Spanning, bonuspunten en schatkisten tijdens het autorijden. Eten en Film.

Er zijn van die ideeën waarvan je denkt: ‘waarom is niemand eerder er op gekomen?’ of: ‘Waarom heeft dit idee nooit het stadium van massaproduct bereikt?’. Zo kan het dat je op een mooie pre-zomeravond drie heren te gast hebt. De film gaat in première. Het is zo ver, de film staat op youtube. Wat een vet stukje iMovie Spielerei. La Caméraman wilde twee weken extra wachten om het kunststukje met de anderen en een goede maaltijd erbij in première te laten gaan. Vrijdag was het zo ver. Laptops in de aanslag en maar wachten. Eerst een amuse/voorgerecht van een spiesje van luxe olijven, groen en rood, een minibolletje mozarella, blaadje basilicum en een cherrytomaatje, besprenkeld met wat balsamico azijn. Nu de film dan? Helaas. In Frankrijk is er tartare de beouf gegeten, dat wordt vanavond weer geserveerd, maar nu te Nieuwegein in koddige kerst-pakket minipannetjes. De biologische slager heeft het rund niet voor niets voor me in stukjes gehakt. Lekker, zeker met wat haricots verts en krieltjes. Op zich zit je dan wel redelijk vol, maar nee. De bom komt nog: zwarte rijst pudding. Mijn favoriet op Bali, superlekker. Vonden ook de heren, maar die waren wel verzadigd. Hier kwam het idee dan ook ter sprake. Ondanks dat we met Joyce, Kootje, Jacques 2 en de V40 zonder naam (hij is nog niet op vakantie geweest) een puik wagenpark verzameld hebben, kan het autorijden nog spannender. Waarom zouden mensen anders bumperkleven, anderen afsnijden (donkergrijze Kia/Hyundai, bedankt. Vanmiddag ter hoogte van afslag Veghel op de A2), door bochten scheuren of met groot licht aan blijven rijden. Je moet toch iets om het spannender te maken. Dan blijf je wakker. De deelstaat Queensland in Australië heeft langs lange saai wegen enkele borden staan: het eerste bord: ‘om wakker te blijven, moet je triviant spelen in de auto, stel jezelf of medereizigers vragen’. Om dit te lezen en te laten bezinken is het nodig om wel zeker 10 minuten niet in slaap te vallen. Die tijd krijg je niet. Na enkele honderden meters het tweede bord: ‘Wat is de hoogste vraag van Queensland?’. Natuurlijk wel in het Engels allemaal, dat doen ze in Australië. Het antwoord volgt op het volgende bord. Ben het alleen vergeten. Het vierde bord ken ik nog wel. Je denkt dat je er net lekker in zit en zit te wachten op de volgende vraag. Des te teleurstellender is de tekst op het vierde bord: ‘Nu moet je het zelf doen’. Bedenk nu je eigen vragen maar. Nondeju. Daar betaal ik geen wegenbelasting voor. Het idee is: packman inbouwen in je navigatiesysteem. Op die manier hebben ze bij Google er ook voor gezorgd dat echt alle doorgaanbare en min of meer relevante straten, maar ook parkeerplaatsen gefotografeerd zijn. Die bestuurders van de auto met dat fotoding op het dak zullen het ook wel zat geweest zijn. Uit verveling zijn ze vergeten waar ze al wel en niet geweest zijn. De bazen bij Google kwam het de spuigaten uit. Geen foto’s van Lelystad en wel drie keer de Rode brug in Utrecht. In het navigatiesysteem is packman ingebouwd. Ze denken wel even snel de hoofdroutes te rijden en parkeerplaatsen zoals die voor onze flat links te laten liggen, maar laten daar nou net de schatkisten te liggen. Wat te denken van kroontjes, stapels munten, een extra leven en dollarbriefjes. Op die manier rijden de Googlelaars hun salaris bij elkaar. Aan het einde van het jaar staat er op het scherm van hun auto een kerstboom, terug op de zaak aangekomen staat hij voor ze klaar, met ballen en al. Dit lost zoveel op! Die gasten met petjes in A3’s en Golfjes halen netjes links in, krijgen minpunten voor kleven, piepende banden en rotondes linksom nemen. Alle regels zijn ingeprogrameerd in hun nieuwe Nintendo TomTom X-station. We bazelen nog wat over patenten en de film komt. Daar is de film. Kijkt hem allen op youtube. Klik hier. Wie weet welke uitvindingen die magische quattro nog doet. Bij de thee en koffie werd overigens ook nog een overheerlijke Guinesscake geserveerd. Een prima avond dus.

