geritsel hoorbaar was en ik omkeek. Toen bedacht ik het me. Nijmegen is net New York. Best een fijne stad om te verblijven, me dunkt. Hier volgt een opsomming met overeenkomsten: het begint met een N, ligt aan de rand van het land, langs een belangrijke rivier en waterroute, we hebben een park als Central Park, met alles wat ik al genoemd heb, plus vijvers, kunstwerken en allemaal andere dingen. En zo laat een eekhoorn je realiseren dat je het best naar je zin hebt in je huidige woonplaats. Het park was mooi in de herfst, met bomen in de felste kleuren rood, geel, groen en ook een beetje bruin. Het was prachtig op die ene dag in december dat er 15 cm sneeuw lag en alles wit en stil was. De nevel maakte het toen helemaal sprookjesachtig. Wat is mijn verwachting hoog gespannen voor de eerste bootcamptraining in de lente in het Goffertpark.

Een nieuwe school!

Afgedraaid van een van de lastigste schooljaren ooit vlogen we naar de VS om goed vakantie te houden. Een weekje Vinea en hoppa, daar komt school nummer 5. In vijf jaar ben ik door de onrust in mijn billen en falend management van wat schoolleiders docent geweest op even zoveel scholen. Okee, twee scholen waren vervangingsbanen, waarvan er 1 zo leuk was dat ik die toch graag in mijn lijstje opneem. En mensen maar denken dat lesgeven in Amsterdam lastig is. De leerlingen maken het werk op een havo of vwo niet heel veel zwaarder of lichter als ze in een andere stad wonen. Over vmbo's kan ik weinig zeggen. In Amsterdam zorgden leuke collega's voor een prima tijd. De leerlingen hadden ook meer respect voor je dan je denkt. Anders noemen ze je geen 'meester', ze snappen daar wel dat je hun meerdere bent. En dan BAM! Een nieuw schooljaar. De kater van de laatste net of net niet verwerkt, komt je terecht in een omgeving die harder bruist dan champagne in een fles die goed geschud is. Allemaal prettig gestoorde ongeleide projectielen die voor sommige scholen te jong zijn om les te geven. Mijn 'unique selling point' is weg. In het verleden was het eenvoudig: ik was gewoon 15 jaar jonger dan de gemiddelde leeftijd op de scholen. Nu zit ik precies op het gemiddelde. Nu moet ik dus echt goede lessen gaan geven om de leerlingen voor me te winnen. Al doen rode suede schoenen ook veel goeds. Werken dat je daar moet, werken! Weinigen zeuren erover. Iedereen doet het en we weten hoe er door de harde werkers uit het bedrijfsleven naar ons wordt gekeken. Boeit niet, wij doen gewoon wat we moeten doen en stoppen daarom een uurtje of 50 of 60 per week in wat lesjes. Meer niet. We hebben toch veel vakantie. Die vakantie voelde als een zwart gaatje zoals je dat hebt na een zomer Vinea. Van continu mensen en geluid om je heen kom je thuis, waar de radio op de achtergrond de laatste dagen Serious Request afspeelt en je versuft voor je uit zit te staren, omdat je even niets moet. Dat is wennen. Deze school zorgt ervoor dat je veel meer op school bent dan dat je thuis bent. Sowieso zie je na oktober je huis niet bij daglicht en als je de uren slapen, eten en persoonlijke verzorging er af haalt, ben je toch zeker een uur of misschien twee thuis op zo’n manier dat het thuis voelt. Gelukkig doen ze er veel aan om het je naar je zin te maken. Ze zorgen ervoor dat je je er thuis voelt. Er is koffie, thee, comfortabele toiletten, mooie lokalen en werkplekken, vlot internet en een fijne bank. De collega’s zijn vriendelijk, werken mee en denken dezelfde kant op. Als je er even geen zin in hebt, ga je in je lokaal zitten, kijkt over je beeldscherm heen en ziet links de skyline van de ‘stad der steden’, Nijmegen en recht voor je uit de nieuwe brug die vanaf het einde van dit jaar ervoor moet zorgen dat Nijmegen nog leuker voor automobilisten en frisser voor bewoners van het centrum wordt. Achter die brug zie je het gat dat begin november in de elektriciteitscentrale is geslagen. Wat een knal was dat! Het voelt gelukkig snel als thuis. Steeds vaker verspreek ik me en zeg dat ik thuis een mooi lokaal en een grote televisie heb. Die laatste hangt in dat lokaal, niet thuis in de woonkamer. Als ik mijn Zalando pakket bestel, laat ik het op school bezorgen. ‘Dan weet ik zeker dat ik thuis ben’, was de veelzeggende quote van een collega die een heel snowboard bij de conciërge mocht ophalen. Om het feest compleet te maken en me helemaal thuis te laten lopen, hebben ze er een grijze wijze man uit 1951 lopen. Niet alleen de haarkleur en geboortejaar komen overeen, ook de quotes van de rector doen me denken aan het ouderlijk huis. “Ja, maar ik heb ’62-’63 meegemaakt”, sprak de rector toen de schoolleiding de school eerder uit liet gaan door hevige sneeuwval. De anekdote van de ene 60-er aan de andere vertelt. Wat leidde tot een nieuwe vraag: “Stones of Beatles, vraag ‘m dat maar.” Okee. Navraag maakte duidelijk dat de heren ook op muziek gebied op één lijn zitten. Sterker nog; ik vermoed dat als je ze bij elkaar zet ze wellicht net zo op elkaar lijken als ik op sommige gebieden op mijn teamleider. Van mijn generatie, maar dan 1.0. De bèta-versie van 1.9 heb ik net geïnstalleerd. Langzaam leert de teamleider trucjes met de computer en zijn werk digitaal maken. Eigenlijk voel ik me net als Katja Schuurman die in de jaren ’90 reclame maakte voor computers: ‘En nu heb ik er één, die precies weet hoe het moet’. Dat gaat dan in mijn geval over een school. Het eerste half jaar belooft veel moois. Natuurlijk zijn er dingen slecht geregeld. Maar dat heb je eigenlijk overal. Als erover gepraat wordt, maakt het niet uit en blijft het leuk.