De Houtense Derby

Vanavond treden de twee Houtense teams uit onze poule tegen elkaar aan. Heren 6 speelt thuis tegen Heren 4 dat officieel ‘uit’ speelt. Toch voelt het nogal als een thuis wedstrijd. Beide teams spelen in het zwart wit met op de rug de naam van eenzelfde sponsor op de rug: Top Result Group. Rick bijt het spits af, wat Michel promoveert tot de nummer 3 positie. Wat hem gelegenheid geeft zijn late hamburger te verteren. Wellicht kan ik Reinder nog wat biertjes voeren voor ons optreden, om mezelf uit de onderhond (underdog) positie te manouvreren. Rick maakt het spannend. Hij gunt de tegenstander de tijd om even warm te spelen door de eerste vier punten te verliezen. Daarna gaat het gelijk op. Het komt tot 10-10 en 11-11. Dit spannende resultaat in de eerste game zorgt ook voor een nieuwe primeur. Rick vraagt een let en krijgt een stroke. Deze wordt hem toegekend en volgens betrouwbare bronnen op de tribune (Tim op de stoel naast me) is het de eerste keer ooit. Elias en Rick gaan op dezelfde manier verder als ze begonnen zijn, ze doen niks voor elkaar onder en de puntentelling loopt gelijk op. De heren winnen voornamelijk op elkaars fouten. Als er winners gemaakt worden, zijn ze voor rekening van Rick. En dan weer van Elias. Rick is losing ‘it’. Zijn ballen komen steeds door het midden. Het balletje lijkt koud of magnetisch aangetrokken tot de T. De winners komen steeds meer in het voordeel van Elias, waardoor Rick de derde game verliest met 11-7. Rick maakt het spannend. De eerste 7 punten zijn voor hem in de vierde game. Elias haalt hem in en het wordt weer 11-11. De spanning wordt vrij groot. 13-11 voor Elias. 3-1 voor Heren 6. Onno vs. Han. De Heren spelen gecontroleerd en gunnen elkaar weinig. De rally’s lijken aan elkaar gewaagd en de scores in de eerste game laten hetzelfde beeld zien. 11-7 voor Han. Han is fanatiek en houdt het spel van Onno aardig bij. De zinsnede ‘de heren zijn nogal aan elkaar gewaagd’ kan ook in dit verslag gebruikt worden. Han krijgt niet alle punten die hij wil van de scheids. Ondanks dat die laatste doorgaan in hetzelfde team traint, moet Tim streng doch rechtvaardig zijn. Tot groot ongenoegen van Han. Hij laat zich echter niet kennen en klaart het klusje. Han wint met een klinkende 3-0. Wim-Tim. Wim is een alleraardige speler. Tim neemt het desondanks fier tegen hem op. In zijn rol als nummer 1 van Heren 4, blijft de rug recht en de borst vooruit. Hij neemt rust voor zijn services en concentreert zich. Tim weert zich kranig en wint zelfs de game. “Een game meer dan ik verwacht had, tegen een trainer”, is de charmante quote tijdens het coachen. Ook een trainer zoekt soms de grenzen op. In het begin resultaat dat in kleine foutjes, maar Wim komt langzaam in het spel. Hij komt terug van 7-4 tot 8-10 en wint uiteindelijk met 11-9. Wat een game. Wat een spanning. Het publiek op de banken tijdens de laatste rally’s. Wim doet zijn hoofddoek om, transformeert in een Ninja Turtle en slaat er op los. Hij weet de nick vaak te vinden en maakt het Tim erg lastig. Tim weet de ballen soms uit zijn moeilijke hoek te krijgen en er een winner van te maken. We hebben hier te maken met twee winners. Maar wie spant de kroon vandaag? Tim immiteert ballen van meerdere ballen van zijn teamgenoten. Af en toe gooit hij er zelfs een Jeroentje in. Dat is een smash/volleyachtige bal, waarbij de elleboog naar het plafond wijst. Probeer dat maar eens thuis. Zonder bal en racket om het veilig te houden. Het wordt in de derde game 11-11. Een mes is nodig om de spanning te snijden. 13-13. 14-13 Tims service en de bal gaat uit. Twijfel alom. De scheids toont daadkracht. 2-1 voor Tim! Wim heeft in de rust een truckendoos gevonden ergens in de kleedkamer. Hij probeert wat nieuwe slagen op Tim. Het verrassingseffect werkt. Tim houdt de spanning vast. Sterker nog: hij kan er mee om gaan. Beter dan de toeschouwers. “JA JA JA JA JAAAAA!!!” klinkt het vanachter het glas. Zonder Wim was het nooit zo spannend geweest, maar de belangen van Heren 4 wegen zwaar. 9-9. Daar gaan we weer. Nu in het voordeel van Wim. 2-2 in games. “Hij staat niet verkeerd te spelen”, luidt het commentaar vanaf de tribune. “Geen onverdienstelijke pot”. Als Jort Kelder hier zou zijn, zou hij zeggen: “Zo heurt het eigenlijk”. Als Mart Smeets hier zou zijn, zou hij allemaal rare feiten vertellen en ons zijn al dan niet gefundeerde mening opdringen, maar ik dwaal af. Tim ziet het niet meer zitten door problemen met een contactlens. Uw commentator praat de tijd vol. Waar is de reclame als je het nodig hebt? Tim komt terug met de mededeling dat hij zijn lenzen kwijt is. Die dwalen ergens door zijn achterhoofd. Het is alsof je Formule 1 zit te kijken en de leider met een rokende motor rond rijdt. De coureur doet zijn best, maar de middelen staan een overwinning wellicht in de weg. Een extra beetje spanning. Dat het dan snel 7-0 staat, belooft weinig goeds. Typerend is dat op het moment dat er twijfel is als er een bal uit gaat, Tim zegt: “ik zag het niet.” Zonde. 3-2 voor Wim. En dan nu ik. Twee ouderavonden inclusief koken voor collega’s, 7 uur lesgeven en de gebruikelijke nadingen in de benen. Een ideaal uitgangspunt om jezelf in de onderhond positie te nestelen. Hoe opmerkelijk is het dan dat ik zowaar winners speel. Tijdens het potje ouwehoer ik vrij veel om van de wedstrijdspanning af te komen. De eerste game win ik. Ik weet niet wat ik mee maak. Huh? Wat gebeurt hier? Ik ben zo verward dat ik verzand in mijn gebruikelijke spel: weinig concentratie, rommelig en slordig. Maar echt slecht is het niet. Net als ik tegen mijn leerlingen zeg: ‘je leert het door te doen’. Dat voel ik vanavond. Met de 3-1 kan ik winnen, maar wat was er gebeurt als ik uitgeslapen tegen Reinder ten tonele was gekomen? De avond eindigt in een 12-7 voor Heren 6. De overwinning blijft dus in Houten. De wedstrijden zijn het aanzien waard. De volgende keer nog beter. Komt allen kijken! Jullie weten het: bijzijn is meemaken! De supporters met het mooiste spandoek maakt kans op een seizoenskaart voor alle thuiswedstrijden van RCH/TRG Heren 4! Hoe vet is dat?

Als underdog tegen de nummer 1

Zij die niet in Tivoli hangen, ontmoeten elkaar om 21.00 in Houten. We nemen het op tegen de nieuwe nummer 1 in de ranglijst en zijn van plan hen eens een lesje te leren. Dat is je houding als underdog. De kleinste keffer uit het underdog asiel bijt het spits af tegen de dame uit het Woerdense gezelschap. Het gaat aardig, maar de gebruikelijke fouten worden gemaakt, winners weggegeven en cadeautjes gretig uitgepakt. Desondanks ben ik niet ontevreden. De dame laat me wat mooie punten maken, wat haar tegen het einde ook een klein beetje frustreert. Ze herpakt zich en via de 10 punten die ik de laatste game haal, moet ze door tot de 12 alvorens ze als winnares van 3 games van de baan kan. Ik heb zoveel mogelijk punten gepakt, me het belang van punten in een verloren partij van vorige week in het achterhoofd. De wedstrijdspanning was ietsje beter te beheersen ballen aardig en funfactor in orde. In november kijken we verder. Thijs en Ronald schudden elkaar de hand en ze zijn begonnen. De tegenstander is fanatiek en moedigt graag aan. De heren zijn aan elkaar gewaagd, wat mooie rally's en winners oplevert. Beauty's van rally's volgen elkaar op, waarbij er hier en daar wel een stroke* meer gevraagd had kunnen worden. Uiteindelijk verliest Thijs de eerste game. De heren reageren supersnel op elkaars ballen. Rally's zijn lang en zeker he aanshouwen waard. Al zeggen de confers iets anders. Thijs maakt net een foutje meer en Ronald slaat winners. Zo wordt de tweede game vrij snel prooi voor Woerden. Bloedstollend. Dat zijn de rally's. 'Refocus!' schreeuwen de toeshouwers. Zoek dat maar eens op in de dikke Van Dale. De cijfers duiden op een walk-over in het nadeel van Thijs. Niets is minder waar. Thijs verliest met 3-0, maar kan met opgeheven hoofd de baan verlaten. Komt dat zien! Dit was zeker een duidelijk geval van 'bijzijn is meemaken'. Teamcaptain van Woerden, Michel, neemt het op tegen Bas. Bas zegt een lichte voorkeur te hebben voor korte wedstrijden, maar meer dan eens heeft hij thrillers van 5 lange games gespeeld. Het lijkt er snel op dat Bas vlot klaar is. Ondanks dat de tegenstander zegt moeite te hebben met concentreren, is het snel 11-4 en kan er gecoacht worden. Michel uit Woerden lijkt net een maatje te groot voor Bas. Nou heeft Michel vroeger nog met houten rackets gespeeld en dus flink wat ervaring, kracht en techniek. Bas is er moeilijk tegen bestand en punten blijven schaars. De derde game wordt hetzelfde. Pim en Jeroen. 'Kom op Jeroen,' zegt Thijs, 'houd de eer hoog!'. 'En wie moet de eer weer hoog houden?' is Jeroens reactie. Het is echt aan hem. Een tonnetje met credits staan op hem te wachten. Jeroen wint de toss! Mooi. De eerste game speelt Jeroen wat makkelijke ballen voor zijn tegenstander. Nou pakt Pim ook alle ballen, dus Jeroen heeft een zware dobber aan Woerden. De tweede game weet hij zich, nat wat geintjes me het coachmoment beter te concentreren. Al grappend en grollend speelt Jeroen zijn typische ballen. Hij grijpt ze uit de lucht en doet er wilde dingen mee. Zo brengt hij de stand op 1-1. We hebben serieuze spanning. De heren zijn aan elkaar gewaagd en geven een ware show weg. Rally's zijn lang en redelijk spectaculair. Jeroen laat zijn tegenstander wat lopen, maar verliest de game toch. The show will go on! Ook de vierde game gaat gelijk op met beauty's van rally's. Wat was het motto ook alweer? Juist: 'bijzijn is meemaken!'. Jeroen zorgt ervoor dat je waar krijgt voor je geld. Een avondje heren 4 is zo een mooi avondje uit. 2-2! Een wedstrijd van 5 games! Ook de laatste is om van te smullen! Ze blijven maar doorgaan. Dit was wellicht de mooiste show die Jeroen ooit heeft weg gegeven, denk ik. 'Dit was het mooiste... Pffff', was zijn veelzeggende commentaar na de wedstrijd. De avond eindigt met een 15-2 voor Woerden. Niet zonder slag of stoot. We hebben vandaag twee mooie shows gehad. En dat voor dat geld! 26 oktober weer!

Het wordt voorspeld door het K-N-M-I

Het Citadel College vindt het belangrijk dat leerlingen iets extra's kunnen doen buiten de lessen. Met excursies en seminars richten wij hun aandacht op hun toekomst en laten zien waarvoor ze werken. De aardrijkskunde vakgroep heeft 3 Havo en 3 Vwo leerlingen dan ook de mogelijkheid geboden om naar het KNMI te gaan. Met hulp van een ouder werd dit mogelijk. Hieronder een verslag van de dag. De ontvangst vindt plaats tussen de buien door. Voor de weermannen is het een prachtige dag, ze hebben wat te doen. Als je naar weerberichten luistert of kijkt op televisie, lijken de meteorologen per regendruppel betaald te worden. De zelfbenoemde ‘baas van het weer in Nederland’ legt echter uit dat er per Nederlander € 2,50 naar het KNMI gaat. Frits Brouwer vertelt vrolijk dat hij vandaag zin had in regen en hoopt dat leerlingen het KNMI ook willen overwegen als toekomstige werkplek. Na de eerste presentatie krijgen de leerlingen twee workshops en een demonstratie met de weerballon die dagelijks wordt opgelaten. De wisselwerking tussen de leerlingen en de medewerkers van het KNMI is leuk en duidelijk anders dan op school. De weermannen en vrouwen zijn vakmensen, de leerlingen zijn veelal goede leerlingen die het dagje uit verdiend hebben met goede cijfers. De ene helft van de leerlingen duikt dus vol in de materie die verre van gemakkelijk is. De weermannen en –vrouwen zijn veelal natuurkundigen van tussen de 25 en 40 jaar oud. Zij verwonderen zich erover dat het vak meteorologie bij aardrijkskunde in het curriculum zit. Ze hebben zich voorgenomen om het belang en de lol van natuurkunde vandaag aan de leerlingen duidelijk te maken. De gezelligheidsdieren van de havo haken hierop af. De dames uit 3H leggen graag contacten met de, voornamelijk mannelijke, leerlingen van andere scholen. Al geef je met het woord mannelijk wel erg veel krediet aan de jongetjes en sterren van het juniorsongfestival. De niet werkende leerlingen verbazen zich over de gemotiveerde en hard werkende leerlingen die graag nog meer verdieping in de opdrachten willen brengen. De opmerking: ‘Is het dus zo dat de kans op een tsunami bij een diepere beving groter is?’ zweeft nog even rond voor de cursusleidster dit kan bevestigen. De dames is ze nu verloren aan de jongetjes. Tijdens een heel klein buitje wordt de weerballon opgelaten. Het kastje met meetapparatuur wordt opgelaten met een ballon die een flinke stijgende kracht heeft. ‘Voel maar even hoe hard de ballon trekt’. Zeggen de meteorologen. ‘Hij stijgt op tot 24 km, dan is de ballon te groot omdat de druk te ver is afgenomen, hij knapt en daalt over 2,5 uur neer in de buurt van Groningen. Het kan zijn dat er dan een fanatiekeling met een GPS apparaatje staat om hem op te vangen.’ De meteorologen lopen over van enthousiasme over hun vak en willen dat graag delen. Als ze de overgedragen kennis willen testen door een potje ‘petje af – petje op’ bedenk ik me dat mijn leeftijdsgenoten vanavond uitgeput op de bank zitten en het spel de volgende keer zeker mèt gebruik van microfoon spelen. Probeer anders maar 100 leerlingen in een zaaltje te laten luisteren. Het is 15.00 uur. Ze willen naar huis en hebben onderweg een McDonalds gezien. Als leerlingen van ‘de gezonde school’ maken ze louter een studie van de gouden bogen die vanaf de snelweg te zien zijn. Het is een mooie dag geweest voor de ‘plus-leerlingen’ die wat meer willen. Voor de dames was het vooral gezellig.