Het leven van een Micra rijder gaat niet over geraniums

Het is klein en bol, een beetje pittig, maar eigenlijk verschrikkelijk vrouwelijk. Alles aan die auto is rond, behalve het klepje van het vakje waar je zonnebril in kan. De grote koplampen zijn schattig, de ronde achterlichtjes idem dito. Een beetje man wil er niet in gezien worden. Ik wel, met mijn zwak voor lelijke, Japanse, dus betrouwbare auto's, die ook nog een beetje zuinig zijn. Waar een Daihatsu Applause door het formaat en het vorm nog wel door kon als iets anders dan vrouwenauto, lelijke auto bijvoorbeeld, is dat met een Nissan Micra niet mogelijk.

Zeker dames die op leeftijd zijn, schijnen een verschrikkelijk zwak voor deze auto te hebben. Dat is in mijn voordeel, want de verkoper hoeft er niet meer bij te zeggen dat de auto van een oud vrouwtje is geweest. Dat weet je toch al. Die zitten steeds met hun Micra of de linkerrijstrook op de snelweg het verkeer op te houden. Als je er een tegenkomt op een provinciale weg op zondagmiddag, weet je ook dat je het bokje bent. Het gaat langzaam, onzeker, twijfelachtig. Op die manier is mijn nieuwe aanwinst aan het imago gekomen.

Wat een sterk imago doet met een auto merk je maar wat snel. Waar iedereen twee weken geleden nog snel voor me aan de kant ging toen ik een Audi A6 bestuurde, ken ik nu het logo van Audi maar wat goed. Dat kan namelijk verschrikkelijk groot in je binnenspiegel verschijnen. Hetzelfde geldt voor oudere Volkswagen, Prii (meervoud van Prius?), en oudere BMW's. Waar paars het nieuwe zwart is, lijkt Audi het nieuwe BMW. Dat merk je in je vrouwenautootje. Want op zich rijd ik er niet langzamer mee dan de jongetjes in het Duitse erfgoed, maar het feit dat het een een hoog klein bol autootje is, is reden genoeg om eerst te kleven en er dan zo snel mogelijk voorbij te gaan. Vervolgens gaan de jongens voor me met dezelfde snelheid waarmee ik rijd, of langzamer, verder. 'Het kan toch niet dat er een wijvenauto voor je zit?', lijken ze te denken. 'Met mijn Duitser is het mijn eer te na om àchter zo'n vrouwenJapannertje te blijven hangen'. Ook babyboomers in Volvo's lijken die gedachte te bezigen.

Laten we het 'characterbuilding' noemen. Elke keer dat ik word afgesneden, denk ik: 'ik ben blij dat ik niet zo ben'. Natuurlijk weet ik dat ik eigenlijk voor paal rijd, maar het gekke bolle ding brengt me wel voor relatief weinig van bestemming naar bestemming en geloof het of niet, maar het gaat ook nog behoorlijk comfortabel. Ik ben blij met mijn Micraatje en de jongetjes met petten of pakken met te grote schoudervullingen en een das die door moedersch gestrikt is, brengen daar geen verandering in. Ik kijk vrolijker dan mijn autootje, met haar guitige bolle oogjes.

Zuid-Limburg, je zal er maar wonen

Sommige regio's doen aan regiomarketing. Die verkopen zichzelf en maken reclame voor zichzelf. Zo ook Zuid-Limburg. Er zijn mensen die met een studie naar dit wonderschone deel van het land hun doctoraal halen. Er zit echter wel wat in, in die slogan je zal er maar wonen. Tijdens een wandeling of wat denk je af en toe hetzelfde: 'Wow, je zal hier maar wonen!' Dan ligt er een vakwerkhuis is een dal/vallei achtig ding. De wind is voor het speciale gevoel gaan liggen, de zon brandt op het bolletje en het onkruid verandert in een verzameling vrolijk gekleurde, lekker geurende bloemen. Daar woon je dan, aan de rand van het bos met een adembenemend uitzicht. Kom maar door, dit zou ik best wel willen.

