Toch fascinerend. Je rijdt de berg op
en de zak chips die onderaan de helling nog lekker ontspannen op de achterbank
lag, staat helemaal opgeblazen, strak als je bovenaan de helling komt. Je
snowboard een berg af en je bent buiten adem. Er is thee gezet, wat al sneller
gaat dan anders en voor je het weet is die ook afgekoeld. Het heeft allemaal te
maken met een natuurkundige formule. pV=nRT. De druk maal het volume, is gelijk
aan het aantal mol, de gasconstante en de temperatuur. Deze versie van Snow
Active hebben we er al meermaals mee te maken gehad. Het chapagnespuiten op de
piste werd er een waar spectakel door. Dat was de bedoeling. De mousserende
Chardonnay wist een kracht te ontwikkelen die de kurk een meter of 7 verderop
deed landen. Dit was volledig veilig, want volledig tegen onze verwachting in,
waren de enigen anderen op de piste tijdens de jaarwisseling een paar Pisten
Bully’s en twee gezinnen met een vuurwerkpakketje van de IntraJardin. Zou de
Intratuin zo heten in Frankrijk? Het kurkschieten is ook hier vele malen
veiliger dan vuurwerk. Vuurpijlen worden door Fransen uit de hand gelanceerd of
met een schans van sneeuw in een verticale richting van de aarde af gebracht.
Dan de Jip en Janneke bubbeltjessap.
Vraag 1: moet je daarmee schudden? 2. Is dat veilig? 3. Hoe doen kinderen dat?
4. Voor wie is het een gelukkig nieuwjaar? Antwoord op de laatste weet ik: de
tandarts. Wat is dat spul zoet zeg! De grootste attractie vergeten we in alle
anti-hectiek op de piste: de party-popper: een berg confetti onder druk. Die
druk staat er nog steeds op. Het ding staat nu nog op de koelkast in het
appartement. We kijken er wel naar uit om het ding te gaan gebruiken, want het
verschil in druk is op grote hoogte (ongeveer 2000 meter) groter dan onder in
het dal. Wat zal dat ding knallen.
Intussen zijn we wel ‘Lost in
Translation’. In Frankrijk lopen we enigszins beschonken Duitsers tegen het
lijf waarmee we Engels spreken. Dit achtervolgt ons tot in de dromen. Terwijl
ik luister naar hoeveel soorten geluid een half gevulde koelkast kan maken,
schrikt er op de slaapkamer iemand wakker omdat ze weet wat ‘ik wil graag een
warme choco met slagroom’ in het Frans is: ‘Ich möchte gern ein heise Choco mit
Zahne’. Zo, daarmee gaan we de Fransen, met hun Franse slag, een poepie ruiken.
Dat is sowieso nodig, want ondanks dat ik gisteren had gevraagd om voor vandaag
‘le même chose’ klaar te leggen, ving de dame van ons gezelschap vanmorgen bot
en moest ze deux ceréals vragen in plaats van ‘the reservation of the Valk’. Zo
krijgen we alles voor elkaar wat we willen deze week.
Want, zoals een wijs vrouw ons leert:
‘het is geen kwestie van kunnen, maar van willen’. Als je iets echt wilt, dan
kan het. Of het nou gaat om ietsje sneller eten, soepele bochten of sprongen
maken met je snowboard of Frans praten. Alles wat we echt willen, kunnen we!
Wat een vakantie! Mochten we de levensles vergeten, dan herinneren we elkaar er
wel aan tijdens een fijn potje Ligretto of Boonanza. Als die niet genoeg
houvast bieden, brengt de meegebrachte lectuur en literatuur de herinnering aan
onze wilskracht boven.
Voorbeelden:
“Mijn binding kan niet dicht”, zegt de
man met de vlees noch vis bindingen van het merk Flow.
“Het is geen kwestie van kunnen, het
is een kwestie van willen”. En flop de grote achterflap van de linkerbinding
klikt zo de schoen in de binding vast.
Die vlees-noch-vis bindingen zijn
dramatisch. De conventionele bindingen met vaste achterkant hebben van die
buckles voorop. Die zijn gemakkelijk te verstellen. In een Flow-binding stel je
de maat 1 keer in en kan je de rest van de week er in 1 keer in floepen. De
combinatie zorgt ervoor dat je continu de reguliere bindingen aan het afstellen
bent. Het hoogtepunt is het vergeten van de achterflap van de linkerbinding.
Dit resulteert in wat diepe sneeuw tot een prachtige en krachtige afdruk van
mijn gezichtje in de sneeuw. Hierbij heb ik meer mazzel dan Schumacher en treft
onder de eerste 15 cm sneeuw geen steen.
Voorbeeld 2:
“Ik kan niet over deze piste vol met
stenen en sneeuw”.
“Het is geen kwestie van kunnen, maar
van willen”. Maar dit willen we niet, want het is niet leuk. Je valt gewoon
twee keer hard op hetzelfde stuk. De krassen in je snowboard zijn diep van de
stenen en draaien langs het randje is eng. Naast het randje is het nogal steil,
als je daarin valt, dender je op tekenfilmachtige wijze als een groter wordende
sneeuwbal de helling af. De uitdaging deze week is het vinden van pistes zonder
stenen, gras of ijs. Die vind je meestal buiten de pistes en de paaltjes.
Zoveel mensen doen dit dat niet altijd duidelijk is waar de piste ophoudt en
begint. Gelukkig zijn de geprepareerde pistes voorzien van palen langs de
zijkant.
Op deze manier kunnen (of willen?) we
veilig de piste af komen. Aan het weer zal het niet liggen. De matige pistes
worden door de zon veroorzaakt, maar vier dagen met je hoofd in de volle zon
lopen doet veel voor de kleur van je vrolijke gezichtje. Tot in Nederland. Ik
ben die met dat bruine hoofd de komende 2 à 3 weken.
