Slingers, Kootje en kettingen

'Ooooohhh', hoor ik en ik kijk verschrikt op. 'Wat nou weer?', denk ik. 'D'r hangen slingers in!'. Kootje de Micra is versierd ter ere van zijn verjaardag. Nou voelt hij zich waarschijnlijk nog meer jarig! Hoe jammer is het alleen dat je op je verjaardag tot laat moet rijden. Niet alleen tot laat, maar de hele nacht. Kootje is voorzien van winterbanden, sneeuwkettingen liggen te wachten om de meest bizarre omstandigheden aan te kunnen. Een autootje dat ontworpen is voor bejaarde vrouwtjes in de stad, mag nu 1100 kilometer trotseren, waarvan de laatste 20 steil omhoog zijn en ons in La Plagne brengen. Na moeders pasta en een door ons gemaakte taart die nog even langer in de oven had gemogen, begint het avontuur. Donkere wolken pakken zich samen boven twee van het driekoppige reisgezelschap. Maar Kootje houdt zich goed en zonder tijdverlies, stappen we 11 uur later fris als hoentjes uit in La Plagne. Mooi van vandaag is dat we veel tijd hebben om alles op het gemak te regelen, en alleen voor ons. Skipas, accommodatie en materiaal. De overige tijd zitten in nakijken, klagen over vermoeidheid en genieten van de bergen, de zon en de sneeuw. De sneeuwkettingen blijken precies te passen en noodzakelijk voor de laatste 300 meter naar het appartement. Dit wordt onderstreept door de buurman die met de neus van zijn glijdende Kia toch wel erg dicht aan het kontje van Kootje komt snuffelen als ik voor het eerst de kettingen er om leg. Wat is het weer heerlijk om in de bergen te zijn. Ik houd mezelf voor dat de natuur hier minimaal onder het toerisme lijdt. De meeste pistes liggen boven de boomgrens en degene die dat niet zijn, liggen op oude paadjes door het bos. Zo, mijn geweten net zo rein als het wit als sneeuw waar pistebullies de pistes klaar maken en waar de SUV's over glijden. 'S Avonds doodmoe, maar voldaan vroeg het bed in. Dan kunnen we morgen flink tekeer gaan in de vele mooie witte poeder. YES! Die slingers zijn meer dan terecht en blijven de vakantie wel hangen. Ook omdat Kootje netjes met haar ruitenwissers omhoog (waarom doen ze dat hier?) Gewoon de hele week stil en geparkeerd staat.

Ugh

‘Uhg’, hoor ik aan de ene kant. ‘WHAGHUM UUUUUHHKGKGKGGG UGH UGH OEF’, klinkt het van de andere. ‘Ugh ugh ughe ugh ugh eeuhmm blèèèg UGH!’, is het weerwoord. De ene is al weken ziek. Sterker nog, sinds de tweede week van januari heb ik Jolien nog maar weinig is normale conditie gezien. Ook de ander heeft niet de tijd genomen om een virus helemaal het lichaam uit te werken. Dat krijg je als je een baan hebt waarbij je onmisbaar bent. We hadden iets moeten worden buiten zorg of onderwijs, iets finance management consultant dinges achtig iets. Dan kan je nog eens ongegeneerd ziek worden. Nu wordt het opgespaard voor in de vakantie. Ugh ugh ugh. De hele tijd. Eerst de een en dan de ander. Als ze van buiten naar binnen komen, verandert er iets achter in de keeltjes en hoesten ze tegen elkaar op. Als ze gaan zitten begint eerst de een, dan volgt de ander. Het voeren van een gesprek wordt er een met hindernissen. Ik denk dat je het kunt vergelijken met het verschil tussen hardlopen en hordenlopen. Na elk woord of zinsdeel komt er een hoest. ‘Welke piste gaan we vandaag doen? UGH!’ ‘Nou, ugh, ikkeuhg UGH wilde rustigUGH begiUGHnnen met een UGH UGH UGH blauweggrru pistUGH…’ En ja, dat maakt het voeren van een gesprek soms net zo’n uitdaging als het lezen van de vorige zin. Soms heb ik ook het idee dat er geheime boodschappen worden uitgewisseld tussen die twee. Ze laten elkaar namelijk netjes uithoesten, alsof ze elkaar laten uitpraten. De intonatie, is behalve hard en blaffend wel op zo’n manier dat het lijkt alsof er inhoud in het geluid zit. Het wordt een soort van morse code. Maar dan hoestend. Nu ga ik me bedenken wat ze moeten bespreken zonder dat ik het mag weten. Ik verheug me nu al op een geëmancipeerd aanzoek of een vet gezellige surpriseparty. Ze zijn dan namelijk ruim op tijd met voorbereiden. Ik ben jarig in oktober. De dame besluit, onder fysieke druk van haar eigen lichaam, de middag rust te nemen om het monster dat onophoudelijke hoest en lamlendigheid heet, uit te dagen voor een gevecht. Als ze wint, krijgt ze de kracht in haar lichaam terug, daar moet je dus wel even goed de tijd voor nemen. Het was nodig. ‘Ik wilde gaan lezen’, zegt ze als de mannen terug zijn. ‘Maar voor ik mijn boek open had geslagen, waren mijn ogen al dichtgeslagen.’ Dankzij een lekkere rustige middag en een goede pastamaaltijd ziet ze er nu weer monter uit. Het voornemen is om (weer) op tijd naar bed te gaan. Dan maken we een mooie tocht. Tot die tijd kan ik niet mee klagen en hoesten met de anderen. Ik moet het harde storende geluid maar verduren. Ik weet niet hoe lang ik dat nog kan ophoesten. Wist je dat… …Er een pijltje naast het logo van een benzinepompje staat in het dashboard dat aangeeft aan welke kant de tankdop zit? …Dat je niet in Urk, maar ‘op’ Urk woont? …Lettertypen 'sans Serif' geen flubjes onderaan en bovenaan hebben (zoals Arial of Calibri) en lettertypen met Serif hebben wel flubjes, zoals Times New Roman of Courier. Leuk he?