Een dag later stap je op je mountainbike en volgt 1 van vele routes. Die zijn allemaal keurig uitgezet en je volgt ze slaafs. En met veel plezier ook nog eens. Het is precies wat het mannetje wil: smalle modderpaden, flinke hellingen, maar niet te lang, kamikaze afdalingen op onverhard. Je hebt het gevoel op plekken te komen waar niemand anders komt. Dat klopt ook, als je op een doordeweekse dag in november op je fiets stapt. Nu zijn er vele medegenieters met je. Het zijn wel mafketels, die tegen bergen op fiets bestempelen als genieten.

Daar woon je dan. Vooral tijdens wandelingen heb je tijd om na te denken. Op de mountainbike en in de auto zou het levensgevaarlijk zijn. Het crossfietsen kan namelijk flink spectaculair worden. In de auto moet je op mensen letten die met hun carbonfiber fiets denken alles te mogen en overal te willen rijden. Of je moet opletten op mensen die eigenlijk hadden moeten gaan wandelen, maar nu met de auto maar dezelfde snelheid aannemen om al het moois te aanschouwen.

Denk er maar over na. Je zou zo naar de makelaar lopen. Die vraagt dan om een werkgeversverklaring. Daar gaan we. Er is geen werk hier. Voor de fysiotherapeut wel, maar de scholen lopen hier leeg. Een bus stopt bij een halte, de deelnemers stappen uit en beginnen direct aan een rollatorrace. Die mensen hebben nog wel een fysiotherapeut nodig, maar een aardrijkskundedocent? Wonen er nog wel mensen hier over 10 jaar? Dat zijn dan waarschijnlijk allemaal horecaondernemers die Hemelvaartdag echt als feestdag op hun verjaardagskalender hebben staan. In Valkenburg verzamelen zich mensen waarvan ik geen foto mag maken, hoe graag ik ook had gewild. Het schijnt alleen dat ze er agressief van worden. De rest van het gebied wordt gevuld met wandelaars, racefietsers, mountainbikers, een Vespa tour en motorrijders. Die genieten dan nog steeds met volle teugen van de paden en wegen en de vlaaien langs de weg.

Laten we hopen dat die campagnes aan slaan, dan blijft het toch een stuk sfeervoller als je weer eens een bos uit komt na een wandeling. Dat je de taal niet verstaat en Limburgers terecht of onterecht chauvinistischer zijn dan Fransen of Friezen, maakt dan helemaal niet uit. Dat draagt alleen maar bij aan het vakantiegevoel.