Wellness in Bussum!

Wellness en squash Bussum heet ons welkom. En van harte. De dames bieden ons direct koffie aan en zetten ons in de lekkere Chesterfield fauteuil bij de open haard. Zo begint het lekker. Niet iedereen is op tijd, maar de tijd van Nijmegen via Leersum naar Bussum is langer dan de tijd die beschikbaar is. De volgorde wordt omgedraaid. Han bijt het spits af. En verbeten is hij. Alsof hij een van zijn eigen matig spelende teamgenoten de les leert, maakt hij optimaal gebruik van de fouten en beperkte ervaring van zijn tegenstander. In korte tijd heeft Han grip op het linkshandige spel van zijn tegenstander. Dit zorgt er echter niet voor dat Han geen tips krijgt in de pauze. Bij tip 7 houdt de rest van zijn team op met ‘coachen’. Als teamlid spuit elf wil toevoegen dat de tegenstander links is, wordt hem verweten dat het quotum aan tips al bereikt en overschreden is. Gelukkig doet Han wel iets met de tips. Hij zet zijn overwinnigsspel door, lacht lief naar de camera, poseert wat en harkt zijn punten binnen als blad na de eerste herfststorm. 3-0 en Han is klaar. Tim gaat er voor liggen. Zijn lichaam verlangt een moment van rust, concentratie en rechtbuigen dat per se op de harde plavuizen moet geschieden. De spieren worden los getrild en later loopt Tim zich rustig warm door de hele squashbaan te inspecteren op hoge snelheid. Dit wordt zijn terrein. De overwinning is (waarschijnlijk) zijn doel. Niets minder. Paul blijkt ‘a tough nut to crack’. Volgens Han is het ‘een rustige speler’. Tim laat het tot 0-4 komen voor hij zijn eerste punt pakt. Paul laat Tim flink lopen. Tim moet nog warm worden. En dat terwijl Han nog hoopvolle woorden over Tim sprak vanaf de kant. Met strenge, doch ietwat warrige scheids Jeroen laat Tim wat punten liggen en verliest nipt de eerste game. In de tweede houden de heren het spel klein. Rally’s zijn een aaneenschakeling van korte ballen. Degene met de mooie lengte wint veelal de rally. Denk ik. Paul weet de ‘T’ toch net iets beter te vinden en kruipt langzaam naar een geringe voorsprong. Tim wordt wel warmer, da’s mooi voor ons. Heren 4 van RCH/TRG. Helaas, ook de tweede game wordt voor Paul de tegenstander. De laatste game is het kortst. Na een kort overleg maakt Paul vrij snel duidelijk wie er moet winnen. Tim gaat daar graag tegenin, maar komt net iets tekort. 3-0 voor Paul. Jeroen treedt als derde aan. Tegen een dame. Hoffelijk en galant als Jeroen is, zou het nog een zware wedstrijd kunnen worden. Hij houdt altijd deuren open voor dames, behandelt ze altijd met veel respect. De kans is dus aanwezig dat hij uit hoffelijkheid wat punten aan zijn tegenstander laat. In de eerste game laat hij echter al zien dan squash oorlog is en er korte metten gemaakt dient te worden met de tegenstander, ongeacht geslacht. Met 11-4 wint hij zijn eerste game, als het goed is, is hij nu warm. Des Jeroens speelt hij korte ballen, hij maakt ze graag af. Met een volleyachtige beweging legt hij de ballen net boven de tin, waarna ze nauwelijks opstuiteren. Weinigen hebben daar een weerwoord op. Jeroens dame voor vanavond weet zich er weinig raad mee. Sommige punten wint hij met meer geluk dan wijsheid. Hij verontschuldigt zich daar wel voor. Toch nog hoffelijk. Het is ook mooi om te zien hoe Jeroen de tussenstand vraagt. De wenkbrauwen gaan dan naar beneden, een kort minachtend knikje moet de scheidsrechter de boodschap duidelijk maken en zo krijgt hij zijn stand door. Hij gromt er nog net niet bij. Vrij snel wordt het 2-0 en gaat hij het coach moment in. De derde game start met een punt tegen, de tegenstander lijkt het spelletje van Jeroen (knap irritant, tactiekloos rammen of juist knap irritant, tactiekloos voorin leggen) door te hebben. Na deze volzin staat het 3-3 en het thuispubliek gaat er achter staan. Han slaat ondertussen Michel warm en Tim tikt dit stukje, dus de support voor Jeroen laat te wensen over. Ondanks dat heeft Jeroen weer de leiding genomen met 8-5! De plaatselijk sponsorende Maison Scotch en Soda is blij met deze pot. Het is inmiddels immens druk geworden, een atmosfeer waarin Jeroen kan excelleren. 10-7 Matchbal! Down! Drieletterwoord! Maar dan…GOOOOOOAAAAAAL! 6-3 voor in games! Aan Michel om de overwinning binnen te harken. Eén game is voldoende. Zelfs op punten kan Heren4 nog winnen, maar we willen natuurlijk meer. Tim gaat scheidsen, dus alle troeven zijn ingezet. Michel start furieus. Hij crosst, dropt en boost als een malle. Drives blijven achterwege, misschien omdat de tegenstander er ook niet zo van is. Het levert een levendige partij op waar het spel op en neer golft als een woeste Zuiderzee. Na twee spannende games denk ik (Michel): ‘dit gaat een lange pot worden, ik wil, nee ik MOET winnen’. Bijzijn is meemaken. Ik krijg punten van de dame, dat zal haar leren. Ik wil meer meer meer! Maar goed. Zij is toch sterker. Zo blijkt later uit de officieuze revanche. Mijn zelfvertrouwen is redelijk goed. Ik heb voor gestaan, zelf op gameball. Saskia speelt juist op dat moment nog mooiere ballen. Hierbij verlies ik niet alleen de pot, maar ook mijn racket. Het breekt. Saskia mij ook. Ondanks mijn verlies wint Heren 4 RCH/TRG vanavond van Wellness en Sauna Bussum. De nazit is erg gezellig. Bussum blijkt een sfeervolle gastvrije club. We komen graag terug. We waren erbij en we hebben het meegemaakt. Een mooie beleving in Bussum. Volgende week een thuiswedstrijd tegen Sportcity Woerden. Jullie weten het: bijzijn is meemaken!

Het squash seizoen is begonnen!

We zijn weer los! Het nieuwe seizoen begint. Tactiek besprekingen beginnen al in de zomer. 'Wat nou als we het dansje van Gangnam Style oefenen en dat dansen voor de wedstrijd?', is het idee. 'Dan is de tegenstander direct van het padje af en winnen we.' Het doel is om van de laatste plaats af te komen. Een vaste plek is fijn, maar een plekje hoger zou mooi zijn. We zijn weer op volle sterkte nu Han hersteld is van zijn arm blessure. Ik bijt het spits af. Stijve benen en niet helemaal fris na een dag werken en een gekneusde rib van een val met skeeleren, houden mijn spel compact. Da's niet goed. Ik zwaai niet lekker door en sta mede daardoor te dicht op de bal. Het doel was de lol van het spelletje bewaren en dat lukt. Ten dele. Met 0-3 word ik afgedroogd. Volgende week beter. De wedstrijdervaring gaat komen dit jaar. Ik trap af met drie wedstrijden in 3 weken. Han mag als tweede. Zijn tegenstander is één van de vier godenzonen waar we vanavond tegen aan moeten treden. De tegenstander speelt lange rally's die hij aan het einde maar wat graag af wil maken. Gelukkig voor Han gebeurt dat meer dan eens onder de tin (da's uit). De lange rally's spelen Han parten. De jongeling heeft een beter uithoudingsvermogen en Han’s teamgenoten zullen het niet laten dat er flink in te wrijven. Desondanks gaat Han er met winst overheen. Daarna zijn de 90 seconden hard nodig om op adem te komen. Han zegt op 70% te spelen. Hij speelt in ieder geval met veel rust. Dat brengt hem punten. In de derde game komt Han in zijn spel. De eerst nog cynische teamgenoten slaken kreten als: 'Hij staat 'm even flink te domineren!' En zo komt Han terug met een 3-0 overwinning. Bas volgt. De Griekse blonde god waar hij tegen speelt heeft erg veel opzien gebaard tijdens het bezoek aan Houten een week eerder. Nu gaat Bas. Met meer levenservaring kan Bas deze jongen misschien nog wat leren, al gaan de eerste punten gelijk op. Als gastscheids hebben we trouwens de enige echte Jeroen de Wildt. Bas speelt als Bas: laag. Strak. Hard. Zijn tegenstander bezigt hetzelfde spel, maar dan iets minder strak. Zo wint Bas de eerste game. De tweede game heeft de blonde Griek het spel van Bas gelezen en pareert hij in het begin. Bas verliest de tweede game. 'Des Bas' ' hoor ik op de tribune. Hij komt later in het potje wel weer terug. De derde game wint hij nog niet. Deze game kent opvallende momenten. Een stroke in het voordeel van Bas waarin een gevaarlijke situatie ontstaat. Scheids de Wildt moet zich even van zijn strenge kant laten zien. Even later verspeelt Bas een punt op het moment dat zijn tegenstander het racket verliest. Bas weet dat hij op uithoudingsvermogen kan winnen en maakt er maximaal gebruik van. Hij maakt zijn wedstrijden zo lang mogelijk. De vierde game wordt namelijk van Bas. Vorig seizoen bleek hij in dit soort situaties het beste. Hij bouwt maximale spanning op. Zijn lengtes blijven uit en crosses missen wat scherpte, maar dat haalt de spanning niet uit het potje. Ademloos zien we het 8-10 worden, het eindigt met 11-9. Helaas in het nadeel van Bas. Hij kwam net te langzaam op stoom. De rest van het seizoen, pakt hij ze. Rick op plaats 3 speelt als laatste. We hebben een echte scheids. Len van All Inn Utrecht gaat op de stoel staan en schreeuwt de scores over de glaswand. Dat Rick en Michel elkaar niet veel ontlopen, blijkt uit de moeite die Rick heeft om een rally te spelen op plek 3. Gesprekken gaan over de opstelling van de toekomst. Wie kan er het minst slecht tegen zijn verlies? Een wedstrijd die ik eigenlijk ook niet wil verliezen. De tweede game neemt hij wat twijfel weg en brengt het op een nette manier tot 11-7. De rally's worden langer en hij speelt mooie betrouwbare ballen. Helaas kan de tegenstander nog een tandje bij zetten, wat Rick verlies brengt. Ook de derde is niet voor hem helaas. Deze avond eindigt met 12-5. De volgende keer geldt weer: bijzijn is meemaken! Met een zwakkere tegenstander winnen we misschien de volgende keer!

Smeren op een helling

Sommige merknamen zijn een product op zich. Een iPhone is een aardig synoniem voor een smartphone en hoe heten Pampers ook alweer in het Nederlands. Hetzelfde geldt voor Maggi, Vaseline, Tupperware of Spa. Zo sterk is het merk Nutella soms. Als je door Parijs loopt, kan je een crêpe met Nutella krijgen. In elke supermarkt in Europa is het wel te vinden. In de VS is het een wat minder algemeen bekend product, maar dat kan ook komen omdat het daar anderhalf tot twee keer zo duur is als hier. Denk maar even aan alle keren dat je Nutella gegeten hebt. Het spul is zo handig. Het enige wat je nodig hebt, is een mes en iets om op te smeren. Als je het op je brood smeert, smaakt het halverwege de dag nog steeds aardig in je lunchpakketje. Dit in tegenstelling tot jam, wat je brood vloeibaar maakt of kaas, wat zichzelf vloeibaar maakt. Of in tegenstelling tot vlees, wat bruin wordt. Het voordeel van Nutella, dat is al bruin. Je weet ook altijd wat je krijgt als je een pot koopt. Het is iets van chocola, maar je hebt ook iets noterigs erdoor. Het is altijd een feest van herkenning. Vaak geeft het een vakantiegevoel, want waar eet je meer Nutella dan in Frankrijk op je stokbrood. Kaas doen ze niet in Frankrijk, roomkaas ben je op een gegeven moment, eerder dan Nutella in veel gevallen, zat en ham heeft zo’n vies vettig randje, als het niet de kleur van roze Lego (nog zo’n merk) heeft. Dat dit feest der herkenning niet altijd positief is, hoorde ik laatst ergens. Omdat het zo’n goedje is dat je zoveel op je brood smeert en steeds hetzelfde is, wordt het te gewoon en net zo saai als het tafelkleed bij je grootouders. Dat is ook al dertig jaar hetzelfde. Het zal toen heel hip geweest zijn, maar nu niet meer. Aan de andere kant: er zijn meer dingen die vaak hetzelfde zijn, maar toch ook lekker blijven. Daar stop je ook niet zomaar mee. Waarmee ik zeg dat dingen die lekker zijn, die mogen langer hetzelfde blijven. Anderen wilden ook teren op het succes van de Zwitsers. Supermarkten hebben een huismerk chocopasta. Ze proberen het met witte chocola, excellente chocola, bubbelgum chocolapasta of met pure chocola. Het lukt ze alleen maar moeilijk om het echte te benaderen. Zoals een collega vanmiddag zei: ‘van veel dingen in de supermarkt maakt het niet zoveel uit als je het huismerk koopt, maar bij Nutella kan dat niet’. En zo kan een opmerking op school leiden tot een ontzettend verhaal over chocopasta. Als de gesprekken over dit soort onderwerpen gaan, zou het best eens kunnen dat ik op een goede school zit voor het moment. Wat zou het toch mooi zijn als ik dit verhaal schreef in opdracht van Ferrero. Dan had ik er nog wat aan. Nu doe ik het met de herinnering aan momenten in bergen in Frankrijk waar ik mijn gehemelte kapot eet met harde stokbroden. Dit offer breng ik voor dat wat altijd lekker is: Nutella. (Wie kent er iemand bij Ferrero? Ik eis hier geld voor!)

