'Nog even kijken of ik deze keer weer een vakantieboekje maak', zegt de vriendin die bij ons thuis eet.
'Een vakantieboekje?', vraag ik. 'Wat is dat?'
'Nou, daarin staan allemaal dingen die we kunnen gaan doen op vakantie. Daarin staan mooie plekjes, goede restaurantjes, goede routes en andere tips. En als ik er dan ben, of ben geweest, dan schrijf ik op hoe het was. Dat is ook alvast een beetje voorpret.'
Aan de voorpret van een vakantie beleef je bijna meer plezier dan de reis zelf. Ik kan me zo eens voorstellen dat de voorpret zelfs veel groter is dan de lol op vakantie. Vaak heeft dat te maken met verwachtingspatronen. Mensen die denken dat het geluk van de mensen in de reclame te koop is en als het gevoel van geluk dan uitblijft in het all-in resort, is niets goed genoeg. Die mensen zouden zelfs boos kunnen worden of het feit dat de man des huizes niet echt van een trolachtig monster in een gezellig hunk veranderd na een duik in de zee, zoals op tv wel gebeurt.
Maar goed. Terug naar het boekje. Het werkt alleen maar de goede kant op. Je hebt namelijk niet alleen ontzettend veel voorpret, je gaat ook beter voorbereid op vakantie, waardoor de kans dat je echt leuke dingen doet, groter is. Verder weet je beter wat je kunt verwachten, waardoor het verwachtingspatroon beter passend zou kunnen zijn. Je weet de weg en de kostbare tijd die er op vakantie nodig is om te genieten, gaat niet op aan dingen regelen en uitzoeken. Als je dat vooraf al hebt gedaan, heeft dat op dat moment waarschijnlijk al energie opgeleverd, omdat je zin hebt om de dingen te gaan doen die je net hebt uitgezocht.
Het enige wat je nodig hebt, is een notitieboekje. Die heb je in vele soorten, maten en kleuren. Als je daar een beetje een vrolijke versie van uit zoekt, wordt het geheel nog vrolijker.
Zo kwamen wij op een boekje met vogeltjes, bomen en hartjes. Blaadjes mèt en blaadjes zonder lijntjes. Daarin gingen wij los. Ik dan. Vrouwlief liet het een beetje afweten:
'Jij schrijft toch alles al op en weet beter wat je moet opschrijven. Ik weet ook niet of alles belangrijk genoeg is om erin op te schrijven'.
Dat laatste boeit helemaal niet. Het is ons boek. Bestemd voor ons. Wij kunnen er dus in kliederen wat we willen. Eén pagina wordt ingenomen door een bijdrage van dochterlief (1,5): allemaal krassen met een potlood. Een pagina gaat op aan de uitleg hoe de aanhangwagen die we hebben mogen lenen teruggeplaatst moet worden in de stalling. En ja, dat is zo'n gedoe dat dat stripverhaal relevant en handig is. Er zit een paklijst is. Het staat vol met lijstjes. Er zitten brainstorms in met wat we kunnen/moeten doen per locatie of per deel van de vakantie. Op het blaadje 'Zuid-Limburg' blijft de brainstorm beperkt tot 'wandelen op plaats x' of 'lunchen in café y'. Het blaadje 'Ardennen' vult zich heel snel met typisch toeristische zaken: 'stadje Durbuy door slenteren' of 'naar Spa-Francorchamps'. Dat laatste is vanzelfsprekend heilige grond voor een beetje autosportliefhebber. Laten we hopen dat aan het einde van de maand, met een beetje hulp van de weergoden, het circuit weer garant staat voor een middagje spektakel.
Het boekje vult zich gestaag. Het gaat mee op vakantie. Elke dag, als het kind slaapt en de dame leest, pak ik het boekje erbij. Hierin wordt de dag beschreven, maar worden ook goede punten benadrukt, waar we van kunnen leren voor een volgende keer. Het 'op vakantie' gaan als gezin verschilt namelijk wezenlijk van 'lekker met z'n tweeën op vakantie' gaan. Het is een ontdekkingsreis op zich. Wat doe je met eten? Wat doe je met slapen? Wat doe je voor een activiteiten? Hoeveel zit je op de camping? Hoeveel zit je in de auto? De benadering die al deze vragen beantwoord met 'we zien wel' leidt niet altijd tot een prettige ontspannen vakantie. Was onze ervaring.
Een van de grote pluspunten die ik ervaren heb, als niet-stil-kunnen-zitter, is het maken van een plan voor de dag die gaat komen. Voor de vakantie heb je je georiënteerd op wat je kunt doen. Je gaat niet vooraf een heel programma uitschrijven, want het blijft vakantie. Je weet niet wat het weer doen en waar je tegen die tijd zin in hebt. De avond ervoor heb je een redelijk beeld van de mogelijkheden. Uit de lijst of brainstorm met ideeën kies je het beste en daar plan je de dag omheen, ook de slaapjes, eetmomenten en boodschappen worden daarin meegenomen. Dit is heerlijk!
De volgende dag word je wakker. Het hele ochtendritueel kan gedachtenloos voorbij gaan. Je tuurt in de verte terwijl je je croissant oppeuzelt. Ontspannen. Je stapt in de auto en rijdt naar het beginpunt van de wandeling of naar het stadje dat je wilde zien. Tegen de tijd dat je echt wakker bent, blijkt dat je deelneemt aan een bijzonder geschikt programma. Natuurlijk vind je het leuk: je hebt het namelijk zelf ooit eens bedacht. Tijdens die ene saaie vergadering (dubbelop?) op die regenachtige dinsdagmiddag in juni droomde je weg over een wandeling over een paadje langs een snel stromende rivier die uitkomt bij een waterval. De geur van bos kwam al je neus in bij de gedachte. En in je tas vind je geen papierwerk om door te werken, maar een lekker brood van de bakker. Een pakje kaas, lekkere worst, een pot Nutella en een mes. Daarnaast nog water en een lekker sapje. Meer heb je toch niet nodig om helemaal gelukkig te worden. Ik verander zo van mijn trolachtige ik tot de droomman die ik in de weerspiegeling van het water zie.
