De laatste stage voor de opleiding doe ik nog een keer. Na de vorige stage ben ik nog niet klaar om voor de klas te gaan staan. Het is me zo slecht bevallen, dat als ik op dit moment mijn diploma krijg, ik nooit meer voor de klas zal staan. De tegenpartij denkt er ook zo over. "We zien wel dat je het in je hebt, maar het komt er hier niet uit. Je hebt je stage niet gehaald." Dat zag je van heel ver aankomen. In deze stage ging alles fout wat er fout kon gaan. De enige uitzondering was de vrijdagmiddagborrel met 5 vwo. Al weet ik niet of dat helemaal als 'goed' werd meegenomen in mijn beoordeling.
Nu fiets ik vier dagen in de week van Nijmegen naar Cuijk. De mooiste woon-werkroute die je maar kunt hebben. Dat heb ik destijds gezegd en ik heb nog geen mooiere route gehad in de tussentijd. Zeist-Doorn was langs een grote weg. Breda Centrum-Breda Noord was ook niet spectaculair. Nieuwegein-Zuid - Doorn was lang en winderig. Zeist-Amsterdam-Buitenveldert was niet met de fiets. Die telt niet.
Over de stage maak ik me maar beperkt zorgen, dus kan ik optimaal genieten van de fietstocht. Vroeg opstaan is nooit echt een hobby geweest en ook in deze tijd moet ik meer dan eens mijn best doen om voor acht uur bij het pontje te zijn, anders ben je niet op tijd op school.
Op zo'n morgen zit ik op de fiets. Dat is de mountainbike die ik bij de bijbaantjeswerkgever in Friesland gekocht heb en 7 jaar later goed gebruikt en afgeschreven is. Wat extra profiel was altijd al wel prettig voor de onverharde stukken op de route, maar vandaag ligt er ook een laagje sneeuw van enkele centimeters. Het is prachtig. Alles is wit. Zeker in de bossen zijn er om 7.15 uur in de morgen nog weinig mensen die op de sneeuw gestaan of gefietst hebben. Het is helemaal vers en speciaal voor mij. Geen voetstappen en geen bandensporen. Na het zweefvliegveld (zesenhalf jaar later het decor van mijn bruiloft) wordt het pas echt mooi. Voorbij het bos ligt een heuvel. Of ik rijd op een heuvel en rechts van het fietspad ligt een kuil. Een grote kuil, dat wel. Links van het fietspad ligt ook een kuil, maar dat is de geul waar de boemel naar Limburg doorheen rijdt.
In de kuil ervaar ik misschien wel het mooiste sneeuwlandschap dat ik ooit gezien heb. Op de takken ligt sneeuw en het is mistig. De mist vormt een mystieke nevel boven de kuil en neemt al het geluid weg. Overal waar je kijkt is het wit. Behalve boven je, daar is de hemel blauw en de zonnestralen gaan alleen het laatste stukje door de mist. Dit is lekker fietsen.
En dan de wat als vraag. Stel je voor dat ik toen had geweten wat ik nu weet. Als je me dat verteld had, had ik je regelrecht voor gek verklaard. "Je bent na nogal wat omzwervingen aan diezelfde kuil gaan wonen". Hmm. Hmm. Natuurlijk. "Je bent getrouwd in dat dorp en hebt het feest langs je woon-werkroute van je laatste stage gevierd." Een wit busje, mannen in witte pakken en wat dwangbuizen waren op zijn plaats geweest.
Voor de eerste keer sneeuw in de kuil hebben we bijna anderhalf jaar moeten wachten. De winter van 2013-2014 was geen winter. Sneeuw, hagel en ijs slaan we een jaartje over. Zo kan het dat 29 december ineens de koudste dag van het jaar wordt, volgens het KNMI. Het jaar is 361 dagen oud en dan pas wordt het koud. En er ligt sneeuw. Maar de zon schijnt. Als ik 's morgens thuis kom na een fijne ronde hardlopen, deel ik mijn ervaringen met de nogal hoogzwangere dame op de bank. Er zijn echter nog geen voortekenen van een bevalling op heel korte termijn, dus de schoenen worden aangetrokken en we trekken de deur dicht. Buiten treffen we een buurvrouw die vraagt hoe lang het nog is tot de uitgerekende datum.
"Eén dag, buurvrouw".
"Nou, spannennd hoor. Geniet er van."
Zo spannend is het nou ook weer niet. Iedereen weet wat er gaat gebeuren. Er komt een bevalling. Pijn. Bloed. Huilen. En dan, tataaa! Een baby. Is sowieso al 7.000.000.000 keer eerder gebeurd, me dunkt.
De kuil ligt er prachtig bij. De sneeuw ligt er nog, maar de zon schijnt zo hard als mogelijk is in deze tijd van het jaar. De foto's die ik op Instagram zet, doen vermoeden dat we door een wintersportoord lopen.
Het is pas de tweede keer dat ik sneeuw zie in de kuil. Het is twee keer enorm genieten. Maar wie had de eerste keer kunnen raden, dat de volgende keer dat ik sneeuw zou zien in de kuil, de dag zou zijn dat mijn dochter geboren is. Helemaal niemand.