De DVD-kast

Opruimen moet in je genen zitten. Dat merk je. Ga maar eens klein wonen. Je moet veel weggooien voordat het zo ver is. Gelukkig is er nog een kleine buffer bij ouders, maar er is serieus veel weggegooid. Als je klein woont, moet je continu opruimen omdat je anders niet van de bank in de keuken kunt komen zonder de 100 meter horden te lopen, te springen en te hupsen. Je komt thuis en gooit je tas op de bank. Fout! Die hoort naast de bank, bij de andere tassen. Je trekt je schoenen uit. Fout! Je trekt je schoenen uit en zet ze onder de bank of het bed. Je smeert een boterham. Fout! Je pakt een bord, je pakt een boterham, legt die er op, smeert de boterham met boter en iets van beleg. Dat leg je allemaal terug, sluit de koelkast en de broodtrommel van Brabantia, gaat aan tafel zitten, eet je boterham en brengt het bord terug naar de keuken. Op een slecht moment was je het direct af en ruimt het op. Zo gaat dat. Nu zit opruimen niet in de genen. Het krijgen van overzicht is 1, het bedenken en bereiken van een handige plek voor je meuk is twee. Dat kan soms handig gecombineerd worden. Je moet maar het geluk hebben om met iemand in huis te wonen die opruimen kan met de snelheid waarmee Schumacher vroeger, heel vroeger, in rode in plaats van grijze auto’s, wereldtitels bij elkaar reed. Nadenken lijkt ze niet te doen. Alsof het automatisme is en een opruimwoede net zo normaal als je dagelijkse bezoek aan je porceleinen vriend, gaat ze in tien minuten door het huis en ligt alles ineens op een logische plek. It’s amazing. Dat het ook anders kan, heb ik vroeger geleerd. Alles moest bewaard worden, zeker omdat opa ermee had gewerkt. De fiets, kisten, weckflessen, plukschorten en plantenspuittankdingiets konden allemaal niet weg, ze werden opgeruimd in de schuur. ‘Die komen nog wel van pas’, is de standaard kreet. Het kan even duren voor mensen gelijk krijgen en over de hele breedte is het ook nog niet gelukt, maar met de kisten kwamen de eerste signalen al snel. Wat opa als veilingkisten gebruikte voor zijn appels en peren werd in ‘Eigen huis en tuin’ aan het einde van de jaren ’90 gebruikt als ‘decoratiekisten’. Ze waren stevig en ‘authentiek’. Je kan ze neerzetten en er beeldjes in zetten of ophangen om er plantjes in te zetten, of, nog beter, flessen met gekleurd zand. Fotolijstjes. Zo’n ‘decoratiekist’ kon in zijn tweede of derde leven weer helemaal tot leven komen. Dat oma’s ‘m gebruiken om het oude papier in te doen, werd voor sommige kisten een roemloos einde van een duurzaam bestaan. En duurzaam waren ze. Die kisten gingen jaren mee, wat ze bijna CO2 neutraal maakt, ook omdat er bij het productieproces weinig CO2 verbruik plaats vond. De decoratieveilingkist raakte uit de mode en werd in 2011 ineens gebruikt om de kerstboom op te zetten en een kleine bijdrage te leveren aan een verhuizing of wat. Veel zware dingen konden er niet meer in, omdat niet elk onderdeel de tand des tijds had doorstaan. Tot enkele weken geleden. Het kan aan de jetlag liggen, waarbij een gebrek aan een beter woord even niet opkwam. Maar onze veilingkist heeft een glorieus 9e leven als ‘DVD-kast’. ‘Liefje, waar komt de kabel het huis in?’ ‘Achter de DVD-kast.’ Was het droge antwoord. Ik zat vast. Waar was onze DVD-kast. Na even denken kwam ik erachter dat het over opa’s veilingkist ging. Gepromoveerd tot DVD-kast! Ik sloot mijn ogen en zag het leven van de kist voorbij flitsen. Eerst actief in de boomgaarden en veilinghuizen. Later wegkwijnend in verschillende schuren in Werkhoven om uiteindelijk door mensen uit de generatie ‘melk komt uit de fabriek’ gebruikt te worden als uiterst nuttige en licht decoratieve DVD-kast, voor het raam, in Nijmegen.

Nulletjes, eentjes en Ethiopisch eten

'Dus hier wonen al die nulletjes en eentjes...' Terug in stedelijk gebied na twee weken in het bos en op des werelds grootste kermis rondgereden te hebben. Het is nogal een opgave. Cordaat wordt er genavigeerd. Alleen de aanwezigheid in Palo Alto is al een hoogtepuntje voor de geeks in de auto. 'Whooo, hier komen Facebook, Google, Xerox, Microsoft en dat soort dingen vandaan.' Het stadje is nog het aanzien waard ook. In een redelijk droog gebied is het gelukt veel groen te creeren. In al het frisse groen liggen mooi verzorgde tuinen met aardige huizen. In de stad nog niet eens buitenproportioneel groot, zoals we eigenlijk wel verwacht hadden.
Op zondagochtend is het druk in het centrum. Restaurants en wat ze in Amerika Bakery's noemen zitten afgeladen op een mooie zondagochtend. Wij strijken neer in onze huiskamer met twee dubbele espresso's en een cappuchino. We gaan op zoek op internet naar een tourist info voor een 'computergekkentour' en het begin van de wandeling over de San Andreasbreuk.
Die breuk verbergt zich goed. Wetenschappers moeten het doen met enkele bijzonder subtiele aanwijzingen in het landschap. Zo lijkt een vlak stuk in een helling op een terras in het Zuid-Limburgse heuvelland, het markeert echter een van de meest actieve en destructieve breuklijnen ter wereld. Het is bizar je te realiseren dat je linker en rechterbeen op verschillende aardplaten kunnen staan. Het is daarom des te jammer dat je de gevolgen daarvan alleen goed in beeld kunt brengen met ingestortte wegen en gebouwen, ingezakte huizen en hier en daar een fikse brand.
Naast ons in de Starbucks huiskamer spreken we een lokale professional. Hij zit naast ons telecommunicatiesoftware te schrijven op zijn MacBook. Zou hij niet goed genoeg zijn om voor een van de grotere spelers te werken? Is de retorische vraag die we ons in de auto stellen. Het antwoord blijft in de lucht hangen, maar we denken dat we geen medelijden met de man moeten hebben en zijn kerstboom hoger en glimmender zal zijn over een maand of vijf. Maar hoe vet is het; dat wat mogelijk maakt dat we over een half jaar nog beter kunnen bellen werd gewoon even op zondagmorgen gemaakt, naast ons in de Starbucks terwijl er wat van die Europese toeristen de weg vragen. Als je binnenkort geen goede verbinding krijgt, bied ik bij deze alvast onze excuses aan, wij haalden de beste man uit z'n concentratie.
We verlaten het dorp met de constatering dat die nullen en eentjes ook hun weg naar de loonstrookjes vinden. Het winkelcentrum heeft aanzienlijk meer elan en vooral dure winkels dan de gemiddelde suburbane winkelgebieden die we de laatste dagen bezocht hebben om de Safeway van afzetterij te betichten. Met deze prijzen en dergelijke grootverpakkingen is de oorzaak van overgewicht in de lagere sociale klasse heel gemakkelijk aan te wijzen. Met een nieuwe misoogst in het midwesten van de VS en bijbehorende prijsstijgingen zal daar nog geen verandering in komen.
De laatste camping waar we staan is de mooiste. Daar kunnen we kort over zijn. De Nederlandse parkrangster vraagt of we een plek met uitzicht of bij het toiletgebouw in de buurt willen. Omdat we onze wandelschoenen bij ons hebben, verblijven we de laatste nacht op een helling met uitzicht op een meer, mooie heuvels en daarachter gromt het monotome geluid van 'de stad'. Alle voorsteden van San Fran laten zich continu met een brommende toon op de achtergrond horen. Ook de sterren laten het door lichtvervuiling afweten. Maar wat een mooi plekje is dit. We luiden het kampeergedeelte uit met brood, groentenpakketen die smoren aan de rand van ons vuur en vlees dat op het rooster pruttelt. Genieten 2.0.
De laatste dag gaan we sightseeing SF doen. Brug, pier, soep en madames trui is zo vies dat ze een nieuwe wil voor in het vliegtuig. Hij moet een beetje mooi zijn en San Francisco erop hebben. Lopen we daar toch tegen de Bubba Gump Shrimping company aan. Zojuist in het vliegtuig nog even de bijbehorende film (Forrest Gump, met Tom Hanks, 1994: als je die nu nog niet gezien hebt, stop je nu met lezen streamt, download of koopt de film, kijkt hem, droog eventueel je tranen af en zeg dat het een mooie film is) gekeken. Het blijft een parel, mooi, grappig en vol wijze levenslessen. 'That's my boat', zoek de quote op in de film en lach. Bekendst is natuurlijk, en daar komt hij voluit: 'Live is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get'.
Het laatste avondmaal vindt plaats bij de Ethiopier. Voordelige aanbeveling van de LP. Tante Es helpt ons aan een platter for three en alles wat we krijgen is een zure pannenkoek op een bord als bestek. We kunnen weer een eerste keer afvinken. Eten bij de Ethiopier is lekker en leuk. Je vouwt van je stukje pannenkoek een 'happertje', hapt daarmee wat prut van een schaal en stoot dat in je mond. Vervolgens kauw je, kom je erachter dat je mond in brand staat en je blust met de halve liter water die al op tafel was gezet en je afvroeg waarom. De rest van de avond lijk je op het draakje Zwelgje uit Ollie B Bommel en komt er een vlammetje uit je mond bij elk boertje.
We keren nog heel even terug naar Tante Es omdat de sleutel van de hotelkamer nog voor de deur van het restaurant lag en gaan op tijd terug naar het hotel. We krijgen een wake-up call om 04.00 uur. En ja, nu zijn we gaar.

De eerste keer thuis in Starbucks

Het blijft je thuis. Starbucks. In alle eerste keren die we deze reis meemaken, moet ook Daniel dat erkennen voor de eerste keer. Het is waarschijnlijk dat het niet zijn eerste keer bij Starbucks is, ook al komt hij er niet graag. De koffie, zeker in de VS, is er slap en ze doen er allemaal zoete en vette dingen mee. Dat is eigenlijk helemaal niet lekker, of lekker op dezelfde manier als dat een Big Mac lekker is. Heel even veel en vet en zoetig en daarna denk je: 'Oei, had ik dat wel moeten doen. Dat wordt weer een balans half uurtje.' Een balans dag is maar voor weinig Amerikanen weggelegd. Je gaat ook helemaal niet voor de koffie naar Starbucks. Wellicht voor de oatmealcookies of voor de Very Berry Hibiscus Trenta (da's een liter, inclusief ijs, dat wel) with light ice. 'My name?' 'Henry', zeg ik dan maar. Als ik mijn echte naam zeg, wordt ik spontaan omgebouwd tot het meisje uit het liedje van de Beatles. Van Jolien maken ze Yollie. Naar Starbucks ga je nog steeds omdat het je mobiele woonkamer is. Of dat het nu midden in de winter is in New York, voorjaar in Utrecht, herfst in Melbourne of zomer in Las Vegas, overal ruikt het hetzelfde, staan dezelfde soort meubels, draait dezelfde soort muziek, zijn de toiletten redelijk en hangt er draadloos netwerk. Dan kan je toch even je verhalen online zetten, constateren dat het nog steeds komkommertijd is en een cabaretprogramma downloaden op iTunes, zodat je een rit van 7 uur wat gemakkelijker, eigenlijk schaterend van het lachen door komt. Zo zijn wij van Vegas naar de kust getrokken. Gegrinnik en gelach naast en achter me door Harrie Jekkers. Het mooie, wellicht het mooiste van kind zijn, is dat je veel dingen voor de eerste keer meemaakt. Deze reis laat ons weer jong voelen. Daniel erkent voor het eerst dat Starbucks stiekem best een prettige plek is. Daar blijft het niet bij, we zien onderweg een tornado. Een tornado! Wel een kleintje, op een kilometer afstand, maar een tornado! En dat terwijl we nog bijkomen van de vorige eerste keer: een casino. Nog nooit geweest. De avond voor het casino probeer ik ook iets voor het eer\st te doen. Voor Jolien kan er ook weer een eerste keer aan het lijstje toegevoegd worden. Na rijden in Deurne, Utrecht en Nijmegen, kan er nog, of juist de eerste echte wereldstad aan het lijstje toegevoegd worden. Jolien rijdt ons soepel en semi-trefzeker naar het centrum van deze stad. Vijf of zes banen breed, links en rechtsaf, niets is haar te dol. De campingplekken in de VS zijn geweldig en bieden mij de gelegenheid voor een eerste keer. Ze zijn groot, hebben in berengebied een bearbox, wat gewoon je voorraadkast is. Er staat altijd een picknicktafel, dus je kunt je eigen tafels en stoelen thuis laten. Een kampeerplek in de VS is veel meer dan een stukje gras en de mededeling: zoek het maar uit. Zo zit er ook altijd een kampvuurplek bij. Het lijkt een soort eerste levensbehoefte, want op sommige campings zijn we de enigen geweest die geen rokend warmtebronnetje had op een koude bergavond. Dus ik hout halen en vuur maken. Makkelijk was dat niet, want het hout was nogal groot. Net als de bijl die ik van een campinggenoot leende. Enorm! In een jaar met wat moeilijke mensen tegenover je, is het vrij gemakkelijk om je agressie jegens hen bot te vieren op een stuk dood maar taai hout. En zo, na 13 jaar Vinea kampen, 7 maanden in een huis met open haard en nog vele andere kampvuurgelegenheden, heb ik volgens mij nu pas echt zelf een kampvuur gemaakt. En hij doet het goed.