Langzaam wordt de vakantie van volgend jaar gedestilleerd uit de huidige vakantie. Het is fijn, maar er zijn andere keuzes die je kunt maken. Iets verder rijden en dan wèl lekker weer hebben in de tweede week. Maar niet te ver rijden, dat is dan weer te lang en op locatie is het dan weer te warm. En volgend jaar komt er weer een vakantieboekje. Dan beginnen we er nog eerder mee, zodat de vakantiepret nog eerder nog concreter wordt.
woensdag 10 augustus 2016
maandag 1 augustus 2016
Te Grand Prix voor weinig
Het grote probleem van de race in Duitsland dit jaar had vrij weinig met racen te maken. Het ging om de verkoop van de tickets. Er zijn tijden geweest dat er 100.000 mensen naar een autorace kwamen kijken. Die mensen kwamen uit het hele land om hun lokale held te steunen, ook al reed deze achteraan, of in de middenmoot, zoals Sergio Perez in Mexico. In Duitsland blijft men weg. Dat kan mooi zijn voor de Nederlanders, want nu was er meer plaats voor de fans van Verstappen die er nog wel een paar honderd euro en kilometers rijden voor over hadden om hem derde te zien worden.
Het uitgangspunt voor de Duitsers zou perfect moeten zijn. Een Duits team en groot Duits merk domineert de sport sinds het merk zelf de regels en technische voorwaarden heeft bedacht. In een van die auto's zit een Duitse coureur. Hij liegt graag, kan niet tegen zijn verlies en heeft moeite met presteren onder druk. Verder zit er een Duitse coureur in het team met 'the Prancing Horse', het heilige Ferrari. Verder zijn er nog tweede Duitse coureurs die overlopen van het talent en in de middenmoot en achterhoede opereren en daar aardige dingen laten zien. De organisatie had 60.000 plaatsen voor de Duitse fans gecreëerd. Er was plaats voor meer, maar de prognoses waren slecht. Eén tribune werd gebruikt voor een groot reclamebord van Rolex. Dit om het Shanghai-effect te voorkomen. In China kosten de tickets namelijk hetzelfde als in het westen, maar zijn de lonen daar nog niet naar. Zo kan het dat er een tribune van honderden meters lang wordt gevuld met grote witte letters 'E-x-p-o- -2-0-1-0', omdat de 'fans' niet komen opdagen.
De organisatie in Duitsland, en NOS-commentator Louis Dekker, snappen echt niet hoe het kan dat de Grand Prix van Duitsland niet uitverkoopt. Wellicht is er wat moeite met het grote bord, dan wel volledige servies, dat er voor hun hoofd staat waardoor ze de oorzaken niet zien:
Ten eerste kosten de kaartjes de hoofdprijs. Voor het goedkoopste kaartje voor de eerstvolgende wedstrijd in Spa betaal je 145 euro, waarbij je nog eten, drinken, parkeren en verblijf moet regelen. Dat lijkt mij veel, als ik mezelf 'de gewone man' zie. Voor de hoofdtribune betaal je de hoofdprijs en tijdens de wedstrijd zie je de auto's dan slechts 45 keer aan je voorbij komen zonder dat je weet hoe de wedstrijd zich ontvouwt. Het gaat niet alleen om het racen, maar ook om de pitstopstrategie en radiocontact. Waarom het dan zo duur moet zijn? Maffiabaas Ecclestone vraagt aan organisatoren enorme bedragen (tientallen miljoenen) om het evenement te mogen organiseren. Die kosten moeten ergens door vergoed worden, dus daarom zijn de prijzen zo hoog en ook daarom staat het voorbestaan van klassieke wedstrijden zoals op Silverstone, Monza, Spa-Francorchamps en in Duitsland dus op het spel.
Ten tweede blijven de wedstrijden saai. Nog maar één van de 12 wedstrijden van dit jaar is niet gewonnen door een Mercedes. Je weet vooraf dus wie er wint. Zeker nu de druk op Rosberg komt, laat hij het afweten. Hij laat daarbij zien niet te kunnen racen en duwt voor de tweede keer in vier wedstrijden een tegenstander van de baan af, als wanhoopsdaad. Mocht hij, doordat er iets met Hamilton gebeurt, onverhoopt wereldkampioen worden, dan is dat de minst waardige wereldkampioen formule 1 sinds Damon Hill in 1996 zonder serieuze tegenstanders zijn rondjes reed.
Dan kan je misschien nog komen kijken voor het spektakel, een goed ongeluk. Dan moet je ook maar het geluk hebben dat je op de goede plek zit, waar je wat van een eventueel ongeluk kunt zien. Gelukkig voor de sport, gebeurt dit steeds minder. De twee uitvallers gisteren reden rond in de marge van de wedstrijd. De beide Felipes. Nasr bij Sauber, wat dit jaar een achterhoede team geworden is en Massa. Massa heeft sinds zijn ongeluk van 2009 geen bijzondere dingen laten zien, kruipt in duels gemakkelijk onterecht in de slachtofferrol en heeft een beperkt vermogen om op zijn eigen kunnen te reflecteren. Maar goed, hij schijnt vriendelijk te zijn. Het is toch zielig iemand af te serveren na een ongeluk en hij kan goed moppentappen in de pitstraat, dus laten we hem rustig afzakken naar de middenmoot van het veld.
Het mooiste van de race in Duitsland is 'het drama van Ferrari'. Ferrari vecht als de 'Black Knight' tegen Mercedes. Net als in de film Monty Python and the Holy Grail gaat het steeds slechter met de hoofdrolspeler, maar hij denkt nog steeds het op te kunnen nemen tegen zijn belangrijkste tegenstander. Net als Ferrari. Vettel en Raikkonen houden vol te strijden tegen Mercedes, maar worden intussen ingehaald door Red Bull. Wat een drama voor de Italianen. Er gaan waarschijnlijk op korte termijn koppen rollen, maar zo lang de belangrijke plaatsen in het team worden ingenomen door Italianen, zal het team geen wereldkampioenschappen winnen. Het hart van de Formule 1 ligt in Duitsland en Groot-Brittannië en cultuur speelt een belangrijke rol in het succes van teams. De laatste keer dat Ferrari de sport domineerde was in een periode dat de beste coureur uit het veld bij Ferrari reed, Schumacher. De auto's werden ontworpen door twee Britten (Rory Byrne en Ross Brawn) en de leiding van het team was in handen van een Fransman (Jean Todt). Zij hielden de Italianen in het gareel en tevreden tegelijk. Tussen 1979 en 2000, de tijd tussen de twee kampioenschappen voor Ferrari was lang. Maar als ze zo doorgaan, kunnen ze de 21 jaar zonder kampioenschappen weer halen. We tellen dan vanaf 2007.