May xx Active 2012; een traditie krijgt vorm

Een traditie is geboren: May XX Active. Elk jaar gaan we nu op pad. Deze week zijn de contouren van de traditie duidelijk geworden. Hier volgt een lijst met de onderdelen die waarschijnlijk terug gaan komen in toekomstige edities van May xx Active. De xx staan voor het land waar de editie plaats vindt. Vorig jaar was het dus Slovenia Active 2011 en dit jaar France Active 2012. Naar alle waarschijnlijkheid zal de volgende editie Spain Active 2013 of Italy Active 2013 gaan heten. De succesvolle editites komen terug in een cyclus van vijf jaar. Over vier jaar is het dus weer Slovenia Active en schrijf France Active 2017 ook maar vast in de agenda. Eens in de cyclus zal er ook een meer exotische variant komen, die ook buiten de maand mei mag vallen om klimatologische of logistieke redenen. In een week zullen de volgende zaken voorkomen: 1. Het op het laatste moment zoeken van een souvenir van een van de geliefden van de deelnemers. De geliefde moet wel thuis gebleven zijn. 2. Minimaal twee flinke wandelingen, ook wel hikes genoemd. 3. Een fietstocht met een nare klim er in. Hierbij hoort ook geklaag over minimaal 3 onderwerpen, waarvan er twee fysiek zijn en de derde gaat over de route. 'Het pad is te stijl, het uitzicht is saai.' 4. Kort overleg over de activiteiten van de dag. Eigenlijk kort overleg over alles. 5. Weinig vast leggen voor vertrek. Bij grotere aantallen van deelnemers zal hiervan afgezien moeten worden. 6. Een rolverdeling waarin de volgende personages aanwezig zijn: 1 zorgzame (lees: kokend en brood smerend) aardrijkskundedocent die verhalen schrijft en de weg wijst, 1 filmende techniek/natuurkundedocent, 1 druk mannetje, afkomstig uit de ict en 1 techneut die als stille kracht dapper meedoet met alles wat hem overkomt. 7. Laatste avond BBQ. 8. Verblijf in tenten. Houd daarmee rekening bij aanschaf van materiaal, ook deze week heeft mijn slaapzak me weer beschermt tegen temperaturen die dicht tegen het vriespunt aan schurkten. Tip: neem het materiaal ook mee. 9. Auto's die niet eerder met May XX Active zijn mee gegaan krijgen een naam, in navolging van Horni Domki, Vicky en Joyce. 10. Maximaal 1250 kilometer vanaf startpunt Tilburg of 1 dag rijden, wat er eerst komt. 11. In de week van Koninginnedag en Bevrijdingsdag. 12. Slap geouwehoer. Deelnemers moeten tegen een hoop onzin kunnen, of die in kunnen brengen. 13. Mooie uitzichten met bergen van minimaal 2000 meter. 14. De deelnemers zijn actief, maar kunnen tegen 'slecht georganiseerd'. De harde kern is in de jaren tachtig geboren of gerelateerd aan de mensen die in de jaren tachtig geboren zijn die ook deelnemen. Iedereen mag dus eigenlijk wel mee. De uitnodigingen gaan er vroeg uit, maar tot kort voor vertrek is deelname nog mogelijk. Het was weer een mooie week. Ideeën voor volgend jaar zijn er genoeg: Spain, Italy en Marokko staan op de shortlist. De komende weken worden de mogelijkheden nader onderzocht en kan op dit weblog en op Facebook gelezen worden welke kant het volgend jaar op gaat. Het is in ieder geval een week vol lange wandelingen, lange ontbijtsessies, op het gemak dineren, mountainbiken, hele goede, maar vooral hele slappe gesprekken. Je moet tegen gesprekken kunnen die gaan over de plaats van Nutalla: in de pot. Gesprekken over het verschil tussen een karaf en de rest van de wereld en gesprekken over al het geluid dat een oerman kan voortbrengen. Bezienswaarswaardigheden en auto's verliezen hun oorspronkelijke naam en worden met een smakelijk lach aan een officieuze herdoop onderworpen. Eigenlijk gaat het maar om een paar dingen: uitrusten (ook wel chillen of relaxen genoemd), genieten van al het mooi dat de natuur en wildernis je kan bieden en dikke pret. Als je daarvoor in bent, houdt het nieuws over May XX Acive in de gaten.