Harry Potter snoep aan de westcoast

Met z'n drieën zitten we op een bankje aan het water. We kijken uit over de Grote Oceaan en hopen, tussen alle bootjes, kano's en golven door, vanaf het bankje een walvis te zien. Al is het maar zo'n fontein die dat ding omhoog spuit. Daarmee zou onze lijst 'rare-dieren-die-we-in-het-wild-tegen-zijn-gekomen' nog langer worden. Het wachten duurt lang, we turen en turen. Intussen houden we ons, uit verveling bezig met het heel mooi fotograferen van hele lelijke krijsende poepmeeuwen. Dat niet alleen, we zijn zojuist, voordat we op het bankje zijn gaan zitten het centrum van Monterey in gelopen. Dit is wat het dichtst bij een leuk badplaatsje komt op de Amerikaanse manier. Dikke hotels, check. Starbuck, check. Een pier, check. Iets om van die pier af naar de te kijken, check de zeehonden en pelikanen. In het winkelstraatje zat een snoepwinkel met zulke felle kleuren, dat je er wel naar binnen moet. De tonnen met toffees stralen je tegemoet en je moet ze gewoon hebben. Ze hebben ze in alle smaken. Van appeltaart tot waardering (appriciation) en mango-perzik tot de amerikaanse vlag. Die laatste twee lijken nogal op elkaar. In snoepvorm dan. Ze smaken heel kort heel zoet, maar al snel heeft zeker 'Amerika' geen smaak meer. Redelijk realistisch in onze ogen in deze omgeving. Gisterenavond hebben we moeten bedelen. Nergens meer een kampeerplek te vinden. De Amerikanen hebben weekend en gaan massaal kamperen, zeker als er rodeo in het dorp is. Wij terug de Highway 1 op om opnieuw van de meest schitterende vergezichten te genieten. De zon zakt en het licht is prachtig. 4 campings verder is het licht nog mooier, maar kost het veel meer moeite om ervan te genieten. Waar de dinges gaan we slapen? Na een overleg volgt een overleg. Dan denken we na en overleggen we nog even. Tijdens het volgende overleg, besluiten we tot nader overleg op een nader te overleggen punt en tijdstip. UIteindelijk wordt er geopperd om bij mensen te vragen of we een campingplek kunnen delen. Scheelt hun geld, ons frustratie en het levert een kampeerplek op. Gelukkig zien we een stel Zwitsers. 'If we were you, we would have been so happy. We can imagine how you feel, so of course you can stay here'. Toffe lui die Zwitsers. Zeker omdat we ook nog hun overgebleven bijzonder smaakvolle pasta moeten opeten en ze ons van allerlei andere dingen aanbieden. Wat fijn dat er dat soort mensen zijn. Andersom hadden ze ook bij ons mogen staan natuurlijk, maar dat was niet nodig. Nu hebben we een andere campingplek geclaimd, vroeg in de morgen, waardoor we op het gemak op pad kunnen. Monterey is aardig, maar niet bruisend en zo komen we terecht op het bankje. Omdat we de verleiding van de snoepwinkel niet konden weerstaan, ligt er een zak toffees tussen ons in. Hierin zitten de smaken die ons in de winkel aanspraken, maar de smaken staan niet op de verpakkingen. Het wordt Harry Potter snoepen all over the place. In de film/de boeken eten Harry en zijn makkers snoepjes waarvan ze op het moment dat ze de monden ingaan niet weten wat de smaak is. Dat hebben wij ook! We mikken gele, groene, roze, bruine, blauwe en paarse dingen ons mond in, zonder te weten wat te verwachten. Wat je wel kunt verwachten, is dat niet alles even goed bevalt. Vooralsnog span ik de kroon met een weeig zoet ding met peper er in. Peper! In een snoepje! Waar denken die Yanks dat ze mee bezig zijn! Zo meteen eet een kind ze. En dan? Om de smaak weg te werken, pak ik er nog een. Ook vies. Okee, nog eentje dan, om het af te leren en omdat ze niet allemaal vies kunnen zijn. Toch wel. En zo leer je het inderdaad af. Wat een avontuur. Snoepjes eten. Die walvissen kunnen het mooi bekijken. Wij gaan naar Santa Cruz, home of our favourite old school surf brand O'neill. Trui kopen. Check.

Las Vegas: Met piepende banden weg

Wooow! Met open ogen en kramp in de nek van het om ons heen kijken lopen we door des wereld grootste kermis. Kermis meets megafestatie meets Scheveningen in hoogseizoen. Kan het toeristischer? Geen idee, maar de hele stad bestaat door toeristen en door die toeristen zo snel mogelijk zoveel mogelijk geld uit de zak te kloppen. Hiervoor is er geschommeld met de prijzen. Hotelkamers zijn relatief goedkoop, net als alcohol, maar eten en eigenlijk de rest is duur. En goed duur ook.
Het is de ideale plaats voor merken om een merkenwinkel te hebben. Hierbij is er geen welstandscommissie die invloed heeft op hoe je gebouw er uit ziet. Dure merken hebben dure architecten losgelaten die kwistig met staal, aliminium, glas en hout aan de gang zijn gegaan. Verder zie je kastelen van papier mache, of een gevel in de vorm van een Coca Cola fles naast eev gevel gemaakt van twee M&M poppen. Wat een superwinkel is dat! Alles, maar dan ook alles van de ronde minichoco's is er te krijgen. Wil je een op elke tiet een M? Koop een M&M bikini. Een boxershort met de tekst completely nuts? Check. Speelgoed, een raceauto en een bak M&M's met in plaats van M's, je eigen tekst er op.
Alleen dit was de lange rit door de woestijn al waard. We hadden een aardige inschatting gemaakt van de rit, dus tamelijk relaxed stappen we Henry uit en de hitte in. Meer dan 100 graden Fahrenheit. Heet! Maar anders heet. Vroeger als er geklaagd werd over de hitte in Nederland, dat die zo drukkend was, werd er gezegd: 'en dan zijn er mensen die voor de lol deze hitte in Zuid-Frankrijk opzoeken.' Eigenlijk was het daar ook zweten. In Las Vegas niet. Ook omdat je er rekening mee houdt en altijd de roltrap pakt in plaats van de gewone trap, met de gedachte 'kom nou, t is veertig graden'. Maar na even gewend te zijn gaat het echt.
Het is een gekkenhuis. Wat er gedaan is om mensen te lokken en te herbergen. Langs the Strip zijn de hotels enorm. Echt enorm enorm. En aangekleed met de grootste onzin: delen van Parijs, Venetie en het oude Rome zijn op schaal nagebouwd, er zijn waterpartijen en alles wordt gescheiden door een weg van twee keer zes banen breed. 's Avonds gaan de lampjes aan en is alles fel gekleurd verlicht.
In de hotels is er maar een kleine foyer en receptie. Dat zou zonde zijn van de ruimte! Dan kan je minder gokkasten kwijt. Die hotels zijn vol met gokkasten en tafels. Hier en daar verspreid is er dan een luxe of minder luxe restaurant, toiletten en een bar. In de bar zit dan wel weer een gokkast en aan de muur hangen tv's met sportwedstrijden, zodat je ook op wedstrijden kunt gokken. Op de achtergrond speelt muziek die echt niet willekeurig gekozen is (You've got the rightto party van de Beastie Boys), drank is er goedkoop, want dan ben je gemakkelijker te verleiden nog wat in de machine te gooien en alles is perfect uitgelicht.
Alsof alles niet genoeg is en de M&M's winkel nog niet genoeg was naast Gucci, Prada en Armani, heeft het Bellagio hotel de attractie. Die fonteinen die ook in het einde van Ocean's Eleven zitten. Er wordt een paar minuten lang een enorm show van water gegeven. Die dingen zijn echt heel erg hoog en het hele zwembad is enorm. Het is echt vet om te zien. Maar je zou maar eend zijn en net over zo'n fonteinding zwemmen... Die zitten namelijk net onder water.
Vet om te zien zijn ook de mensen. Wat dat betreft is het echt een kermis. Het klinkt wellicht snobistisch, maar het is een beetje ordinair. Er zijn wat rondreizende toeristen die hier een dag rondlopen en hun ogen uitkijken, maar er zijn er ook die naar Vegas komen om de tijd van hun leven te hebben of er uit routine komen. Geld wit wassen schijnt hier aardig te lukken. Het is gewoon ordinair volk. Stijl, fatsoen en gratie zijn hier net zo op hun plek als regen, wolken en zuinige auto's. De rijkeren zijn de nouveau riche die 'm even flink uit de broek laten hangen en met hun glazen wijn over straat lopen. Papperige kerels met hun overhemden uit hun broek over de buik gedrapeerd. Hun vrouwen, rokend met moeilijk veel make-up op en een arrogante blik in de ogen. Ze lijken geen idee te hebben van wat er in de wereld speelt, zeker niet in de wereld die niet om hen draait.
Omdat wij mentaal op het ergste voorbereid waren, viel het reuze mee en werd geen van ons chagrijnig. Het voelde alsof je in de dierentuin loopt en een versie van Madurodam gemaakt door iemand die op school niet heel sterk was in dingen op schaal tekenen en berekenen. Ga nooit met deze persoon in een auto zitten als hij vraagt of je 'even' mee gaat een stukje rijden. Hij rijdt van Vegas naar San Francisco alsof het niks is. En geloof me dat is het niet. We hebben er vier dagen voor uitgetrokken en hopen vandaag alweer de woestijn uit te zijn. Nu. Nieuw met extra gast. Gisterenavond hebben we Daniel opgehaald van het vliegveld, hebben hem ook laten genieten van een momentje Vegas en nemen hem mee tot SF. Maar wat een ervaring was Vegas. 1x, nooit meer en met piepende banden weg.

Van onze gastredacteur: Lekker wassen in de bossen

En daar zit je dan, op een camping ergens vlak voor de uitgang van het seqouia nationaal park. Een tussenstop voor de enorm lange overtocht door de woestijn morgen. Na een paar dagen in het groen begint het hier al steeds meer woestijn te worden. Het is er droog, dor, de omgeving ziet er geel uit, en overal ligt stof. Stof kennen ze goed hier in californie. Na een week op de camping zit het echt overal, op de auto, in de auto, je handen, je voeten, je haar. En dan het fijne van de campings hier: net zo droog als de woestijn. Weinig tot geen stromend water te bekennen. Wc's soms met flush functie, maar er zijn ook veredelde dixies. Om over douches nog maar niet te spreken, met geluk kun je na een uur in de rij gestaan te hebben gebruik maken van de algemene douches in de village, mits ze geen rare openingstijden hebben en je op dat moment net midden in een trail zit. Ondertussen wordt je haar zo vet dat je er een fietsketting mee kan smeren, dus op een koude ochtend op de camping met water (koud natuurlijk) toch maar een poging doen onder de kraan. Voor de rest van het lichaam hebben we gelukkig de heldere bergmeertjes en riviertjes die met plezier het stof van onze lichamen spoelt, en komen we toch enigszins schoon de dagen door. Buiten het sanitair zijn de meeste campings genieten, standaard een picknicktafel waaraan je je op de vuurplek gemaakte maal kan opeten. Het zijn voornamelijk enorme plekken waarop ons kleine tentje nog kleiner lijkt en ze hebben een bearbox om je voedsel beervrij in te bewaren. Die beren, ze schijnen hier veel te zitten, maar buiten die ene in de verte bij lake tahoe heb ik ze (gelukkig) nog niet gezien. Eekhoorns des te meer, zeker op deze camping lopen ze met honderden tegelijk rond. Overal schieten ze heen en weer op zoek naar voedsel, en krijg je het idee dat de bearbox meer voor deze beesten bedoeld is. Maar ze zien er wel schattig uit. Wist je trouwens dat ze ook enorm goed zijn in fluiten?

Henry de Ford

'Pick any car in that line over there and than you can driver over there. The keys are inside.' In een parkeergarage achter het vliegveld van San Francisco staat een rij auto's in de compactklasse. Allemaal auto's die in West Europa niet en in de rest van de wereld wel veel verkocht worden of zelfs als taxi gebruikt worden, zoals de Toyota Yaris sedan. Met kont, euhm kofferbak dus. Een Nissan Verso en een nieuwe Ford Fiesta (die mooie) met kont. Helaas is de eerste net vergeven aan een ander stel met grote rugzakken. Ik speur de rij af en Jolien ziet er gelukkig nog een staan! Onze auto voor de komende dertien dagen is in ieder geval mooi en heeft een behoorlijk grote kofferbak. Ondanks dat onze Fiesta die in januari in Zeist in brand is gestoken tergend langzaam en daarmee ook oncomfortabel was, kiezen we aarzelend vol overgave deze grijze. We gunnen Ford het voordeel van de twijfel en denken dat ze zeker in de VS, land van grote motoren, geen auto met een grasmaaiermotor verkopen. Een blik op het interieur zorgt wel voor twijfel: een automaat. Nu hebben ook de Yarissen allemaal een automaat, dus blijven we bij de Fiesta. En ja hoor, de motor is nu goed maar de bak zo gezapig als een biscuitje na een minuut in de thee gesopt te zijn. Er zit een 'L' op voor trekkracht, een soort lage gearing en een 'we-rijden-in-de-bergen'-knopje. Daarmee komt het uiteindelijk meer dan goed en rijden we veel comfortabele kilometers en mijlen, maar het voorkomt niet dat de motor het soms uitschreeuwt bij meer dan 5000 toeren. Voor niks. Knopje indrukken, pook anders of voet van het gas en na een seconde of 3 snapt de auto wat de bedoeling is en zoeven we lustig verder.
Op de campings is de Fiesta die we tot Henry de Ford hebben gedoopt een beetje de tomaat buiten de sandwich. Ons dak is ongeveer zo hoog als de motorkappen van de pickups die geen trekhaak hebben, maar hun mobiele flatgebouw voorttrekken door een enorme koppeling in de laadbak van de pickup. Die trailers zijn enorm. Vier meter in hoogte en de 3 meter in de breedte wordt nog breder als er delen uitschuifbaar blijken te zijn. Die dingen zijn grote dan de woonruimte die wij hebben in ons nieuwe appartement. En het kan nog groter. Denk je achter een touringcar te zitten, blijkt het zwart paarse gevaarte een camper. Zo groot als de bus waarmee Vinea naar de Pyreneeën en verder rijdt.
Bij alle ontwerpen blijkt dat aerodynamica in Amerika een vreemd soort Griekse investering blijkt te zijn. Om dat statement kracht bij te zetten, worden fietsen voor op A-team busjes gebonden en regeert vierkant. Maar goed, als ze hier niet aan wolken, laat staan regen, doen, waarom dan wel aan stroomlijn? (Het heeft niks met elkaar te maken, het is gewoon fijn als het op vakantie heeel lekker weer is en thuis (nog?) niet.)
En daar komen wij, Henry, Jolien en ik. We hebben een tenje van 1.20x2.00 meter. Henry slaapt buiten. Klaar voor een nieuwe rit, waarin we genieten van airco, cruise control en aansluiting voor de iPhone. Radio daar doen ze niet aan. Net als aerodynamica en rotweer, had ik dat al gezegd?