Het is mooi voor de Nederlandse Formule 1 fans. Max Verstappen heeft met de huidige ontwikkelingen bij Ferrari een serieuze kans op plaats 4 en misschien zelfs 3 in het kampioenschap.
Het uitgangspunt voor de Duitsers zou perfect moeten zijn. Een Duits team en groot Duits merk domineert de sport sinds het merk zelf de regels en technische voorwaarden heeft bedacht. In een van die auto's zit een Duitse coureur. Hij liegt graag, kan niet tegen zijn verlies en heeft moeite met presteren onder druk. Verder zit er een Duitse coureur in het team met 'the Prancing Horse', het heilige Ferrari. Verder zijn er nog tweede Duitse coureurs die overlopen van het talent en in de middenmoot en achterhoede opereren en daar aardige dingen laten zien. De organisatie had 60.000 plaatsen voor de Duitse fans gecreëerd. Er was plaats voor meer, maar de prognoses waren slecht. Eén tribune werd gebruikt voor een groot reclamebord van Rolex. Dit om het Shanghai-effect te voorkomen. In China kosten de tickets namelijk hetzelfde als in het westen, maar zijn de lonen daar nog niet naar. Zo kan het dat er een tribune van honderden meters lang wordt gevuld met grote witte letters 'E-x-p-o- -2-0-1-0', omdat de 'fans' niet komen opdagen.
De organisatie in Duitsland, en NOS-commentator Louis Dekker, snappen echt niet hoe het kan dat de Grand Prix van Duitsland niet uitverkoopt. Wellicht is er wat moeite met het grote bord, dan wel volledige servies, dat er voor hun hoofd staat waardoor ze de oorzaken niet zien:
Ten eerste kosten de kaartjes de hoofdprijs. Voor het goedkoopste kaartje voor de eerstvolgende wedstrijd in Spa betaal je 145 euro, waarbij je nog eten, drinken, parkeren en verblijf moet regelen. Dat lijkt mij veel, als ik mezelf 'de gewone man' zie. Voor de hoofdtribune betaal je de hoofdprijs en tijdens de wedstrijd zie je de auto's dan slechts 45 keer aan je voorbij komen zonder dat je weet hoe de wedstrijd zich ontvouwt. Het gaat niet alleen om het racen, maar ook om de pitstopstrategie en radiocontact. Waarom het dan zo duur moet zijn? Maffiabaas Ecclestone vraagt aan organisatoren enorme bedragen (tientallen miljoenen) om het evenement te mogen organiseren. Die kosten moeten ergens door vergoed worden, dus daarom zijn de prijzen zo hoog en ook daarom staat het voorbestaan van klassieke wedstrijden zoals op Silverstone, Monza, Spa-Francorchamps en in Duitsland dus op het spel.
Ten tweede blijven de wedstrijden saai. Nog maar één van de 12 wedstrijden van dit jaar is niet gewonnen door een Mercedes. Je weet vooraf dus wie er wint. Zeker nu de druk op Rosberg komt, laat hij het afweten. Hij laat daarbij zien niet te kunnen racen en duwt voor de tweede keer in vier wedstrijden een tegenstander van de baan af, als wanhoopsdaad. Mocht hij, doordat er iets met Hamilton gebeurt, onverhoopt wereldkampioen worden, dan is dat de minst waardige wereldkampioen formule 1 sinds Damon Hill in 1996 zonder serieuze tegenstanders zijn rondjes reed.
Dan kan je misschien nog komen kijken voor het spektakel, een goed ongeluk. Dan moet je ook maar het geluk hebben dat je op de goede plek zit, waar je wat van een eventueel ongeluk kunt zien. Gelukkig voor de sport, gebeurt dit steeds minder. De twee uitvallers gisteren reden rond in de marge van de wedstrijd. De beide Felipes. Nasr bij Sauber, wat dit jaar een achterhoede team geworden is en Massa. Massa heeft sinds zijn ongeluk van 2009 geen bijzondere dingen laten zien, kruipt in duels gemakkelijk onterecht in de slachtofferrol en heeft een beperkt vermogen om op zijn eigen kunnen te reflecteren. Maar goed, hij schijnt vriendelijk te zijn. Het is toch zielig iemand af te serveren na een ongeluk en hij kan goed moppentappen in de pitstraat, dus laten we hem rustig afzakken naar de middenmoot van het veld.
Het mooiste van de race in Duitsland is 'het drama van Ferrari'. Ferrari vecht als de 'Black Knight' tegen Mercedes. Net als in de film Monty Python and the Holy Grail gaat het steeds slechter met de hoofdrolspeler, maar hij denkt nog steeds het op te kunnen nemen tegen zijn belangrijkste tegenstander. Net als Ferrari. Vettel en Raikkonen houden vol te strijden tegen Mercedes, maar worden intussen ingehaald door Red Bull. Wat een drama voor de Italianen. Er gaan waarschijnlijk op korte termijn koppen rollen, maar zo lang de belangrijke plaatsen in het team worden ingenomen door Italianen, zal het team geen wereldkampioenschappen winnen. Het hart van de Formule 1 ligt in Duitsland en Groot-Brittannië en cultuur speelt een belangrijke rol in het succes van teams. De laatste keer dat Ferrari de sport domineerde was in een periode dat de beste coureur uit het veld bij Ferrari reed, Schumacher. De auto's werden ontworpen door twee Britten (Rory Byrne en Ross Brawn) en de leiding van het team was in handen van een Fransman (Jean Todt). Zij hielden de Italianen in het gareel en tevreden tegelijk. Tussen 1979 en 2000, de tijd tussen de twee kampioenschappen voor Ferrari was lang. Maar als ze zo doorgaan, kunnen ze de 21 jaar zonder kampioenschappen weer halen. We tellen dan vanaf 2007.