Kijken naar Machu Pichu met positieve energie

Een van de zeven wereldwonderen is Machu Pichu in Peru. Een van de mannen van France Active is dat ook, een wereldwonder. En hij is in Peru bij het echte Machu Pichu geweest en schroomt niet om dat in geuren en kleuren te vertellen. In de traditie van May XX Active heeft hij de rol van clown. Hij zorgt voor de verhalen, een ander schrijft ze op en een derde maakt er (op dit moment) voor 56% zeker een film van. Dit percentage stijgt bij elk mooi shot dat hij ziet. Op deze manier is er reeds 8 GB aan materiaal geschoten in 1 week France Active. Grote onzin versus mooie landschappen en inventieve manieren om het kamp weersbestendig te maken. Maar goed. Hij die Machu Pichu bezocht heeft moeite met namen. In ieder geval heeft hij moeite met de naam Mont-Dauphin. Het is een wonderschone middeleeuwse vesting op een uitloper van het plateau waar Guillestre op ligt. Omdat ook Machu Pichu op grote hoogte ligt, wordt gemakkelijk de vergelijking gemaakt en bij elke route wordt gerefereerd aan Machu Pichu. Hoe je daar komt? Met positieve energie. Wat gebruik je als de accu van je camera leeg is? Positieve energie. Waar loopt Joyce (auto Audi A6) op? Positieve energie. En dat voel je! Alles wat we doen gaat deze week met positieve energie. Het is niet groen, niet grijs, maar positieve energie. Vergeet kernenergie, daar kom je de berg niet mee op. Zoals vanmiddag: wij fietsen. Het was dit keer iemand anders die de route uitzocht, bekend van Machu Pichu en van zijn aversie om eindeloos tegen een berg op te fietsen. Een beetje crossen en op en neer gaan is wat hij wil, dus hij had route 1 uitgezocht. De 800 hoogtemeters van gisteren vielen mee, dus de 700 van vandaag zouden een makkie worden. Het nare is echter dat de route eigenlijk pas op 1350 meter begon en wij op 900 gestart waren. Positieve energie bracht ons tot 1500 meter. Dat was mooi! Mooi! Vanaf het punt waar wij stonden, waren louter besneeuwde bergtoppen waar te nemen. De rekenaars onder u hebben echter reeds bedacht dat de positieve energie ons echter niet de volledige route heeft kunnen laten fietsen. Morgen staan we op met positieve energie, rijden we om Machu Pichu heen, eten een heerlijk croissantje in downtown Guillestre en dan zit het feest er op. Met hier en daar wat verbrande lichaamsdelen treden we maandag weer aan bij de baas. Op de terugweg naar Nederland komen we twee auto's tegen die ook met positieve energie werken. Ze rijden erg dicht op elkaar, de een wordt gesleept door de ander. Een touw ontbreekt echter. 'Kijk, dat gaat ook op positieve energie', zegt Gijs. 'Dan moeten ze elkaar aantrekken, elkaars tegenpolen zijn', aldus Sander. 'Klopt', zegt Gijs, 'de ene is heel vrolijk en de andere heel chagrijnig.' Zo kan je dus ook inductieslepen op positieve energie.

Met een snorkel door de sneeuw

1 mei. De dag van de arbeid en 'ons' Nederlanders op vakantie balen er natuurlijk van dat alleen Nederlanders werken op de dag van de arbeid. Het is maar een klein deel dat werkt denk ik, omdat er nog wat katers weggewerkt worden en het toch de vakantie van de kinderen is. Is het nou echt nodig dat doe scholen zoveel vakantie inplannen? Vragen sommige ouders zich af. Het antwoord is ja. Anders kan de docent niet mee op Slovenia/France/Spain Active 2011/2012/2013. In de rest van de wereld wordt er niet gewerkt. Mensen gaan een keer de straat om te demonstreren voor zichzelf (Rusland: tegen de oppositie. Demonstreer je toch voor jezelf?). Lekker dagje heb je dan: even uitslapen, lekker de stad in, rondje lopen en vervolgens wat drinken op een centraal plein met allemaal nieuwe vrienden. Topdag. Of je gooit gewoon je raft- of fietsverhuur winkel dicht en blijft net zo lang in een Frans bergdorp op je bed liggen dat je zeker weet dat vandaag je croissants een keer koud zijn als je ze op eet. De toeristen boeien even niet, want dat zijn er toch maar vier. Vier semi-stoere mannen van tegen of rond de dertig die iets actiefs willen doen. Laat ze lekker gaan wandelen. Actief genoeg. En dat klopt. Een nieuwe vallei, nieuwe route, nieuwe kansen. De geograaf van het geheel legt een route voor, de rest stemt in, we drinken thee en gaan op pad. Eerst zetten we Joyce op 1300 meter hoogte, want daar is de parkeerplaats. Geen luiheid aldaar, want de laatste 200 meter van de route stijgen we aan het einde van de tocht weer. Het uitzicht is prachtig, ruig en blijft ons verbazen. We gaan bos in, bos uit, stijgen en klimmen. 'Kijk nou eens!' schreeuwt er 1, terwijl een ander zich ontdoet van wat overbodige kleding. 'Sneeuw!' En inderdaad, wat doorzichtige sneeuw ligt langzaam weg te dooien tussen de bomen. Maar we klimmen nog en in het dal heeft het de dag ervoor veel geregend en dat is hier sneeuw geworden. Die sneeuw ligt er op grotere hoogte steeds meer. Het blijkt prima tiefschnee waar we doorheen wandelen. Sommige bochten lijken vol te liggen met ex-lawine-achtig materiaal. We staan even stil bij prins Friso en troseren meters sneeuw. Echte dikke lekkere sneeuw. Sneeuw om op te snowboarden zo goed. Een prachtig winter wonderland! Er klinkt zelf nog even Last Christmas! Uit mijn iPhone, dat wel, maar de setting kan niet beter. De sneeuw is zo diep dat een van de deelnemers met z'n klokkenspel door de sneeuw sleept. Dat kan twee dingen betekenen: 1. Of hij is enorm geschapen. Volgens de verhalen niet onwaarschijnlijk, maar als hij even later met een snorkel door de sneeuw moet, blijkt dat 2. Dat de laag sneeuw zeker voor de maand mei en de hoogte van 1750+ meter vrij dik is. De wandeling brengt is verder naar moeilijk doorgaanbare paden, verlaten dorpen met prachtige huizen en terug aam de voet van de berg waar Joyce staat. We hebben alle vier ons vakantiehuis uitgezocht of bedacht hoe we dit gezamenlijk gaan financieren en wie het wanneer tot zijn beschikking heeft. De laatste tweehonderd meter stijgen we in uitermate rap tempo en bij de auto aangekomen, strijken we neer op een picknicktafel, waar we nog eenmaal in stilte dit prachtige uitzicht in ons opnemen. Wat een wamdeling maakten wij op de dag van de arbeid. Getypt op mijn iphone, typefouten voorbehouden.