Altijd zondagmiddag

Het is hier altijd zondagmiddag! Niet iedereen rijdt in een Nissan Micra, maar ook in hun pick-up trucs zijn ze niet vooruit te branden. Natuurlijk was ik al mentaal voorbereid op het langzame rijden in de VS, maar als het dan echt zo erg blijkt te zijn, valt het toch tegen. En je kunt nergens inhalen in de Nationale Parken. Kruipend gaan ze door bochten om vervolgens hun hybride V8 vol de sporen re geven voor een kort recht stuk om vervolgens te remmen voor een bocht; het leukste van autorijden.
Verder zijn de lampen raar. Mistlampen kennen ze niet, voor en achter niet, de remlichten zijn ook knipperlicht, dus moet je eigenlijk wel afgeremd zijn voor een bocht, omdat anders je remlichten wisselend links en rechts oplichten.
Op een kruispunt mag degene die het eerst aankwam, het eerste oversteken. En anders komt er iemand in een hesje het hele zaakje in het honderd sturen.
Parkeren is voor die arme Yanks ook een hele truck. Die pick-ups zijn zo moeilijk groot dat ze al enorme parkeerplekken hebben, heerlijk voor een Fiesta, maar voor een jeep met parkeersensoren en een Amerikaan achter het stuur een flinke uitdaging. Je houdt er op een parkeerplaats continu rekening mee dat emnsr tegen je aanrijden. Zeker als het om mensen rond de aow gerechtigde leeftijd gaat, lijken verkeersregels en inzicht volledig verdwenen.
Het is misschien daarom maar goed dat je met snelheid slak of schildpad dit land door moet. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als ze met 80 in plaats van 50 over een mooi gladde provinciale weg gaan. Het is net als zondagmiddag in Nederland. Als er iets grijs voor je rijdt, ga je snel 20 km/h te langzaam. Als al die mensen dan hier gaan wonen, zijn ze helemaal thuis. Het is alleen jammer dat je nu minder van het land kan zien. Afstanden worden enorm als er in je dashboard staat: 38 m/h average.
Het mooie van dit alles is, dat we veel moois van dit land mogen en kunnen zien. Tijd zat om het te bekijken en in de woestijnen, waar toch weinig te zien en te sturen is, mag ke harder. Niks aan de hand dus.

Het ontdekken van Nationale Parken

Een fijne vent, die John Muir. Hij schijnt degene te zijn die de moeilijk begaanbare gebieden in Amerika heeft ontdekt. Hij was degene die als eerste in zijn vrije weekend per pick-up truck de suburbs verliet en in Kings Canyon, Yosemite of Sequoia zijn hond ging uitlaten. Op cowboylaarzen, met een cowboyhoed en een lange baard liep hij dagen door valleien en beschreef wat hij zag. Eigenlijk hetzelfde als wij nu zien, maar dan zonder toeristen, tenten, restrooms bij elke dikke boom en de pickup trucs. Net als wij nu, zal hij het toen zonder douches gedaan moeten hebben. Elke dag zwemmen biedt een erg (te?) verkoelende oplossing. Je kan dan alleen je haar niet wassen, maar je voelt je wel verschrikkelijk stoer als je het water van twee centimeter koud getrotseerd hebt. Met 85 graden Fahrenheit en een luchtvochtigheid van 2% heb je in ieder geval geen handdoek nodig. Wat voor een weer zal het nu in Nederland zijn?
Hij volgde eerst eekhoorns, vervolgens hagedissen, daarna beren om uit te komen bij ratelslangen. Hij werd er niet voor gewaarschuwd, wij wel en vermoeden dan ook dat het lompe geritsel in de struiken een beer was. Een ratelslang beweegt geen hele struiken.
Rare dingen trouwens, ratelslangen. Hoe zou dat gaan. Je komt je ei uit, moet dan eerst direct je ei kwijt en gaat eens een rondje kronkelen. Geen idee wat je moet eten die dag, maar je ziet een lekker hondje lopen en gaat met hem mee kwispelen. En dan hoor je het: het einde van je lichaam is hard. Het bestaat uit delen die geluid maken als ze tegen elkaar komen. Je verraardt jezelf ten opzichte van die lekkere puppy die je diner had moeten zijn en bedenkt je wanneer zo'n ratel nou handig is. In het stadion, tijdens een goede sportwedstrijd. Je hebt je ratel bij je. Als je boos bent en trilt van woede, weet iedereen dat gelijk. Of je wordt opgewonden van een vrouwtjes slang, maak je dan geluid, tijdens en/of na de daad. Ik zou er giftig van worden, de hele tijd dat geratel aan je hoofd.
Zo heb je, als een ware John Muir pioneer van een ruige canyon, nog eens de tijd om ergens over na te denken. Na twee uur komen we aan het einde van de vallei bij een enorme waterval. Zo mooi! Net als de wandeling trouwens, al blijft het spannendste dier van vandaag de wilde Amerikaan. Nu zouden jullie wel willen zienwat die John Muir allemaal waar nam, maar die nationale parken zijn toch wel een gevalletje 'bijzijn is meemaken'.
Aan het water liggen is hier een familie ding. Drie generaties zit op stoelen langs het water bier of fris te drinken. Gelukkig staat daarvan groot op de verpakking hoeveel calorieën er in zitten, dus hoeveel ze nig moeten drinken om nog dikker te worden. Kindjes zijn hier papperig en pappa doet zijn best om dezelfde omvang te krijgen als de beroemde bomen in het volgende park dat we bezoeken. 1 van die bomen daar heeft een omtrek van 33 meter, dat zijn nog 2848 blikjes Budweiser voor de dikke huispapa.

Een lijstje gevaarlijke dieren bij het kampvuur

Ondanks dat je nooit echt lijstjes maakt van de dingen die je doet, meemaakt en ervaart, is het wel leuk om ze onbewust aan te vullen. Het lijstje dieren die je in het wild tegenkomt bijvoorbeeld. In Australie was er al een begin gemaakt met roggen, krokodillen, koala's, kangeroes, pythons, enorme spinnen, een octopus en waarschijnlijk nog veel meer beesten die ik me herinner als ik diep nadenk. Hier zijn het meer en minder schattige dieren die de lijst verder aanvullen. Het wordt ook wel steeds meer duidelijk waar ze bij Disney de inspiratie vandaan halen.
Momenteel zitten we in een van de dichtst bijzijnde nationale parken bij Los Angeles, waar Disney Headquarters natuurlijk gevestigd is en komen hier de halve Donald Duck tegen. Na de eenden zien we hier Bambi, de grote boze wolf, en Knabbel en Babbel . Waar we het meest voor gewaarschuwd zijn en worden, zijn beren. Die enkele slang die op ons af kronkelde bij een geothermische bron, een jacuzzi waar ze in Leersum nog wat van kunnen leren, laten we maar even buiten beschouwing. Vanuit die min of meer natuurlijke baden had je uitzicht over een hele vallei. Toch wat anders dan de schutting van de buren, maar wel wat verder fietsen.
Nu zit ik dit te typen op een camping en net als op andere campings zijn de spullen die lekker ruiken opgeborgen in de Bearbox. Een ijzeren kluis die door een beer moeilijk te openen is. Alles wat niet lekker ruikt mag gewoon in de kofferbak blijven liggen. Daar wachten die vieze sokken en onderbroeken op de volgende wasrit: twee vuilniszakken over elkaar, vuile was, water en waspoeder erin, in de achterbak leggen en lekker een eind rijden. Je veertiggradenwas, wordt zo een eitje. Alleen een camping met stromend water om het uit te spoelen wordt een grotere uitdaging.
De lekker ruikende spullen moeten in de bearbox, want die beesten breken menig auto open. Zeker als ze cocaine op hebben, hoorden we gisteren van wat Australiers die bekenden hebben die getuige waren van een flippende beer. Het beest had zijn rol als drugshond niet helemaal goed begrepen.
Elke keer dat ik nu boven het schermpje van mijn iphone uitkijk, bestaat de kans dat er zo'n lekkere grote bruine lobbes naast onze auto (Henry de Ford) staat. Het kan ook een wasbeer zijn. Ook een beer, maar een stuk schattiger. Al heeft de dame hem alleen vanachter mijn brede rug bewonderd.
De Australiers vonden het maar een gevaarlijk land. Tegen een beer begin je niks. Ze komen uit een land met giftige spinnen, slangen en kwallen. Hier en daar een krokodil en planten die voor weken pijn zorgen. Dan vinden ze dit een gevaarlijk land.
'You can't step on them', zegt de een. Daarmee gelijk de oplossing voor slangen, spinnen en andere insecten uit de doeken doende.
'They tear you apart, instead of going to the first aid and tell the doctor what bit you', en daarmee ben je veilig tegen alles in heel Australie en zijn de VS en Canada als meest gevaarlijke landen bestempeld. Je wordt liever vergiftigd dan uit elkaar gescheurd. Duidelijk. De Italiaan en wij vinden het allemaal onzin. Wij komen niet verder dan teken in het wild, gekke koeien, gepeste varkens en q-koortsige geiten in hokken. Het was een gezellige avond rond het kampvuur. Oei! Wat een sterrenhemel! Zo mooi! Je zou er een stijve nek van krijgen.

Sleehakken in the Big Apple

Lopend door wat een van de meest hippe steden van de wereld moet zijn, vallen wij steeds op als toeristen. Hoe het komt, is mij niet helemaal duidelijk. Mijn camera is netjes in mn rugzak, ik draag netjes slippers in plaats van sandalen met sokken en een normaal t-shirt wat ik ook in Nederland aan zou doen. Eerst wassen, dat wel. Geen heuptas, geen kaki korte broek met heel veel zakken en meer functies dan een Zwitsers zakmes. De dame naast mij draagt een wulps, vrolijk groen jurkje en slippers van kurk. Wellicht gaat het daar verkeerd, who knows. We blijven ondanks onze stoere 'we weten wat we hier doen-blikken' in de ogen aangesproken worden door mannetjes die ons in hun koets willen hebben of boven in een cabrio dubbeldekkerbus. Niets van dat alles is voor ons. Wij zijn die toeristen die niet per taxi of shuttlebus naar JFK Airport gaan, maar gewoon, als enige blanken in de hele coupe met de metro. Hoe New Yorks wil je het hebben.
Hoe de New Yorkers tegen ons aan kijken, boeit me niet zo heel veel. Moet je eens kijken hoe ze er zelf bij lopen. Eens in de zoveel tijd steekt een nieuwe rage de kop op. En steevast mis ik de aansluiting met de meest hippe mode trends. Vier jaar geleden zag ik puberjongetjes uit, naar ik vermoed, achterstandswijken met hun broek zo laag hangen dat hun hele boxershort er bovenuit kwam. Waarom rijke hockeyjongetjes op de Heuvelrug zich daarmee identificeren blijft een raadsel tot het moment dat ik me verder ga verdiepen in hun psyche.
Dit jaar lijkt de hippe trend de sleehak. Op zich is er weinig mis met het idee om de voorkant van de schoen optisch aan de ietsje naar voren geplaatste hak te verbinden, maar het ontwerp van de schoen mislukt. Erger wordt het loopje van de draagster. Na de crocs, birkenstocks en uggs wordt dit een nieuw iets in de lelijkheid van schoeisel. De serie Fiat Multipla's in de schoenenwereld lijkt steeds te vernieuwen. 'Ja, maar het zit zo lekker'. Zoals ik mijn leerlingen dit jaar geleerd heb, schiet ik geen reet op met 'ja maar', want het is hetzelfde als 'nee want'. De Poang stoel van Ikea zit ook lekker, maar staat om ruimtegebrek ook even niet in mijn woonkamer. Daarmee wil ik zeggen: het kan niet altijd. Ik mag ook niet met slippers voor de klas gaan staan.
Nu dus sleehakken (geen idee overigens of je het zo schrijft). Door de kortere afstand tussen voor en achterkant van de schoen heb ik er nog niemand charmant mee zien lopen. De dames lopen als een kerel of alsof ze spierpijn in hun kont hebben of hebben paardgereden op drie paarden tegelijk en zich vervolgens klem hebben gezopen, waardoor ze nu nogal waggelen.
De schoenen kunnen volgens de draagsters in the big Apple goed gecombineerd worden met leren accesoires waar ijzerwaren doorheen geprikt zijn. Anders accesoires lijken ook eerder afkomstig van de Gamma of de Praxis dan van de Six of H&M. Het optutten wordt in ieder geval een hels Karwei, want niet alles staat even goed bij een panterprint lapje of een bloemetjeslegging.
Heerlijk. Laat mij er maar uit zien als toerist! Ik hang mijn camera op mijn buik, doe een heuptasje om en een te groot hawaii bloesje aan. Met in mijn ene hand een reisgids en in de andere een kaart loop ik braaf achter die vrouw met die papaplu aan. Dan kan ik intussen de mooiste modegrillen bewonderen.