Het is mooi voor de Nederlandse Formule 1 fans. Max Verstappen heeft met de huidige ontwikkelingen bij Ferrari een serieuze kans op plaats 4 en misschien zelfs 3 in het kampioenschap.
vrijdag 22 juli 2016
Het bad der vergane glorie
Het is zondagochtend en de kinderen zijn vroeg wakker. Dit is geen uitzondering. Elk kind gaat 'aan' als het licht is, of eerder en geen kind volgt je bevelen op als je zegt: "draai je om, stop je speen in je mond en slaap nog een uurtje verder". Een uur later is het ontbijt op, is iedereen aangekleed en heb je nog een hele dag voor je. Je krijgt er zoveel voor terug! Dat zeggen ze van kinderen. Nu heb je alle tijd om leuke dingen te doen. Alleen is dat wat weinig vrijblijvend. Als je niet iets leuks gaat doen met die gasten, dan zal je dat merken. Het begint met het leeghalen van de keukenkastjes om vervolgens het potje Marokkaanse kruiden over de vloer te verspreiden. Vervolgens kruipen ze via het tafelblad op het toetsenbord van je laptop. Eenmaal terug met de voetjes op de vloer, gaan ze bij de deur staan om te zeuren of ze naar buiten mogen om te spelen.
In woonbladen doet men hard hun best om buiten binnen te brengen. Wij hebben daar personeel voor en hebben geen VT wonen of iets dergelijks voor nodig. Zand, aarde en plantjes worden aan het einde van de dag weer netjes opgezogen.
Hoe mooi was het 'vroeger'?! In je middelbare school- en studententijd maakte je je druk om je uiterlijk en je vriendenkring. Dat is het belangrijkste wat er is? In de bloei van je leven moet je natuurlijk het uiterste uit je schoonheid halen. Je ziet er geweldig uit, maar bent er onzeker over. Je doet je best om er zelfs nog meer van te maken: je ontwikkelt een 'loopje', je gaat roken omdat dat stoer zou staan (in sommige milieus), je trekt een mooi strak merkshirtje aan en de bijpassende jeans zijn onweerstaanbaar. Met een biertje in de hand zet je een beeld neer op de sociale media van iemand met een perfect leven. De enorme bling bling zonnebril maakt het helmaal af! Op een terras op de Neude gebeurt het! Daar weet je dat je een goed leven hebt.
Met je gezelschap geef je af op van die burgerlijke stellen die uitgezakt als ze zijn op vakantie gaan bij Center Parcs terwijl ze eerst backpackend door Latijns-Amerika trokken. Die mensen gaan ook nooit meer uit en geven niets meer om het uiterlijk. "Dat zal mij nooit gebeuren. Zo ga ik echt niet worden hoor."
Een paar jaar later tref je die mensen met een licht vermoeide gelaatsuitdrukking in het bad der vergane glorie. Mensen die bij de populaire club hoorden hangen nu naast de 'nerds' van toen in een gelijke gemoedstoestand in het 20 cm diepe badje hun dreumes in de gaten te houden. Alleen de tattoos zijn nog getuigen of het bewijs van de wilde jaren.
Nou klinkt dit wellicht vrij negatief, maar hier komt de kunst van het genieten om de hoek kijken. Met nichtje en dochter in het zicht is het echt genieten. Die meiden hebben zoveel meer en zoveel meer oprecht plezier dan wie dan ook in het weekend. Er is geen alcohol nodig om het feestje op te leuken. Alles kan en ze maken zich nergens druk om. Dit krijg je ervoor terug.
Het was even een zware ochtend vanmorgen toen je op je vrije zondagmorgen om 8.00 aangekleed was en ontbeten had, maar nu je dit ziet, had je waarschijnlijk spijt gehad als je je nog een keer omgedraaid had, omdat er toch niemand is die je nodig heeft. Wat hebben wij lekker gezwommen en gelachen om de vergane glorie van de middelbare scholen in de tweede helft van de jaren negentig.
zondag 12 juni 2016
Kans op een fijne wedstrijd
Wat is dat toch? Wellicht tegen beter weten in, heb je zin in de wedstrijd van vanavond. Sinds de komst van Max Verstappen naar Red Bull lijkt de sport weer aantrekkelijker te worden. Het wordt wellicht net zo'n sensatie als Vettel in 2008 bij Toro Rosso, Hamilton in 2007 of Alonso in 2001 of 2002. Er is weer wat om naar te kijken.
Voor de beginnende kijker: Verstappen hoeft maar 2 dingen te doen om als 'goed' gezien te worden: 1. Alles heel houden. En 2: Finishen voor elke auto waar ook maar een klein rood stiertje op staat. Tot die tijd is hij gemiddeld of een brokkenpiloot, zoals vorig weekend in Monaco. 3 keer crashen in één weekend is wel erg veel. Wellicht heeft Verstappen het daarom rustiger aan gedaan in de kwalificatie voor vanavond.
Er zijn twee scenario's mogelijk. Eigenlijk geldt dat voor elke race, maar Canada is één van de wedstrijden die iets bijzonders kan brengen, net als Melbourne, Monza, Suzuka en Spa natuurlijk. Maar goed, vanavond kan het twee kanten op gaan. Voor een deel is dit afhankelijk van het weer. Als het droog weer is, is de kans groot dat de wedstrijd saai wordt. Anderhalf uur lang doen de coureurs en teams langs pitwall hun best om de volgorde in orde te krijgen. In dat geval Wint Hamilton, met Rosberg een seconde of 2 à 3 daarachter. Op gepaste afstand volgen dan eerst de Ferrari's en de Red Bulls. Waarschijnlijk Vettel, Raikkonen, Ricciardo, Verstappen. Daarachter verdelen de andere Mercedes-teams de punten: Bottas en Massa op plaats 7 en 8 met de Williams en Perez en Hulkenberg parkeren hun Force India's op plaats 9 en 10. In dit geval heeft u naar een nogal saaie wedstrijd gekeken met de sportieve waarde van Ron's Honeymoonquiz uit de jaren '80. Het is dan vergelijkbaar met de laatste dag van de Tour de France. Het is al lang duidelijk wie er gaat winnen, maar de sponsoren moeten tevreden gemaakt worden door middel van een soort optocht.
