De eerste spanningskriebels komen tijdens het ontbijt. De avond ervoor heb ik de ring laten 'keuren' door mijn zusje en vader. Helemaal niet slim, want in zijn enthousiasme is dit geheim niet helemaal veilig bij hem. Mijn zus en moeder zijn benieuwd naar het plan. Later blijkt dat dat nog veel meer zijn. Dus ik begin bij het begin. Het plan is bijzonder doordacht, want ik speel er al een jaar mee. Als we in de zomer in de VS naar de Grand Canyon waren geweest, had ik het daar gedaan, maar helaas. Soms is tijd ook voor een gedreven vakidioot een beperking waar niets aan te doen is. Verder moet ik ook nog eens nadenken over de ring. De eerste hindernis was in september al genomen. Tijdens de BBQ die we gaven om de mensen die hielpen met de zoveelste verhuizing in 2 jaar tijd had ik een kort moment met haar vader.
'Wat vind je er van als ik met Jolien zou willen trouwen?', vraag ik met zenuwen die echt overal doorheen gieren. Het is niet niks en ik besef me heus wel dat het over het kostbaarste 'bezit' gaat, zijn dochter. Uit de korte uiteenzetting die ik als antwoord krijg, weet ik me alleen nog: 'Ja, dat mag, als je haar maar gelukkig maakt' te herinneren. Mooi. Kunnen we die afvinken.
Mijn vrije dag na de open dag van school gebruik ik voor een 'Tour d'Hollande' en breng een bezoek aan de CSB Amsterdam waar ik in 2011 les gaf alvorens naar Rotterdam te gaan voor een goede lunch in een zaak vol kinderen, zwangere vrouwen, een goede vriendin, lekker brood en ik. 'Weet je al wat voor een ring je wilt?', is op een zeker moment de vraag.
'Ik wil eigenlijk een ring waarbij het lijkt of dat het twee ringen zijn die elkaar kruisen. Hierbij is de ene mat zilver en de andere glanzend, op het punt waar ze kruisen moet een steentje zitten'. Een duidelijke wens dus. Een wens die niet eens lastig te vervullen blijkt. De mensen van Esprit zaten met mij op een lijn en de bezorgservice wist het huis van mijn ouders gemakkelijk te vinden. Daar heb ik het in mijn squashhoes gedaan en zo heb ik 'm mee naar huis gesmokkeld. Een maand lang lag mijn plannetje op 2 meter van haar hoofdkussen. Haar beste vriendin wist dat. Zij had mij aan de maat geholpen. De avond dat ik de ring bestelde was Jolien bij de vriendin en ging het gesprek over ringen. Suus liet Jolien een van haar ringen passen, die paste precies. Bij de V&D werd de maat gevraagd, die werd naar mij geappt, ik gaf die door aan Esprit en zo los je dingen op.
Op de squashclub vertelde ik de bardame en de captain over mijn plannetje. Een enthousiaste reactie volgde. 'Ha ha, mooi man! Dan gaan wij in de struiken zitten en zingen 'kus haar dan' van de kleine zeemeermin'. Nu begon het plan te groeien. Nu de plaats en het moment nog. De zon die krachtig schijnt en een buiten locatie waren de wensen. Het ene heb je niet in de hand, het andere wil. Drie jaar geleden werkte ik nog op het Newmancollege in Breda. Dat was 4 scholen geleden. Mijn vaste contract had ik net opgezegd om even flink mezelf te gaan leren kennen in Australië. Lekker cliché. De ondoorgrondbare wegen van schoolbesturen waren mij destijds nog niet bekend en ik zag reden om een goede baan op te zeggen doordat ik meende dat men niet helemaal eerlijk te me was geweest. Drie weken voor vertrek stapte ik echter uit mijn gelief Daihatsu Applause in het Friese Langweer. Het was een weekend voor locatieverantwoordelijken van onze reisclub en ik had mijn auto vol met iemand die later een teamgenoot bij het squashen werd en iemand die drie jaar later pas samen komt met de man van haar dromen. Een auto vol met mooie toekomst momenten dus. Ik stap uit en kijk direct tegen een paar ontzettend mooie lange benen aan met een heel kort rood broekje daarboven. 'Interessant', hoor ik mezelf denken.
'Dit wordt een leuk weekend'. Dat was het eigenlijk al op het moment dat ik met Jonieke op het Oude Dorp van Houten verse croissants met nog versere aardbeien zat te eten bij een opkomende zon in een dorp dat net wakker werd. Het weekend werd nog mooier dan ik dacht. Ik zoende met het meisje dat bij de lange benen hoort en heb nog nooit zo nuttig gebruik gemaakt van mijn toen nog nieuwe iPhone. In het stafboek zocht ik haar nummer. Toen de ochtend erna bleek dat we onderwerp van gesprek waren en daar alleen door de aandacht mee zaten, kon een eerste echte date niet uit blijven. Een heerlijke middag zorgde ervoor dat we afspraken om een hele relatie in 3 weken te proppen. In die plannen zat ook een dagje Antwerpen.