De parel van New York

Om toch maar niets te vergeten te bezoeken en te bezichtigen hebben we een boekje gekocht. Daarin staan de 25 dingen die je in New York gezien of gedaan moet hebben. Omdat het meest kunstminnende deel van het gezelschap de belangrijkste musea en kunstdingen al gezien heeft en momenteel slenteren door een museum bij geen van beiden een glimlach op het gezicht tovert, strepen we de musea vast door. Daarvoor in de plaats komt de Legowinkel bij Rockeffellar Centre. Dat brengt jeugdsentiment boven! Oooh-end en aaah-end gaan we het relatief kleine winkeltje door.
Op de lijst blijven toeristische trekpleisters over als: Ellis Island, Vrijheidsbeeld, wat beroemde wijken, Ground Zero, de genoorteplaats van de economische crisis (en wij zitten in de USA) Wall Street, Dumbo in Brooklyn en Central Park. Doordat toeristen door de autoriteiten als varkens van de ene plek naar de andere worden geleid met een souplesse en snelheid waar de organisatie van koopzondag op een regenachtige middag bij Ikea nog een puntje aan kan zuigen, kunnen we alles heel snel afvinken. Komt het doordat we bijna als enige toeristen de metro in en uitvliegen of doordat we steeds stom geluk hebben met de routes die we lopen. Soms geen toerist te zien. Laat
staan van die mannetjes om toeristen te lokken met een tour door de stad, op de fiets of over het water. Na een ongezellig en opdringerig gesprek blijkt er zo 15 dollar per fiets van de verhuurprijs voor een dag af te praten te zijn. Na kort beraad blijkt dat we eigenlijk die fietsen niet meer nodig hebben. Ineens spreekt Jolien helemaal geen Engels meer nadat ze teveel 'twijfelt' over de prijs. Dit leek op het moment zelf de enige manier te zijn om van de grote Amerikaan af te komen.
Dit is het begin van een heerlijke dag. Na terloops wat filmlocaties tegen gekomen te zijn, blijkt de dame ook nog een wensje te hebben. Haar oud studentenhuis is gemoemd naar een film waarin de schaatsbaan en een restaurant een prominente rol spelen. Na het gedoe met de fietsenhosselaar herbeleeft ze haar film door vastberaden naar de ijsbaan en het restaurant toe te lopen. Daar lunchen we dan ook. Wat een leuke tent! Leuk ingericht aardige bediening en verschikkelijk vet en zoet eten en drinken 'on the side'.
En dan zijn we klaar! New York is veel fijner om te beleven dan om te bezichtigen. Om te bezichtigen is het een stad zoals zovelen, stinkend, veel winkels en een paar mooie gebouwen tussen veel functioneel beton en ijzer. We gaan New York beleven in Central Park. Helemaal goed. Wij zijn geen mensen voor de stad. Tussen het groene leven we op. Net als de eerste middag op Washington square, strijken we neer in het park. Hier sporten de mensen en wordt er muziek gemaakt. Saxefonisten, cellisten, violisten, vocalisten en dansers, en oja die 'ik teken je na, of maak een karikatuurmannetjes, tonen hun kunsten. Wij absorberen dat met veel genoegen.
We liggen, zitten en slenteren zo snel als onze beblaarde voeten in onze slippers het toestaan om datgene wat New
York tot zo'n verschrikkelijk fijne stad maakt: Central Park. Met zoveel weelderig groen kunnen we niet wachten om aan de westkust de bergen in te gaan.

Een foto opdracht op de eerste dag

Uit onderzoek is gebleken dat de foto's van toeristen zoveel mogelijk lijken op de bekende plaatjes en op de foto's die we in reisgidsen zien. Mensen die in Parijs geweest zijn komen thuis met foto's van de Eiffeltoren, Sacre Coeur en d'Arce de Triomphe, o ja en het Louvre. Het suffe is alleen: anderen hebben die foto ook al gemaakt en professionals hebben dat nog mooier gedaan dan je zelf ooit zou kunnen. Die professionals komen er buiten het vakantie seizoen, dus die hebben geen rijen met mensen in beeld die de toren van Pisa willen recht duwen. Die fotografen zijn 's ochtends om half zes al bij de Molens van Kinderdijk, omdat dan het licht het mooist is.
De foto heeft vroeger veelal het doel gehad om herinneringen op te halen voor later en om thuis te laten zien waar je geweest bent en dat je er ook echt geweest bent. Op die plek geweest zijn, niet op de maffia manier van 'er geweest zijn'.
Na veel en lang wachten, opnieuw een ESTA aanvragen, je afvragen wat er nou leuk is aan aan het strand hangen als je de vliegtuigladingen geblondeerde en opgepompte jongens, meisjes en aso's in rijen naar de middellandse zee ziet aansluiten, kunnen we het vliegtuig in. Nieuwe rijen, maar wel een fijne vlucht. Aan boord heb je genoeg tijd om je achterstand met recente bioscoopfilms weg te werken, een uiltje te knappen en wat reisplannen door te spreken.
Nu zijn we na een flinke metrorit im het hotel en gaan we de stad in.
Dan lopen we zo een beetje door de stad en wil je graag foto's maken, voor jezelf, voor later of gewoon omdat er zoveel mooie of leuke foto's te maken zijn.
Nu alleen 1 opdracht voor die enkele lezer: ik/wij willen een foto-opdracht. Hoe? En waarvan kunnen wij zulke foto's maken dat we daar over 30 jaar nog steeds stil van worden? Of waar we juist weer hard om moeten lachen. Ideeën graag!

Zwolle een maatje te groot voor het Oranje van Houten

Het Oranje van Houten (RCH/TRG) treedt vandaag aan tegen Zwolle. Het A-team hebben we thuis gelaten, zodat zij fit zijn voor later in het toernooi. Deze avond krijgen de semi-jonge talenten hun kans. Ruim op tijd wordt in de bar de wedstrijd voor besproken. Het doel van vanavond wordt: 'lol in het spelletje en de scores, daar maken we ons bij de bittergarnituur wel druk om'. Van Zwolle wordt gezegd dat ze op papier nogal sterk zijn, dus om deceptie te voorkomen stellen we de verwachtingen wat bij. De vreugde zit in kleine dingen als: 1 mooi punt, het raken van een bal en het winnen van de toss. Op zich kan er op bepaalde punten iets minder van Racketcentrum Houten verwacht worden dan van ons nationale voetbalelftal, omdat wij minder verdienen en ons wel vol inzetten voor de overwinning en het volk thuis. Wij hebben zweet op het voorhoofd. Maar ook op bijvoorbeeld de rug en onder de oksels. Zelfs Michel zweet wel degelijk, ondanks dat hij de 1e herenenkel glansrijk verliest van de veel sterkere Norbert. Hij en Norbert lopen zich wel degelijk in het zweet. De mix dubbel wordt eigenlijk een soort speluitleg van het dubbelen. Michel wordt netjes op de plaats geduwd, omdat tegenstander Lotte de indruk heeft dat het nog wat aan ervaring schort. De tegenstander is wellicht wat ongeduldig, want ik weet de regels heus wel, moet er alleen iets langer over nadenken. Ook Caroline heeft meer tijd nodig om in het spel te komen. Helaas krijgen we de tijd niet, het potje zit er al op. Het is wel een potje met opvallend goede sfeer. De tegenstander vindt het niet erg ons dik in te maken en doet dat dan ook hoffelijk en met een glimlach. Jeroen zet de toon voort. Hij speelde naar eigen zeggen aardig, leuk en gezellig. zijn tegenstander was echter vele maten te groot voor Jeroen. De stijgende lijn zette zich te laat in. Het heren dubbelspel: Renoir snapt dat Tim niet wil vertellen over hun dubbelspel. Renoir wil het er zelf ook niet echt over hebben. Lang verhaal kort: de overwinning zat er even niet in. Het ging, en ik citeer: ‘niet zo goed’. Hebben de jongens van Van Marwijk soms ook last van. Gewoon niet over zeuren, niet te lang bij stil staan en op naar het volgende seizoen. 'Hoe ging het bij jullie dan?' vraagt Lotte uit Zwolle bij een van de laatste wedstrijden aan Jeroen. 'Het was gezellig!' is het unanieme antwoord van de aanwezige Heren 4 heren.. 'Dat klopt', reageert Lotte. 'Het sfeertje is zeker goed!' Het lekkerst wordt tot het laatst bewaard: Renoir en Thomas. Renoir speelt mooie lengtes volgens de teamgenoten van zijn tegenstanders. De eerste game brengt hij het tot 9-10 en gaat er maximaal voor om uiteindelijk toch het onderspit te delven. Dit lijkt een van de meest kansrijke potten van de avond. Renoir speelt vooral degelijk. Hoe is het met zijn Duitse roots? Niemand weet het, maar hij weet 'Gründlichkeit' wel te spellen. Ergens in het spel wordt de snelheid van Oranje in het over genomen. Beide spelers lijken onder invloed. Het is net of ze in slow motion spelen. Ze weten gewoon niet te wennen aan het spel van de tegenstander. Thomas moet de eer (weer) hoog houden. Hij legt een dame uit Zwolle het vuur aan de schenen. Het is geen lullig vuurtje, geen lucifer, maar echt een goed metershoog paasvuur. ‘Als Thomas zijn mannelijkheid toont, kan hij zijn gelijke vinden in deze pot’, is het commentaar en advies dat tijdens het inslaan van de tribune komt. Die jongen zweet niet! Okee, uiteindelijk wel, maar in het begin niet. Zijn spel kenmerkt zich door ontzettende rust. Met groot gemak slaat hij zijn winners en verliest hij ook een enkel puntje. Uiteindelijk wint hij wel. Hij redt onze eer, met stijl. De avond eindigt met een 3-23 voor Zwolle. Petje af voor hen. Uiteindelijk eindigt Racketcentrum Houten/Top Result Group op een derde plek in de zinderende korte voorjaarscompetite. Wat een spektakel hebben we gezien. Kijk volgend seizoen weer. De gratis vrijkaarten zijn te regelen op de Facebook van Heren 4 en aan de balie van de bar van het Racketcentrum, vraag naar Marijn. Ik herhaal: bijzijn is meemaken. Voor de dames geldt: bijzijn is meeDOEN! Er zijn teams van het Racketcentrum die nog wat aanvulling kunnen gebruiken.

Wachten op de machtigen van Europa

Vol spanning maken ze zich klaar. Vandaag is het zo ver, vandaag gaan zij de belangrijkste mensen van de toekomst van de EU ontmoeten. Mevrouw Kroes, Oomen, meneer Belet en vooral meneer van Rompuy zullen deze dag nog lang heugen. Zij ontmoeten vandaag de winnaars van het Eurocratië spel. Ook het Revius Lyceum bracht een team winnaars voort. Zij mochten vandaag voor het eerst bepalen hoe het verder gaat met Europa. Meneer van Rompuy leek wel degelijk onder de indruk van de leerlingen. Ondanks zijn drukke week met overleg met Mark Rutte en gedoe over Griekenland, schulden en andere financiële problemen, maakte hij maar wat graag tijd voor dit hoogtepunt van de week. Niet alleen leerlingen van het Revius bestormden hem met vragen, verzoeken voor een handtekening en pogingen om met hem op de foto te gaan. Het was druk en onoverzichtelijk, maar voor meneer van Rompuy waarschijnlijk onvergetelijk. Onze leerlingen hebben gewoon gedaan waar ze voor kwamen: lobby-en, zich alvast laten zien, vragen in de week leggen die de lijn moeten uitzetten voor de EU na 2020. Dat zal een unie worden met transparantie, eerlijke handel, mensen boven economie en vrede boven geld. In de lunch werden de leerlingen en hun ideeën nog verder klaargestoomd. De hitte en luchtvochtigheid van het halletje waar we in moesten wachten stimuleerde dat sterk. Hier hield de lobby van de Revius leerlingen en docenten niet op. Zij zochten contact met andere belangrijke spelers in het beroepsveld. De leerlingen mengden zich met leerlingen van scholen uit Zoetermeer, Culemborg en Baarn. Meneer Creemer zette tegenover collega’s de voor- en nadelen van de verschillende organisatiestructuren van scholen uiteen. Na de lunch was het aan meneer Belet, die van voorheen het nieuws op de VRT en mevrouw Oomen, die namens het CDA plaats neemt in het Europees Parlement. De vragen die zij kregen waren in te delen in twee categorieën: 1. Hoe zorgen we ervoor dat in heel Europa de economie weer een beetje normaal wordt? en 2. Hoe gaan we om met eurosceptici? De politici hadden het niet gemakkelijk. Om de economie in orde te krijgen moet er bezuinigd worden volgens de parlementariërs. Je kunt nu eenmaal niet meer uitgeven dan er binnen komt. Hier zijn de leerlingen en dus toekomstig leiders het niet mee eens. Je moet de economie stimuleren vinden zij. Dat kan niet als je daar geen geld voor hebt. Alleen maar geld weghalen en er niets voor terug krijgen, is geen optie. Opeens lijkt er dan toch geld beschikbaar te zijn bij de huidige politici. Dat wordt niet zomaar voor waar aangenomen. Hoe kan je nu minder uitgeven en dan toch stiekem meer investeren. Met een oppervlakkig ‘schuiven van potjes’ blijven de leerlingen verwonderd achter. Dit gesprek moet nog een staartje krijgen, hier komen de politici niet mee weg. Het knaagt aan de tieners. Over hoe er moet worden omgegaan met eurosceptici, zijn de politici duidelijk. Mensen die racistische opmerkingen maken, die voornamelijk twitteren en debat uit de weg gaan, moeten door de media genegeerd worden. Hierbij gaat het om bijvoorbeeld het Polen meldpunt. Keurig krijgen de leerlingen uitleg over waarom de PVV een kwade partij is die niet alleen slecht is voor de EU maar ook op lagere schaalniveaus weinig zal brengen. Het ene jaar zegt Wilders dat de boeven uit Griekenland een begrotingstekort moeten hebben van 0 % en het jaar later is de 3% grens voor Nederland belachelijk en een hobby voor eurofielen met hun bureaucratie. Een tekenend voorbeeld van het vreemde gedachtengoed van Wilders. Het vragenvuur wordt afgesloten met een erg abstracte uiteenzetting, waarin als antwoord op een vraag van een leerling wordt uitgelegd dat volgens de Christenen in het Europees parlement de mens en de samenleving belangrijker zijn dan geld en de economie. Hiermee wordt het wachten op mevrouw Nelie Kroes ingeleid. De wachttijd kan gevuld worden met nog een potje ‘Eurocracy game’. Uiteindelijk laat mevrouw Kroes de eer aan zich voorbij gaan en gaan we weer terug naar ons mooie Europese landje.