In het andere geval wordt de race rommelig. In Canada is dit goed mogelijk. Een ego van een coureur kan net te groot zijn, of het inzicht in een bocht te klein. In dat geval is de muur snel gevonden, krijg je een safety-car en een andere strategie. De onderdelen die onderhevig zijn aan slijtage, zoals de banden, remmen en in mindere mate de motoren, willen nog wel eens te vroeg aan het einde van hun levensduur komen, waardoor de uitslag onvoorspelbaar wordt.
Als het daarbij gaat regenen, of een coureur zijn dag heeft, heeft het Circuit Gilles Villeneuve iets in zich waardoor de wedstrijd serieus geweldig kan worden. Dat is al bewezen in 2011, in de mooiste race van dit decennium. Kijk maar:
De hoop op zo'n race. De kans op spektakel. De hoop dat je vermaakt wordt door de heren coureurs en technici zorgt ervoor dat ik vanavond toch ga kijken of ik ergens de wedstrijd met Engels commentaar kan streamen of kijk op de Duitse RTL en mijn eigen commentaar verzorg.
Fijne wedstrijd.
Voor de beginnende kijker: Verstappen hoeft maar 2 dingen te doen om als 'goed' gezien te worden: 1. Alles heel houden. En 2: Finishen voor elke auto waar ook maar een klein rood stiertje op staat. Tot die tijd is hij gemiddeld of een brokkenpiloot, zoals vorig weekend in Monaco. 3 keer crashen in één weekend is wel erg veel. Wellicht heeft Verstappen het daarom rustiger aan gedaan in de kwalificatie voor vanavond.
Er zijn twee scenario's mogelijk. Eigenlijk geldt dat voor elke race, maar Canada is één van de wedstrijden die iets bijzonders kan brengen, net als Melbourne, Monza, Suzuka en Spa natuurlijk. Maar goed, vanavond kan het twee kanten op gaan. Voor een deel is dit afhankelijk van het weer. Als het droog weer is, is de kans groot dat de wedstrijd saai wordt. Anderhalf uur lang doen de coureurs en teams langs pitwall hun best om de volgorde in orde te krijgen. In dat geval Wint Hamilton, met Rosberg een seconde of 2 à 3 daarachter. Op gepaste afstand volgen dan eerst de Ferrari's en de Red Bulls. Waarschijnlijk Vettel, Raikkonen, Ricciardo, Verstappen. Daarachter verdelen de andere Mercedes-teams de punten: Bottas en Massa op plaats 7 en 8 met de Williams en Perez en Hulkenberg parkeren hun Force India's op plaats 9 en 10. In dit geval heeft u naar een nogal saaie wedstrijd gekeken met de sportieve waarde van Ron's Honeymoonquiz uit de jaren '80. Het is dan vergelijkbaar met de laatste dag van de Tour de France. Het is al lang duidelijk wie er gaat winnen, maar de sponsoren moeten tevreden gemaakt worden door middel van een soort optocht.
In het andere geval wordt de race rommelig. In Canada is dit goed mogelijk. Een ego van een coureur kan net te groot zijn, of het inzicht in een bocht te klein. In dat geval is de muur snel gevonden, krijg je een safety-car en een andere strategie. De onderdelen die onderhevig zijn aan slijtage, zoals de banden, remmen en in mindere mate de motoren, willen nog wel eens te vroeg aan het einde van hun levensduur komen, waardoor de uitslag onvoorspelbaar wordt.
Als het daarbij gaat regenen, of een coureur zijn dag heeft, heeft het Circuit Gilles Villeneuve iets in zich waardoor de wedstrijd serieus geweldig kan worden. Dat is al bewezen in 2011, in de mooiste race van dit decennium. Kijk maar:
De hoop op zo'n race. De kans op spektakel. De hoop dat je vermaakt wordt door de heren coureurs en technici zorgt ervoor dat ik vanavond toch ga kijken of ik ergens de wedstrijd met Engels commentaar kan streamen of kijk op de Duitse RTL en mijn eigen commentaar verzorg.
Fijne wedstrijd.
zondag 22 mei 2016
Verstappen excelleert! Nu de verslaggeving nog
Ha! Eindelijk! Eindelijk ben ik niet meer de enige. Eindelijk blijken er meerderen te zijn zoals ik. En eindelijk kan het hardop gezegd worden. Sterker nog er kan erover gepraat worden. Ik ben er namelijk 'zo één'. Zo één die eens in de twee weken zijn zondagmiddagen toch wat leeg houdt in de agenda. Zo een die zelfs in het voor- en najaar de wekker wel eens zet om de start maar niet te missen van races in gebieden in hele andere tijdszones.
Niemand die begreep waar het over ging.
'Wat is er nou leuk aan een stel auto's die achter elkaar rondjes rijden?'
Daar hadden ze een tijd lang al niet echt een punt, die kritische mensen. Het gaat om de politiek er achter, de spanning van de pitstopstrategie. Het gaat om het talent van coureurs. Het gaat om inhaalacties, de kans van een regenbui. Het zou zomaar kunnen dat een update van een motor, voor- of achtervleugel of de wielophanging ervoor kan zorgen dat er iemand anders gaat winnen. Wie kan het beste presteren onder druk?
'Maar nu is het toch gewoon Mercedes dat wint?'
'Het gaat om de auto, niet om de coureurs.'
En daar hadden de criticasters een relevant punt. Sinds 2014 is de sport elke vorm van glans kwijt. De afronding van de oude Formule 1 in 2013 leek saai met 9x dezelfde winnaar achter elkaar, maar hij (Vettel) had meer tegenstand en ook uit steeds een andere hoek. In aanloop naar 2014 had Mercedes de nieuwe formule min of meer zelf bedacht. Al jaren waren zij bezig met de ontwikkeling van een uiterst complex plan. Dit was zo complex dat geen andere motorenbouwer dit ook kon ontwikkelen of zich er niet eens aan waagde. Zo kan het dat er in de laatste + 40 grand prix' die er sinds maart 2014 slecht 7x geen grijze auto als eerste over de streep kwam.