Iets waar iets in zit dat er eigenlijk niet in hoort en wat je op tafel zet om uit te schenken.

Daar moeten we het me doen. Het is als wat wolken zijn op vakantie. Er ziet iets in wat er niet in hoort, te veel water, en dat wordt er uit geschonken. Of regen op een heerlijke actieve vakantie, dat hoort niet, dus wil je het er uit schenken. Het is een natte bedoeling deze Koninginnedag. Waar we met kraakhelder en fris weer de tent in gingen, is het frisse gebleven en heeft het heldere plaats gemaakt voor een koude deken. Waar we de ene dag met meer dan dertig graden rond liepen, kan het een dag later tijdens een flinke bui niet warmer worden dan acht freezing koude graadjes. En dan baal je als je jas nog in Tilburg hebt hangen. Netjes aan een hangertje, dat wel. Geen weer om op een actieve vakantie ook echt actief te doen. Om de stemming er in te houden en niet met koude temperaturen onszelf nat te laten regenen, verandert de ambitie van een flinke kayaktocht in een potje kaarten in een koffiehuis in Embrun. Heel gezellig, maar wel anders. Als de zon doorbreekt zijn wij letterlijk de eersten en eigenlijk ook de enigen die zich weer buiten begeven om zich na een korte lunch aan een volgende wandeling te wagen. Bijna droog thuis gekomen, zorgde een kort beraad voor de beslissing om niet op de camping zelf een pasta de l'eau in elkaar te draaien, maar een restaurant op te zoeken om voor eens en voor altijd het verschil tussen een fles en een karaf boven water te krijgen. Op de camping was ons dat nooit gelukt. Tevens is dit ook een mooie gelegenheid om Sanders 31e verjaardag te vieren. Voor zover we dat nog niet gedaan hadden door hem voor elke beslissing veto recht te geven of 31x 'hieperdepiep hoera' door de auto te schreeuwen, terwijl het feestvarken rijdt. Da's veel hoor, 31x. Probeer maar. Na drie keer voor een dichte deur, keuken of te dure deur gestaan te hebben, wordt onze karaf wijn in een fles geserveerd. We zitten gelijk vast. Is dit nou een fles of een karaf? Een fles kan een karaf zijn, maar een karaf geen fles. Of andersom? Of is een fles voor water of voor wijn? Het levert een hilarische discussie op tussen Sam en Gijs, die ook gezien had kunnen worden als een cursus: 'hoe praat ik mezelf klem in een discussie waarvan het aannemelijk is dat ik die ga verliezen' of 'how to loose as many kratjes beer as possible by placing wrong bets?' Buiten regent het maar door en blijft het maar gieten. In een stampvolle kroeg eten we optimaal Frans. Het echte bourgondische leven waar je zoveel van hoort. Voor een leuk bedrag worden we dito geholpen, krijgen we lekker eten en goed vlees, dat zelfs rauw als 'Tartare du boeuf' niet te versmaden is. De komende maand ben ik direct flexitariër af door deze avond, maar dat heb ik er wel voor over. Het blijkt waar wat er gezegd wordt: als er veel lokale bewoners in het restaurant in een toeristenplaats zitten, is het een goed restaurant. Dat geldt zeker voor dit restaurant. Wij spreken af wie de Bob is en maken er een heerlijke avond van in de bergen.