Gezellige spanning tegen Kampong squash in Houten

Het verhaal gaat dat ze in een donkere bunker ergens in de buurt van hockeyvelden trainen. Je kunt alleen maar kruipdoor, sluipdoor bij de achterste banen komen. Daar is waar ze zich hebben klaar gemaakt om ons even flink in de pan te hakken. Iedereen, zowel van Houten als van Kampong is ruim op tijd aanwezig en uitermate goed gemutst. Het is gezellig voor de wedstrijd. Maar dat kan tactiek zijn. Wellicht spelen ze een spelletje met ons. Klopt. Laten we gaan squashen. Michel staat, zonder eigen racket overigens, ingedeeld om twee wedstrijden tegelijk te spelen. Omdat de deurtjes niet snel genoeg open kunnen om twee rally’s tegelijk te spelen en het spelen van twee partijen tegelijk Michels zwakste punt is, besluiten we na kort overleg eerst het partijtje Mix Dubbel te spelen. Het begint hoopvol. De eerste game winnen we. Ze weten nog niet dat Michel een zwakkere schakel is dan hij lijkt. Dat is de tweede en derde game wel duidelijk. Door de hele tijd korte ballen rechtsvoor te spelen en een beetje voor zijn voeten te lopen. Lies slaat de lange ballen. Tegenstander Martijn grijpt ook die ballen aan om zijn winners cross te slaan. Lies bedenkt nog een mooi plannetje voor de vierde game, maar zover komt het niet. Na drie games, waarvan Houten er twee verliest, is het potje over. Dan gaan Bastiaan en Bas even los op de mannen van Kampong. Zij laten zien dat Racketcentrum Houten/TRG een sterker team is dan men na de eerste wedstrijd dacht. Met 11-5 en 11-5 gunnen zij de tegenstanders Jeroen en Will nog wel wat punten, maar de winst gaat naar Houten. De toon is gezet. De toon is alleen nog niet voor iedereen duidelijk hoorbaar. Yvonne speelt namelijk tegen een Franse Houtense of een Houtense die uit Frankrijk komt. Ze speelt echter bij Kampong en heeft in het verleden fanatiek getennist. Dat tennis en squash soms best te combineren is, laat Sophie zien. Yvonne wordt het vuur aan de schenen gelegd in de eerste game. Maar Yvonne zegt na de derde game: ‘Mooi, een punt is weer teruggepakt’. Vol vechtlust gaat ze in de volgende game ten onder. Lies speelt weer tegen Marianne. De dames kennen elkaar van het dubbelspel. Marianne was tijdens het dubbelspel onze kans op punten. Dit blijkt nog sterker bij het enkelspel. Lies kan lekker het spel spelen wat ze wil, ze is te sterk voor Marianne. Niveauverschillen blijken soms toch wel aanwezig in deze voorjaarscompetitie. Of is Lies gewoon zo goed? Dat het verschil in de voorjaarscompetitie redelijk groot kan zijn, blijkt ook uit de pot van Michel tegen Jeroen (Kampong). Een openingsgame met 11-1 kansloos verliezen, lijkt een hopeloze zaak. Maar op het moment dat terughoudend spel over gaat in aanvallend, blijkt er ineens een 11-8 in te zitten. Nog steeds verlies, maar toch. Helaas heeft Jeroen ook op de aanvallende Michel een antwoord en besluit hij de wedstrijd met een 11-6. De winnende toon klinkt toch nog redelijk goed door. In de partijen waarbij de niveauverschillen kleiner zijn, blijkt Racketcentrum Houten/TRG sterker. Thomas (Houten) en Jeroen (Kampong) zijn erg aan elkaar gewaagd. Ze matten elkaar helemaal af en spelen prachtige lange rally’s of erg sterke winners. Thomas wint de eerste met 11-8 om er vervolgens met 14-12 verlies een ware thriller van te maken. Hij stelt orde op zaken door druipend van de baan te komen na wederom een 11-8. Nog game te gaan en we hebben de winst in de pocket. De vertrekkend winnaar maakt de belofte waar en gaat naar Geneve. Voor die tijd maakt hij nog even Martijn van Kampong in met nog een game 11-8. Erg wisselend zijn de uitslagen niet, maar ze maken wel een boeiende pot. Dit geldt ook voor Bas. De sterspeler uit Racketcentrum Houten/TRG Heren 4 blijkt een op scherp gezet te moeten worden. Net als in de reguliere competitie kijkt hij vrij vlot tegen een 2-0 achterstand aan. Als een dieseltrein die langzaam op gang komt, maar vervolgens een enorme kracht laat zien, komt Bas dan ook terug. In de eerste twee games lijkt Bas al de betere, maar kan hij zijn kwaliteiten niet om zetten naar punten. Vanaf game nummer 3 lukt dat wel. Bas wint de derde game met 11-8 om na 11-6 voor de vierde keer zijn 90 seconden pauze te genieten. Wat zeg je tegen die man om hem te coachen? Vastberaden wint Bas de derde weer met 11-8. Vraag blijft: hoe kan het toch eerst 2-0 worden? En waarom overkomt Bas dit altijd? Bas’ wedstrijden ontwikkelingen zich tot ware thrillers om naar te kijken. Kom volgend jaar kijken naar Bas in de reguliere competitie! Dan blijkt uw gratis vrijkaartje het geld helemaal waard geweest te zijn. Als laatste laat Bastiaan nog even zien waarom het huidige Heren 5 een team is waar hij boven gemiddelde prestaties neer zet. Hij is een waardig D1 speler. Dat zal ook Paul vinden. De tegenstander van Kampong kan weinig tegen Bas in brengen en gaat met 11-4 en 11-2 de baan af. Bastiaan maakt het karwei af met een keurige 11-5. Voor de mathematici onder u: Racketcentrum Houten/TRG komt deze avond als winnaar uit de bus. De dames en heren van Kampong hebben het spannend gemaakt en maken de winst verre van vanzelfsprekend, maar dat bespreken we wel tijdens het bittergarnituur. Het was weer een mooie ronde in de voorjaarscompetitie. Laten we kijken hoe we ons ontwikkelen in de laatste rondes, want het wordt zowaar serieus spannend. Weten hoe die af loopt? Kom kijken! Komende vrijdag, 8 juni, speelt Racketcentrum Houten/TRG tegen SRGL te Leusden. Komt dat zien!

Spanning, bonuspunten en schatkisten tijdens het autorijden. Eten en Film.

Er zijn van die ideeën waarvan je denkt: ‘waarom is niemand eerder er op gekomen?’ of: ‘Waarom heeft dit idee nooit het stadium van massaproduct bereikt?’. Zo kan het dat je op een mooie pre-zomeravond drie heren te gast hebt. De film gaat in première. Het is zo ver, de film staat op youtube. Wat een vet stukje iMovie Spielerei. La Caméraman wilde twee weken extra wachten om het kunststukje met de anderen en een goede maaltijd erbij in première te laten gaan. Vrijdag was het zo ver. Laptops in de aanslag en maar wachten. Eerst een amuse/voorgerecht van een spiesje van luxe olijven, groen en rood, een minibolletje mozarella, blaadje basilicum en een cherrytomaatje, besprenkeld met wat balsamico azijn. Nu de film dan? Helaas. In Frankrijk is er tartare de beouf gegeten, dat wordt vanavond weer geserveerd, maar nu te Nieuwegein in koddige kerst-pakket minipannetjes. De biologische slager heeft het rund niet voor niets voor me in stukjes gehakt. Lekker, zeker met wat haricots verts en krieltjes. Op zich zit je dan wel redelijk vol, maar nee. De bom komt nog: zwarte rijst pudding. Mijn favoriet op Bali, superlekker. Vonden ook de heren, maar die waren wel verzadigd. Hier kwam het idee dan ook ter sprake. Ondanks dat we met Joyce, Kootje, Jacques 2 en de V40 zonder naam (hij is nog niet op vakantie geweest) een puik wagenpark verzameld hebben, kan het autorijden nog spannender. Waarom zouden mensen anders bumperkleven, anderen afsnijden (donkergrijze Kia/Hyundai, bedankt. Vanmiddag ter hoogte van afslag Veghel op de A2), door bochten scheuren of met groot licht aan blijven rijden. Je moet toch iets om het spannender te maken. Dan blijf je wakker. De deelstaat Queensland in Australië heeft langs lange saai wegen enkele borden staan: het eerste bord: ‘om wakker te blijven, moet je triviant spelen in de auto, stel jezelf of medereizigers vragen’. Om dit te lezen en te laten bezinken is het nodig om wel zeker 10 minuten niet in slaap te vallen. Die tijd krijg je niet. Na enkele honderden meters het tweede bord: ‘Wat is de hoogste vraag van Queensland?’. Natuurlijk wel in het Engels allemaal, dat doen ze in Australië. Het antwoord volgt op het volgende bord. Ben het alleen vergeten. Het vierde bord ken ik nog wel. Je denkt dat je er net lekker in zit en zit te wachten op de volgende vraag. Des te teleurstellender is de tekst op het vierde bord: ‘Nu moet je het zelf doen’. Bedenk nu je eigen vragen maar. Nondeju. Daar betaal ik geen wegenbelasting voor. Het idee is: packman inbouwen in je navigatiesysteem. Op die manier hebben ze bij Google er ook voor gezorgd dat echt alle doorgaanbare en min of meer relevante straten, maar ook parkeerplaatsen gefotografeerd zijn. Die bestuurders van de auto met dat fotoding op het dak zullen het ook wel zat geweest zijn. Uit verveling zijn ze vergeten waar ze al wel en niet geweest zijn. De bazen bij Google kwam het de spuigaten uit. Geen foto’s van Lelystad en wel drie keer de Rode brug in Utrecht. In het navigatiesysteem is packman ingebouwd. Ze denken wel even snel de hoofdroutes te rijden en parkeerplaatsen zoals die voor onze flat links te laten liggen, maar laten daar nou net de schatkisten te liggen. Wat te denken van kroontjes, stapels munten, een extra leven en dollarbriefjes. Op die manier rijden de Googlelaars hun salaris bij elkaar. Aan het einde van het jaar staat er op het scherm van hun auto een kerstboom, terug op de zaak aangekomen staat hij voor ze klaar, met ballen en al. Dit lost zoveel op! Die gasten met petjes in A3’s en Golfjes halen netjes links in, krijgen minpunten voor kleven, piepende banden en rotondes linksom nemen. Alle regels zijn ingeprogrameerd in hun nieuwe Nintendo TomTom X-station. We bazelen nog wat over patenten en de film komt. Daar is de film. Kijkt hem allen op youtube. Klik hier. Wie weet welke uitvindingen die magische quattro nog doet. Bij de thee en koffie werd overigens ook nog een overheerlijke Guinesscake geserveerd. Een prima avond dus.

Het leven van een Micra rijder gaat niet over geraniums

Het is klein en bol, een beetje pittig, maar eigenlijk verschrikkelijk vrouwelijk. Alles aan die auto is rond, behalve het klepje van het vakje waar je zonnebril in kan. De grote koplampen zijn schattig, de ronde achterlichtjes idem dito. Een beetje man wil er niet in gezien worden. Ik wel, met mijn zwak voor lelijke, Japanse, dus betrouwbare auto's, die ook nog een beetje zuinig zijn. Waar een Daihatsu Applause door het formaat en het vorm nog wel door kon als iets anders dan vrouwenauto, lelijke auto bijvoorbeeld, is dat met een Nissan Micra niet mogelijk.

Zeker dames die op leeftijd zijn, schijnen een verschrikkelijk zwak voor deze auto te hebben. Dat is in mijn voordeel, want de verkoper hoeft er niet meer bij te zeggen dat de auto van een oud vrouwtje is geweest. Dat weet je toch al. Die zitten steeds met hun Micra of de linkerrijstrook op de snelweg het verkeer op te houden. Als je er een tegenkomt op een provinciale weg op zondagmiddag, weet je ook dat je het bokje bent. Het gaat langzaam, onzeker, twijfelachtig. Op die manier is mijn nieuwe aanwinst aan het imago gekomen.

Wat een sterk imago doet met een auto merk je maar wat snel. Waar iedereen twee weken geleden nog snel voor me aan de kant ging toen ik een Audi A6 bestuurde, ken ik nu het logo van Audi maar wat goed. Dat kan namelijk verschrikkelijk groot in je binnenspiegel verschijnen. Hetzelfde geldt voor oudere Volkswagen, Prii (meervoud van Prius?), en oudere BMW's. Waar paars het nieuwe zwart is, lijkt Audi het nieuwe BMW. Dat merk je in je vrouwenautootje. Want op zich rijd ik er niet langzamer mee dan de jongetjes in het Duitse erfgoed, maar het feit dat het een een hoog klein bol autootje is, is reden genoeg om eerst te kleven en er dan zo snel mogelijk voorbij te gaan. Vervolgens gaan de jongens voor me met dezelfde snelheid waarmee ik rijd, of langzamer, verder. 'Het kan toch niet dat er een wijvenauto voor je zit?', lijken ze te denken. 'Met mijn Duitser is het mijn eer te na om àchter zo'n vrouwenJapannertje te blijven hangen'. Ook babyboomers in Volvo's lijken die gedachte te bezigen.

Laten we het 'characterbuilding' noemen. Elke keer dat ik word afgesneden, denk ik: 'ik ben blij dat ik niet zo ben'. Natuurlijk weet ik dat ik eigenlijk voor paal rijd, maar het gekke bolle ding brengt me wel voor relatief weinig van bestemming naar bestemming en geloof het of niet, maar het gaat ook nog behoorlijk comfortabel. Ik ben blij met mijn Micraatje en de jongetjes met petten of pakken met te grote schoudervullingen en een das die door moedersch gestrikt is, brengen daar geen verandering in. Ik kijk vrolijker dan mijn autootje, met haar guitige bolle oogjes.