Elk seizoen wordt er beterschap beloofd, maar de wedstrijden vallen tegen. De kwalificatie is er om te bepalen welke auto het beste is. Coureurs doen er niet toe. Je krijgt eerst de Mercedessen, dan de Ferrari's, Red Bulls, Williams', Toro Rosso, Force India en zo verder. Als deze volgorde om wat voor reden dan ook verstoord is, zijn er inhaalacties. Aan het einde van de zondagmiddag is men echter wel weer in min of meer die slagorde over de streep gekomen.
Tot 5 mei 2016. Met een actie waarvan menig personeelsmanager zich achter de oren zal (moeten) krabben, wordt Max Verstappen gepromoveerd naar Red Bull. Vanaf dat moment maakt hij met de mindere Renaultmotor kans op een podium in de eerste twee races die er aan komen (Spanje en Monaco). Daar is de kwaliteit van de motor wat minder belangrijk en chassis en aerodynamica wat meer. Kans op een podium dus. En dat voor een jochie van 18. Eindelijk een Nederlander in de Formule 1 mèt talent. Zijn voorgangers moesten het hebben van rijke (schoon)vaders, mazzel of gebrekkig inzicht van teammanagers.
Spanje is over het algemeen een saaie race. De laatste spannende race die daar werd gehouden, was in 1996. De eerste van Schumacher voor Ferrari met een 3,0 liter V10 waarvan minimaal 1 cilinder niet meer werkte. Hij declasseerde destijds de rest van het clubje in een wedstrijdje onderwaterracen. Daarna was het 20 jaar een race waar je niet voor thuis hoefde te blijven.
Tot vorige week zondag. Kijk maar.
En sindsdien is er in het Nederlandse medialandschap een probleem. Niemand weet wat er gebeurt. Wat is dit voor een sport? Waarom is dit belangrijk? Wie is die grijze oude man die Verstappen in de armen vliegt als hij de auto uit komt?
'Een belangrijk persoon van het team', hakkelt de verslaggever van de NOS. Dat het de man is die de promotie van Verstappen naar Red Bull bewerkstelligt heeft en Verstappens talent juist inschatte voordat hij bij Toro Rosso kwam, is haar volledig onbekend. Er wordt wat gestameld over rechten op beelden. Alleen dat maakt de sport al interessant. De baas van de beelden is een bejaarde man met de integriteit van Sepp Blatter. Hij verdient aan zijn beeldrechtenbeleid uit de steentijd. Denkt hij.
Bij talkshows, in het nieuws en bij journalisten is er enorme onbekendheid over alles wat met de sport te maken heeft en niemand probeert dat te verbergen. Gelukkig zijn er mensen als Jan Lammers, de broertjes Coronel en Robert Doornbos die graag op televisie willen en over hun hobby praten. Zij verzachten het leed nog een beetje, maar je ziet ze ook denken.
'Dit is een leek. Wat vertel ik wel en wat niet? Mag ik vertellen hoe goed ik zelf ben of was?'
Diepgang en inzicht missen bij de verslaggeving in de Nederlandse media. Het is net alsof ik naar een presentatie van een eersteklasser zit te kijken die vroeg pubert en geen zin had om na te denken. Zelfs, of juist, Jeroen Pauw weet in het begin van zijn interview met Verstappen niet wat hij met de jongen aan moet.
'Het gaat om de persoon àchter de sportman', zal hij gedacht (moeten) hebben. Als dat niet zo is, moet je je gaan verdiepen in iets nieuws en, zo lang de Formule 1 geregeerd wordt zoals het niet gedaan wordt, iets saais.
Maar goed. Eindelijk is er aandacht voor wat één van de mooiste entertainmentshows ter wereld zou kunnen zijn. Sommige mensen noemen het zelfs een sport. En mocht iemand willen weten hoe die sport in elkaar zit, ik help u heel graag.
Niemand die begreep waar het over ging.
'Wat is er nou leuk aan een stel auto's die achter elkaar rondjes rijden?'
Daar hadden ze een tijd lang al niet echt een punt, die kritische mensen. Het gaat om de politiek er achter, de spanning van de pitstopstrategie. Het gaat om het talent van coureurs. Het gaat om inhaalacties, de kans van een regenbui. Het zou zomaar kunnen dat een update van een motor, voor- of achtervleugel of de wielophanging ervoor kan zorgen dat er iemand anders gaat winnen. Wie kan het beste presteren onder druk?
'Maar nu is het toch gewoon Mercedes dat wint?'
'Het gaat om de auto, niet om de coureurs.'
En daar hadden de criticasters een relevant punt. Sinds 2014 is de sport elke vorm van glans kwijt. De afronding van de oude Formule 1 in 2013 leek saai met 9x dezelfde winnaar achter elkaar, maar hij (Vettel) had meer tegenstand en ook uit steeds een andere hoek. In aanloop naar 2014 had Mercedes de nieuwe formule min of meer zelf bedacht. Al jaren waren zij bezig met de ontwikkeling van een uiterst complex plan. Dit was zo complex dat geen andere motorenbouwer dit ook kon ontwikkelen of zich er niet eens aan waagde. Zo kan het dat er in de laatste + 40 grand prix' die er sinds maart 2014 slecht 7x geen grijze auto als eerste over de streep kwam.
Elk seizoen wordt er beterschap beloofd, maar de wedstrijden vallen tegen. De kwalificatie is er om te bepalen welke auto het beste is. Coureurs doen er niet toe. Je krijgt eerst de Mercedessen, dan de Ferrari's, Red Bulls, Williams', Toro Rosso, Force India en zo verder. Als deze volgorde om wat voor reden dan ook verstoord is, zijn er inhaalacties. Aan het einde van de zondagmiddag is men echter wel weer in min of meer die slagorde over de streep gekomen.
Tot 5 mei 2016. Met een actie waarvan menig personeelsmanager zich achter de oren zal (moeten) krabben, wordt Max Verstappen gepromoveerd naar Red Bull. Vanaf dat moment maakt hij met de mindere Renaultmotor kans op een podium in de eerste twee races die er aan komen (Spanje en Monaco). Daar is de kwaliteit van de motor wat minder belangrijk en chassis en aerodynamica wat meer. Kans op een podium dus. En dat voor een jochie van 18. Eindelijk een Nederlander in de Formule 1 mèt talent. Zijn voorgangers moesten het hebben van rijke (schoon)vaders, mazzel of gebrekkig inzicht van teammanagers.