Onderweg naar huis na een revisie vergadering kom ik collega's tegen die me vragen waar ik heen ga, er is namelijk nog een slotvergadering. 'He Grutjes', denk ik. Bij de rector vertel ik met een puppy-face over de plannen die ik had en ik mag de vergadering missen. De strenge blik van de rector vergeet ik nooit meer. We stappen in de auto en ze zegt dat ze laatst nog met haar ex in Antwerpen is geweest. Ik voeg uit en kies de snelweg naar Maastricht. Daar lopen we een rondje, drinken we wat en zijn snel terug bij de auto. We gaan nog even een stukje lopen langs de Geul. Het is zo'n mooie dag! We lopen wat. Zitten even aan het water, gaan pootje baden in het kleine stroompje tussen Valkenburg en Schin op Geul en lopen bovenlangs terug in het bos langs het spoor. Donkere wolken komen in het zuiden aan de horizon en het licht wordt raar. Maar wel mooi. Wij lopen verder, het gerommel wordt luider. We steken de spoorbrug over, ik kijk naar haar en voel vlinders. Er komt een grote glimlach op mijn hoofd en ik denk: 'dit voelt erg goed, dit kan lang duren en dat vind ik heel erg leuk'. Later zegt ze dat ik dat ook gezegd heb. Lang hebben we niet om elkaar vast te houden. De sprint naar de auto is te lang om droog in te stappen. Zonder doel en met half natte kleren, wachten we in de auto tot de bui over is. We eten die avond 'Bie de Tantes' en rijden terug naar Breda. Daar langs de Geul is de plek waar ik het haar ga vragen. Als we nog eens terug willen naar de plek waar het allemaal begon, is dat mogelijk. Het is er mooi en we hebben er goede herinneringen aan.
Mijn zusje vindt het maar wat mooi. Ze zou ook willen dat de vader van haar nog ongeboren kindje voor haar op de knieën gaat. Ze stuurt me nog wat info over wat gebruikelijk is. Hieruit blijkt dat ik redelijk goed bezig was: ring met steentje, leuke plek, alleen champagne mist. Na het plakken van de banden, de val van pa, ontbijten, halen van de huurfietsen van pa en ma en wat kleine werkzaamheden, zijn de zenuwen echt niet meer te houden. Mijn laat mij zijn leaseauto lenen en al klierend met de cruise control tuf ik naar Maastricht. Bij de Albert Heijn zit een Etos voor mijn antihistaminen, maar ernaast zit ook nog een Gall&Gall. Mooi. Die fles moet ik ergens verstoppen in die Focus. Geen extra verborgen vak bij het reservewiel, dus frot ik het ding onder de passagiersstoel voor mijn jas. Bij de Douwe Egberts wacht ik met lekkere koffie en een portie zenuwen waar een gemiddelde Idols kandidaat geen pap van lust. Zij komt, we drinken koffie en ik praat snel en veel met mijn droge mond. De auto staat op dezelfde plek als drie jaar geleden.
'Ik rijd terug over de snelweg en volg niet de borden, dat rijdt niet lekker', lieg ik. Als ik de borden volg, kom ik aan de verkeerde kant het dorp in en rijden we eerst het huisje voorbij. Dan wordt ze misschien achterdochtig.
'We gaan eerst even een stukje lopen, nu schijnt de zon nog en anders ben je de hele dag niet buiten geweest'. Blaat ik. 'O ja, leuk, wel lekker', mompelt ze zonder iets in de gaten te hebben. We zetten de auto weer op bijna dezelfde plek neer, bij de speeltuin en lopen stroomopwaarts langs de Geul. 'Weet je nog, drie jaar geleden?', zwijmelt ze. Ik denk: 'Jazeker! Nou en of! Dit wordt een schot in de roos. Ooooo, zenuwen.' 'Wat zou je er van vinden als je vader en je beste vriendin een geheim hebben dat over jou gaat?', vraag ik als we het witte bruggetje richting kasteel Oud-Valkenburg op lopen. Ze gaat er nog op in ook! Ik hoor het allemaal niet meer. Ze leunt op de brug leuning als ik zeg dat ik een steentje in mijn schoen heb en door mijn knieën ga. Onhandig haal ik het doosje uit mijn broekzak en vraag: 'Wil je met me trouwen?' 'Eeuhm. Wadaa, Euuhuumm. Hè. O. Nouweeuhh.' Krijg ik als veelzeggend antwoord. 'Is dat ja of nee? Hier kan ik niet zoveel mee.'
'Ja natuurlijk'. Zegt ze. Een lange omhelzing volgt met haar gepaste tranen.
Een Amerikaans stel maakt voor ons een foto. Niet wetend wat er net gebeurd is. Eenmaal bekomen van de schrik lopen we terug en vraagt ze wie het allemaal wisten. 'Nou eeuh, je vader, je beste vriendin, wat jongens van het squashen, een van de kerels van May XX Active, mijn ouders en mijn zusje, meer niet.'
Bij het huisje kom ik met grote glimlach aan en word gefeliciteerd door pa, ma, zus en zwager. Vervolgens zijn we haar anderhalf uur kwijt, omdat ze iedereen moet bellen. Felicitaties alom. Leuk.
's Avonds eten we bij 'Bie de Tantes'. In hoeverre dat toeval is, laat ik in het midden. Over het hoe en wat, gaan we het later hebben. Eerst even wennen aan de gedachte en ervan genieten.