Zuid-Limburg, je zal er maar wonen

Sommige regio's doen aan regiomarketing. Die verkopen zichzelf en maken reclame voor zichzelf. Zo ook Zuid-Limburg. Er zijn mensen die met een studie naar dit wonderschone deel van het land hun doctoraal halen. Er zit echter wel wat in, in die slogan je zal er maar wonen. Tijdens een wandeling of wat denk je af en toe hetzelfde: 'Wow, je zal hier maar wonen!' Dan ligt er een vakwerkhuis is een dal/vallei achtig ding. De wind is voor het speciale gevoel gaan liggen, de zon brandt op het bolletje en het onkruid verandert in een verzameling vrolijk gekleurde, lekker geurende bloemen. Daar woon je dan, aan de rand van het bos met een adembenemend uitzicht. Kom maar door, dit zou ik best wel willen.

Een dag later stap je op je mountainbike en volgt 1 van vele routes. Die zijn allemaal keurig uitgezet en je volgt ze slaafs. En met veel plezier ook nog eens. Het is precies wat het mannetje wil: smalle modderpaden, flinke hellingen, maar niet te lang, kamikaze afdalingen op onverhard. Je hebt het gevoel op plekken te komen waar niemand anders komt. Dat klopt ook, als je op een doordeweekse dag in november op je fiets stapt. Nu zijn er vele medegenieters met je. Het zijn wel mafketels, die tegen bergen op fiets bestempelen als genieten.

Daar woon je dan. Vooral tijdens wandelingen heb je tijd om na te denken. Op de mountainbike en in de auto zou het levensgevaarlijk zijn. Het crossfietsen kan namelijk flink spectaculair worden. In de auto moet je op mensen letten die met hun carbonfiber fiets denken alles te mogen en overal te willen rijden. Of je moet opletten op mensen die eigenlijk hadden moeten gaan wandelen, maar nu met de auto maar dezelfde snelheid aannemen om al het moois te aanschouwen.

Denk er maar over na. Je zou zo naar de makelaar lopen. Die vraagt dan om een werkgeversverklaring. Daar gaan we. Er is geen werk hier. Voor de fysiotherapeut wel, maar de scholen lopen hier leeg. Een bus stopt bij een halte, de deelnemers stappen uit en beginnen direct aan een rollatorrace. Die mensen hebben nog wel een fysiotherapeut nodig, maar een aardrijkskundedocent? Wonen er nog wel mensen hier over 10 jaar? Dat zijn dan waarschijnlijk allemaal horecaondernemers die Hemelvaartdag echt als feestdag op hun verjaardagskalender hebben staan. In Valkenburg verzamelen zich mensen waarvan ik geen foto mag maken, hoe graag ik ook had gewild. Het schijnt alleen dat ze er agressief van worden. De rest van het gebied wordt gevuld met wandelaars, racefietsers, mountainbikers, een Vespa tour en motorrijders. Die genieten dan nog steeds met volle teugen van de paden en wegen en de vlaaien langs de weg.

Laten we hopen dat die campagnes aan slaan, dan blijft het toch een stuk sfeervoller als je weer eens een bos uit komt na een wandeling. Dat je de taal niet verstaat en Limburgers terecht of onterecht chauvinistischer zijn dan Fransen of Friezen, maakt dan helemaal niet uit. Dat draagt alleen maar bij aan het vakantiegevoel.

May xx Active 2012; een traditie krijgt vorm

Een traditie is geboren: May XX Active. Elk jaar gaan we nu op pad. Deze week zijn de contouren van de traditie duidelijk geworden. Hier volgt een lijst met de onderdelen die waarschijnlijk terug gaan komen in toekomstige edities van May xx Active. De xx staan voor het land waar de editie plaats vindt. Vorig jaar was het dus Slovenia Active 2011 en dit jaar France Active 2012. Naar alle waarschijnlijkheid zal de volgende editie Spain Active 2013 of Italy Active 2013 gaan heten. De succesvolle editites komen terug in een cyclus van vijf jaar. Over vier jaar is het dus weer Slovenia Active en schrijf France Active 2017 ook maar vast in de agenda. Eens in de cyclus zal er ook een meer exotische variant komen, die ook buiten de maand mei mag vallen om klimatologische of logistieke redenen. In een week zullen de volgende zaken voorkomen: 1. Het op het laatste moment zoeken van een souvenir van een van de geliefden van de deelnemers. De geliefde moet wel thuis gebleven zijn. 2. Minimaal twee flinke wandelingen, ook wel hikes genoemd. 3. Een fietstocht met een nare klim er in. Hierbij hoort ook geklaag over minimaal 3 onderwerpen, waarvan er twee fysiek zijn en de derde gaat over de route. 'Het pad is te stijl, het uitzicht is saai.' 4. Kort overleg over de activiteiten van de dag. Eigenlijk kort overleg over alles. 5. Weinig vast leggen voor vertrek. Bij grotere aantallen van deelnemers zal hiervan afgezien moeten worden. 6. Een rolverdeling waarin de volgende personages aanwezig zijn: 1 zorgzame (lees: kokend en brood smerend) aardrijkskundedocent die verhalen schrijft en de weg wijst, 1 filmende techniek/natuurkundedocent, 1 druk mannetje, afkomstig uit de ict en 1 techneut die als stille kracht dapper meedoet met alles wat hem overkomt. 7. Laatste avond BBQ. 8. Verblijf in tenten. Houd daarmee rekening bij aanschaf van materiaal, ook deze week heeft mijn slaapzak me weer beschermt tegen temperaturen die dicht tegen het vriespunt aan schurkten. Tip: neem het materiaal ook mee. 9. Auto's die niet eerder met May XX Active zijn mee gegaan krijgen een naam, in navolging van Horni Domki, Vicky en Joyce. 10. Maximaal 1250 kilometer vanaf startpunt Tilburg of 1 dag rijden, wat er eerst komt. 11. In de week van Koninginnedag en Bevrijdingsdag. 12. Slap geouwehoer. Deelnemers moeten tegen een hoop onzin kunnen, of die in kunnen brengen. 13. Mooie uitzichten met bergen van minimaal 2000 meter. 14. De deelnemers zijn actief, maar kunnen tegen 'slecht georganiseerd'. De harde kern is in de jaren tachtig geboren of gerelateerd aan de mensen die in de jaren tachtig geboren zijn die ook deelnemen. Iedereen mag dus eigenlijk wel mee. De uitnodigingen gaan er vroeg uit, maar tot kort voor vertrek is deelname nog mogelijk. Het was weer een mooie week. Ideeën voor volgend jaar zijn er genoeg: Spain, Italy en Marokko staan op de shortlist. De komende weken worden de mogelijkheden nader onderzocht en kan op dit weblog en op Facebook gelezen worden welke kant het volgend jaar op gaat. Het is in ieder geval een week vol lange wandelingen, lange ontbijtsessies, op het gemak dineren, mountainbiken, hele goede, maar vooral hele slappe gesprekken. Je moet tegen gesprekken kunnen die gaan over de plaats van Nutalla: in de pot. Gesprekken over het verschil tussen een karaf en de rest van de wereld en gesprekken over al het geluid dat een oerman kan voortbrengen. Bezienswaarswaardigheden en auto's verliezen hun oorspronkelijke naam en worden met een smakelijk lach aan een officieuze herdoop onderworpen. Eigenlijk gaat het maar om een paar dingen: uitrusten (ook wel chillen of relaxen genoemd), genieten van al het mooi dat de natuur en wildernis je kan bieden en dikke pret. Als je daarvoor in bent, houdt het nieuws over May XX Acive in de gaten.

Kijken naar Machu Pichu met positieve energie

Een van de zeven wereldwonderen is Machu Pichu in Peru. Een van de mannen van France Active is dat ook, een wereldwonder. En hij is in Peru bij het echte Machu Pichu geweest en schroomt niet om dat in geuren en kleuren te vertellen. In de traditie van May XX Active heeft hij de rol van clown. Hij zorgt voor de verhalen, een ander schrijft ze op en een derde maakt er (op dit moment) voor 56% zeker een film van. Dit percentage stijgt bij elk mooi shot dat hij ziet. Op deze manier is er reeds 8 GB aan materiaal geschoten in 1 week France Active. Grote onzin versus mooie landschappen en inventieve manieren om het kamp weersbestendig te maken. Maar goed. Hij die Machu Pichu bezocht heeft moeite met namen. In ieder geval heeft hij moeite met de naam Mont-Dauphin. Het is een wonderschone middeleeuwse vesting op een uitloper van het plateau waar Guillestre op ligt. Omdat ook Machu Pichu op grote hoogte ligt, wordt gemakkelijk de vergelijking gemaakt en bij elke route wordt gerefereerd aan Machu Pichu. Hoe je daar komt? Met positieve energie. Wat gebruik je als de accu van je camera leeg is? Positieve energie. Waar loopt Joyce (auto Audi A6) op? Positieve energie. En dat voel je! Alles wat we doen gaat deze week met positieve energie. Het is niet groen, niet grijs, maar positieve energie. Vergeet kernenergie, daar kom je de berg niet mee op. Zoals vanmiddag: wij fietsen. Het was dit keer iemand anders die de route uitzocht, bekend van Machu Pichu en van zijn aversie om eindeloos tegen een berg op te fietsen. Een beetje crossen en op en neer gaan is wat hij wil, dus hij had route 1 uitgezocht. De 800 hoogtemeters van gisteren vielen mee, dus de 700 van vandaag zouden een makkie worden. Het nare is echter dat de route eigenlijk pas op 1350 meter begon en wij op 900 gestart waren. Positieve energie bracht ons tot 1500 meter. Dat was mooi! Mooi! Vanaf het punt waar wij stonden, waren louter besneeuwde bergtoppen waar te nemen. De rekenaars onder u hebben echter reeds bedacht dat de positieve energie ons echter niet de volledige route heeft kunnen laten fietsen. Morgen staan we op met positieve energie, rijden we om Machu Pichu heen, eten een heerlijk croissantje in downtown Guillestre en dan zit het feest er op. Met hier en daar wat verbrande lichaamsdelen treden we maandag weer aan bij de baas. Op de terugweg naar Nederland komen we twee auto's tegen die ook met positieve energie werken. Ze rijden erg dicht op elkaar, de een wordt gesleept door de ander. Een touw ontbreekt echter. 'Kijk, dat gaat ook op positieve energie', zegt Gijs. 'Dan moeten ze elkaar aantrekken, elkaars tegenpolen zijn', aldus Sander. 'Klopt', zegt Gijs, 'de ene is heel vrolijk en de andere heel chagrijnig.' Zo kan je dus ook inductieslepen op positieve energie.

Met een snorkel door de sneeuw

1 mei. De dag van de arbeid en 'ons' Nederlanders op vakantie balen er natuurlijk van dat alleen Nederlanders werken op de dag van de arbeid. Het is maar een klein deel dat werkt denk ik, omdat er nog wat katers weggewerkt worden en het toch de vakantie van de kinderen is. Is het nou echt nodig dat doe scholen zoveel vakantie inplannen? Vragen sommige ouders zich af. Het antwoord is ja. Anders kan de docent niet mee op Slovenia/France/Spain Active 2011/2012/2013. In de rest van de wereld wordt er niet gewerkt. Mensen gaan een keer de straat om te demonstreren voor zichzelf (Rusland: tegen de oppositie. Demonstreer je toch voor jezelf?). Lekker dagje heb je dan: even uitslapen, lekker de stad in, rondje lopen en vervolgens wat drinken op een centraal plein met allemaal nieuwe vrienden. Topdag. Of je gooit gewoon je raft- of fietsverhuur winkel dicht en blijft net zo lang in een Frans bergdorp op je bed liggen dat je zeker weet dat vandaag je croissants een keer koud zijn als je ze op eet. De toeristen boeien even niet, want dat zijn er toch maar vier. Vier semi-stoere mannen van tegen of rond de dertig die iets actiefs willen doen. Laat ze lekker gaan wandelen. Actief genoeg. En dat klopt. Een nieuwe vallei, nieuwe route, nieuwe kansen. De geograaf van het geheel legt een route voor, de rest stemt in, we drinken thee en gaan op pad. Eerst zetten we Joyce op 1300 meter hoogte, want daar is de parkeerplaats. Geen luiheid aldaar, want de laatste 200 meter van de route stijgen we aan het einde van de tocht weer. Het uitzicht is prachtig, ruig en blijft ons verbazen. We gaan bos in, bos uit, stijgen en klimmen. 'Kijk nou eens!' schreeuwt er 1, terwijl een ander zich ontdoet van wat overbodige kleding. 'Sneeuw!' En inderdaad, wat doorzichtige sneeuw ligt langzaam weg te dooien tussen de bomen. Maar we klimmen nog en in het dal heeft het de dag ervoor veel geregend en dat is hier sneeuw geworden. Die sneeuw ligt er op grotere hoogte steeds meer. Het blijkt prima tiefschnee waar we doorheen wandelen. Sommige bochten lijken vol te liggen met ex-lawine-achtig materiaal. We staan even stil bij prins Friso en troseren meters sneeuw. Echte dikke lekkere sneeuw. Sneeuw om op te snowboarden zo goed. Een prachtig winter wonderland! Er klinkt zelf nog even Last Christmas! Uit mijn iPhone, dat wel, maar de setting kan niet beter. De sneeuw is zo diep dat een van de deelnemers met z'n klokkenspel door de sneeuw sleept. Dat kan twee dingen betekenen: 1. Of hij is enorm geschapen. Volgens de verhalen niet onwaarschijnlijk, maar als hij even later met een snorkel door de sneeuw moet, blijkt dat 2. Dat de laag sneeuw zeker voor de maand mei en de hoogte van 1750+ meter vrij dik is. De wandeling brengt is verder naar moeilijk doorgaanbare paden, verlaten dorpen met prachtige huizen en terug aam de voet van de berg waar Joyce staat. We hebben alle vier ons vakantiehuis uitgezocht of bedacht hoe we dit gezamenlijk gaan financieren en wie het wanneer tot zijn beschikking heeft. De laatste tweehonderd meter stijgen we in uitermate rap tempo en bij de auto aangekomen, strijken we neer op een picknicktafel, waar we nog eenmaal in stilte dit prachtige uitzicht in ons opnemen. Wat een wamdeling maakten wij op de dag van de arbeid. Getypt op mijn iphone, typefouten voorbehouden.