Spanje is over het algemeen een saaie race. De laatste spannende race die daar werd gehouden, was in 1996. De eerste van Schumacher voor Ferrari met een 3,0 liter V10 waarvan minimaal 1 cilinder niet meer werkte. Hij declasseerde destijds de rest van het clubje in een wedstrijdje onderwaterracen. Daarna was het 20 jaar een race waar je niet voor thuis hoefde te blijven.
Tot vorige week zondag. Kijk maar.
'Een belangrijk persoon van het team', hakkelt de verslaggever van de NOS. Dat het de man is die de promotie van Verstappen naar Red Bull bewerkstelligt heeft en Verstappens talent juist inschatte voordat hij bij Toro Rosso kwam, is haar volledig onbekend. Er wordt wat gestameld over rechten op beelden. Alleen dat maakt de sport al interessant. De baas van de beelden is een bejaarde man met de integriteit van Sepp Blatter. Hij verdient aan zijn beeldrechtenbeleid uit de steentijd. Denkt hij.
Bij talkshows, in het nieuws en bij journalisten is er enorme onbekendheid over alles wat met de sport te maken heeft en niemand probeert dat te verbergen. Gelukkig zijn er mensen als Jan Lammers, de broertjes Coronel en Robert Doornbos die graag op televisie willen en over hun hobby praten. Zij verzachten het leed nog een beetje, maar je ziet ze ook denken.
'Dit is een leek. Wat vertel ik wel en wat niet? Mag ik vertellen hoe goed ik zelf ben of was?'
Diepgang en inzicht missen bij de verslaggeving in de Nederlandse media. Het is net alsof ik naar een presentatie van een eersteklasser zit te kijken die vroeg pubert en geen zin had om na te denken. Zelfs, of juist, Jeroen Pauw weet in het begin van zijn interview met Verstappen niet wat hij met de jongen aan moet.
'Het gaat om de persoon àchter de sportman', zal hij gedacht (moeten) hebben. Als dat niet zo is, moet je je gaan verdiepen in iets nieuws en, zo lang de Formule 1 geregeerd wordt zoals het niet gedaan wordt, iets saais.
Maar goed. Eindelijk is er aandacht voor wat één van de mooiste entertainmentshows ter wereld zou kunnen zijn. Sommige mensen noemen het zelfs een sport. En mocht iemand willen weten hoe die sport in elkaar zit, ik help u heel graag.
zondag 1 mei 2016
Een nacht in de open lucht met leerlingen. Sander, Bedankt
'Zo, wat zie jij er verlept uit!' wordt er geroepen van achter de receptie. Het is altijd fijn om zo welkom geheten te worden als je ergens binnen komt. Nu is het wel vanzelfsprekend, want bij het ontwaken was de gevoelstemperatuur -1 graden. Dat is op zich niet echt extreem, tenzij je buiten ligt. De nacht is doorgebracht onder een zeiltje van slechts een deel van een millimeter dik. Onder het slaapmatje ligt kale grond. Om mij heen was een mummieslaapzak gewikkeld. Daarover lag mijn winterjas. Dat nog wel.
In de zomer van 2015 ontstond het idee in het hoofd van een collega. Na de vakantie werd het idee gedeeld met betrokken collega's en in de steigers gezet. Leerlingen konden het project kiezen rond de herfst en als genoeg leerlingen hun voorkeur hadden doorgegeven, zou het project 'Jungle/Robinson' ontwikkeld worden. Het project bleek mateloos populair bij leerlingen en het kon door gaan. Het moest zelfs doorgaan, omdat er veel leerlingen waren die onder gebracht moesten worden bij projecten.
De collega kon zijn plan uit gaan werken. Er moesten workshops geregeld worden en als climax slapen de leerlingen een nacht in de open lucht slapen. De organisatie begint dan met het maken van een rooster, het benaderen van mensen die een EHBO-workshop en een workshop 'onkruid eten' kunnen geven en het bedenken van een plek om te slapen.
Dat laatste leidde tot discussie. Want in het écht wildkamperen is natuurlijk nog spectaculairder dan op een terrein van scouting of Staatsbosbeheer. Toch is ervoor gekozen om naar een scoutingterrein te gaan. Je zit toch met een risico, aansprakelijkheid en het dingetje dat wildkamperen in Nederland niet echt wordt toegestaan. En, ook niet onbelangrijk, voor een nacht slapen met zijn twintigen heb je een redelijke kuil nodig voor het sanitair, die graaf je niet voor één nachtje. Een gebouw met sanitair is dan mooi meegenomen.
Wat kan je je druk maken om zo'n projectje zeg. Maar goed, na wat theorie en een kompastocht komen leerlingen aan bij de workshop 'eten in het wild'. Op een bepaalde manier is dit spectaculair. Het is leuk en leerzaam. De planten die je anders maar wat graag mijdt, zoals brandnetels, worden nu met handschoenen geplukt, in plastic tassen gedaan en meegenomen naar een ruime keuken in een mooi pand op de grens met Duitsland. Vanaf de stuwwal kijk je ver Duitsland in, terwijl leerlingen de brandnetels blancheren en het zevenblad wassen. Leerlingen raspen een stuk kaas, snijden het brood en malen het onkruid met de kaas, olie en noten tot een heerlijke pesto. De andere helft van de groep gaat verder met de brandnetels en maken daar een lekker soep van. Aan het einde van de middag hebben we brandnetelsoep met stokbrood waar pesto op gesmeerd is. We gaan met een erg voldaan gevoel naar huis. Als de leerlingen er niet van genoten hebben, dan mijn collega en ik wel.
De dag erna gaat het feest direct weer van start met een EHBO workshop van twee uur. Leerlingen zijn geen echte EHBO-ers na deze ochtend, maar leren toch wel wat gemakkelijke trucjes om de kans op overleven na een ongeval te vergroten. In een week die in het teken staat van 'survival', lijkt dat niet onhandig. Er wordt een leerling ingepakt in folie. De docent krijgt een Heimlichknuffel van de mevrouw en we krijgen een demonstratie van een AED. Na de lunch gaan de leerlingen op zoek naar een geocache. De tocht is eerder gemaakt door collega's en nu doen we 'm nog een keer. Het succes hiervan is wisselend. Leerlingen moeten nog wennen aan de beperking van de GPS app op hun telefoons die maar tot 20 meter nauwkeurig is. Dat geeft 20 meter onzekerheid. Die gaat overheersen en wat gedesoriënteerd weten ze nog net de school te vinden.