Mannenpraatjes

Wat is dat toch met mannen onder elkaar? Ongeacht leeftijd, sociaal economische stratificatie, beroep, interesses of mate van 'in touch with your feminine side'; het kom altijd bij hetzelfde uit: vrouwen, seks, tieten, stoelgang en aanverwanten, auto's en een druppeltje alcohol. Het is alsof het wijsje van het Carnaval Festival (taaa tata taa tata ta tadaaa!) maar niet hit je hoofd gaat. Je kan een ander liedje zingen, zoals die van de Indische waterlelies (tududu tutu tu tu tu tudu du du), het eerst wijsje komt altijd weer terug. Zo is het ook met mannen praatjes. We kunnen wel over de zin van het leven hebben, of kinderplannen, maar het volgende onderwerp heeft toch weer te maken met de viscositeit van je ontlasting van die morgen, de gelegenheid van een historische scheet of de humiditeit van een gedenkwaardig slaapkameravontuur. Het kan ook komen door een van ons, die het als enige van ons vier niet eens is met een theorie uit de nrcnext van vorige week donderdag. In een artikel over de vraag of mannen en vrouwen vrienden kunnen zijn zonder dat er iets van seks of het verlangen daaraan bij komt kijken, wordt de theorie verdedigd dat elke man evolutionair tot doel heeft zoveel mogelijk baarmoeders te bevruchten. Beschaving en cultuur weerhouden hem van het tot uitvoer brengen hiervan. Een van ons gelooft dat we al een paar stappen verder in de evolutie zijn en die verlangen weggeërodeerd is. Ja, zo blijven we bezig met serieus discussiëren over dergelijke onderwerpen. Op deze manier zijn we al veel meer van elkaar te weten gekomen dan ooit op internet mag komen. Meer dan men ooit op intenet zou willen lezen. Er schijnen hier en daar ook kinderen en (schoon-)ouders mee te lezen. Zelfs het filmmateriaal dat Gijs geschoten heeft tijdens een prachtige wandeling alhier, moet ontdaan worden van bepaalde geluidsfragmenten. 'Hee de V, zal ik dat laatste maar even weg knippen wat je zei? Ik stond hier namelijk dit machtige landschap te filmen, maar hij heeft ook opgenomen wat je zei. Zal ik er maar een mooi muziekje onder zetten?' 'Oh shit, je was aan het opnemen... Kan je dit wegknippen. Ja, het uitzicht is prachtig hier, dat klopt. Die pilaren aan de oever van de rivier zijn ontstaan door erosie. Die zaten vroeger vast aan die klif daarachter.' Waar komt tot dat idee vandaan dat alleen met mannen onder elkaar alles bespreekbaar is? Of ligt het aan deze club mannen, waarbij er toch wel een verschil in 'openheid' opgetekend kan worden. We leren in ieder geval mensen die weg nog nooit gezien hebben, erg goed kennen. Niet alles is met iedereen te bespreken. Met je collega's heb je, aanvankelijk, een louter professionele, vaak wat meer afstandelijke band. Met je ouders, zusje en vriendinnen ben je uit beleefdheid en 'vinden ze me anders wel normaal/aardig*' gebonden aan ongeschreven en eigenlijk nooit besproken normen en waarden. Het kan ook liggen aan de 'what is told in Guillestre, stays in Guillestre' idee. Ver van huis, in de vreemde wildernis is er wellicht het idee, dat als er informatie wordt uitgewisseld, je kunt zeggen dat het aan het vreemde lag, dat je aan het aklimatiseren was, of doordat je de vliegjes van de voorruit van Joyce hebt opgesnoven. Volgens Gijs gaat Sander hallucineren daarvan. De rots die voor onze voorganger de berg af kwam en voor ons op de weg viel, was echt geen hallucinatie. We zagen het alle vier en waren blij dat de voorganger en wij geen last van het rotsblok hebben gehad. Niet meer last dan een goede remmentest. Zo leer je elkaar tijdens een ruim 7 uur durende wandeling op een prachtige warme zonnige dag in het dal van de Durance een stuk beter kennen. We kwamen door eeuwen oude dorpen en vestingstadjes, hebben ruw gebergte en ruig gesteente bewonderd. De zon verbrandde onze huid, maar wat een dag was het. Wat een reis. De plannen voor Spain Active 2013 worden tevens reeds gesmeed. Bijzijn is meemaken! Noord Spanje wordt het waarschijnlijk. San-Sebastian en omgeving. En ja, met meer en andere mensen veranderen ook normen en waarden en zullen de verhalen over eeuwige vegers en praktische sekstheorieën over de anatomie van de vrouw een heel andere vorm krijgen.

Prinsheerlijk met Joyce naar de Franse Alpen

De bus is net weg en ik loop met gebogen hoofd en nogal emotioneel terug over het dijkje van stenen dat de scheiding vormt tussen de rivier en de camping. Het is de laatste van vier topreizen bij Vinea en de laatste op deze prachtige locatie. De mooiste van Vinea, met een heftig programma, vol echte actie. Cayakken en canyoning duren hier een dag, soms twee. Mountainbiken is uitdagend. Maar de bus moet een te grote omweg maken en de reis is te heftig voor de toch al kleine doelgroep, dus valt het doek in 2004 voor de locatie in de Franse Alpen. Daar op het dijkje heb ik gezworen dat ik er snel zou terugkeren. In 2000, 2003 en 2004 heb ik stuk voor stuk super weken gedraaid. Om dat niet te vergeten, zijn elk jaar de mogelijkheden bekeken, heb ik gezeurd bij Vinea hoofdkantoor en zijn wachtwoorden de namen van geografische kenmerken in de omgeving. Na Slovenia Active 2011 zijn de plannen gesmeed. Vanmorgen ging om 5.15 uur de wekker en bereidde Samder en fijne ontbijttafel voor. Dit alvorens we afdaalden naar Joyce, die stoicijns in de kelder op ons stond te wachten. De banden hard en de auto was klaar om ons naar Guillestre te brengen. Joyce is een meer dan waardig opvolger van Horni Domki en Vicky, waarmee we respectievelijk naar Rokitnice en Bovec zijn getuft voor een wintersport- en bergsportreis. Joyce heeft in de kleur blauw de fabriek verlaten als Audi A6. In tegenstelling tot de vrouwelijk vormgegeven Vicky verdient deze auto wel een mannennaam, het is duidelijk een jongetjesauto, maar door nachtelijke avonturen met een dame van een van de leden van het gezelschap waar deze auto ook bij betrokken is, blijft het Joyce. Joyce is luxe, snel, zuinig en slim. Voor we het weten zien we de eerste bergen in de verte opdoemen. Achterin wordt als een waardig directieteam studie gemaakt van de laatste ontwikkelingen in de Volkskrant em NRC Weekend. O o o, wat gaat het slecht met ons. In Guillestre kopen we voor spuitingstijd nog wat spul voor een goede mannenavond: worst, bier, toiletpapier en wat andere noodzakelijkheden. Op de leuke kleine camping St. James-des-Pins, bouwen we een kamp van vier tenten, ontkronen koning Leffe, warmen eerst mijn bloemkoolsoep op, eten die met stokbrood, beginnen aan de spinaziequiche en flamberen vervolgens net iets te enthousiast de worsten op de gasBBQ. Als je die wat lager zet, blijven de vlammen axhter wegen en smaken je worsten verrukkelijk. Het is leven als God in Frankrijk. Wij snappen best wat hij hier te zoeken had. De onderwerpen die besproken worden, vergeeft hij ons dan vast wel.