Dat ze toch hebben geleerd van de GPS-tocht blijkt een dag later, als elke groep toch aan weet te komen op de afgesproken plek. Elke groep van 5 leerlingen krijgt een andere route, maar toch komen ze op hetzelfde punt aan. Vanaf die plek lopen de leerlingen naar het scoutingterrein waar we de nacht doorbrengen.
Daar worden zeilen over touwen gespannen. Dat is het verblijf. Meer is er niet. Twee groepen verzamelen mos om het geheel te isoleren. De zeiltjes worden zo laag mogelijk gespannen om de warmte enigszins binnen te houden en de wind erbuiten. Veel tijd om het geheel te perfectioneren is er niet, want er moet weer geplukt en gekookt worden. Elke groep krijgt een eigen plaats om vuur te maken en de wedstrijd om het mooiste vuur gaat beginnen. Er zijn punten te verdienen met 'wie brandt het eerste een touwtje door' en vervolgens met 'wie houdt het vuur het beste aan om vervolgens op te koken'. Dit blijken aparte disciplines te zijn, maar uiteindelijk komen de vuurtjes goed op gang.
Dan de volgende opdracht: maak een gerecht waarvan minimaal één ingrediënt geplukt is. De andere ingrediënten (aardappels, uien, bouillonblokjes) mochten ze van huis meenemen. De groepen gaan voor het bekend gerecht: brooddeeg aan een stok, met een krokante zwarte buitenkant met romige binnenkant (nog een keer proberen). Verder worden er brandnetelsoepen en -stamppotten gemaakt. Het smaakt allemaal prima.
Overleven in de wildernis kan niet als je je verveelt (zie Cast Away (2000) met Tom Hanks), dus komen de weerwolven uit Wakkerdam nog even langs en gaan we het bos dieper in voor een potje oud-Hollandsch Levend Stratego.
Eindelijk zijn de leerlingen moe en kruipen direct in de slaapzakken. Hiervan wordt de lege ruimte opgevuld met de extra kleding die mee is genomen of uit is getrokken. De sterrenhemel is helder en prachtig om te zien, maar ook koud. Bij het ontwaken blijkt de temperatuur rond het vriespunt te liggen. Er zijn echter geen onderkoelingsverschijnselen, geen afgevroren ledematen of andere koude gerelateerde klachten. De leerlingen waren goed voorbereid en steken het vuur weer aan. Rond de stokken komt nu niet alleen zelf gemaakt deeg, maar ook croissantdeeg uit blik. Dat werkt als een malle, als je geduld hebt en je stok niet te ver in het vuur steek, wel te verstaan. We worden gewoon wakker met het concert van vogel geluiden, een kampvuur, een croissantje en vrolijke leerlingen.
Dat je in de kou wel slaapt, maar toch wat energie verliest om je zelf warm te houden, merk je als op school komt. 'Heb je wel geslapen?', 'Ben je zo moe?', 'Zo jij ziet er lekker verlept uit...". Het was een mooie projectweek, maar ik ga op tijd naar huis en slaap vanmiddag nog even twee uurtjes. Het schijnt dat het nodig is.
In de zomer van 2015 ontstond het idee in het hoofd van een collega. Na de vakantie werd het idee gedeeld met betrokken collega's en in de steigers gezet. Leerlingen konden het project kiezen rond de herfst en als genoeg leerlingen hun voorkeur hadden doorgegeven, zou het project 'Jungle/Robinson' ontwikkeld worden. Het project bleek mateloos populair bij leerlingen en het kon door gaan. Het moest zelfs doorgaan, omdat er veel leerlingen waren die onder gebracht moesten worden bij projecten.
De collega kon zijn plan uit gaan werken. Er moesten workshops geregeld worden en als climax slapen de leerlingen een nacht in de open lucht slapen. De organisatie begint dan met het maken van een rooster, het benaderen van mensen die een EHBO-workshop en een workshop 'onkruid eten' kunnen geven en het bedenken van een plek om te slapen.
Dat laatste leidde tot discussie. Want in het écht wildkamperen is natuurlijk nog spectaculairder dan op een terrein van scouting of Staatsbosbeheer. Toch is ervoor gekozen om naar een scoutingterrein te gaan. Je zit toch met een risico, aansprakelijkheid en het dingetje dat wildkamperen in Nederland niet echt wordt toegestaan. En, ook niet onbelangrijk, voor een nacht slapen met zijn twintigen heb je een redelijke kuil nodig voor het sanitair, die graaf je niet voor één nachtje. Een gebouw met sanitair is dan mooi meegenomen.
Wat kan je je druk maken om zo'n projectje zeg. Maar goed, na wat theorie en een kompastocht komen leerlingen aan bij de workshop 'eten in het wild'. Op een bepaalde manier is dit spectaculair. Het is leuk en leerzaam. De planten die je anders maar wat graag mijdt, zoals brandnetels, worden nu met handschoenen geplukt, in plastic tassen gedaan en meegenomen naar een ruime keuken in een mooi pand op de grens met Duitsland. Vanaf de stuwwal kijk je ver Duitsland in, terwijl leerlingen de brandnetels blancheren en het zevenblad wassen. Leerlingen raspen een stuk kaas, snijden het brood en malen het onkruid met de kaas, olie en noten tot een heerlijke pesto. De andere helft van de groep gaat verder met de brandnetels en maken daar een lekker soep van. Aan het einde van de middag hebben we brandnetelsoep met stokbrood waar pesto op gesmeerd is. We gaan met een erg voldaan gevoel naar huis. Als de leerlingen er niet van genoten hebben, dan mijn collega en ik wel.
De dag erna gaat het feest direct weer van start met een EHBO workshop van twee uur. Leerlingen zijn geen echte EHBO-ers na deze ochtend, maar leren toch wel wat gemakkelijke trucjes om de kans op overleven na een ongeval te vergroten. In een week die in het teken staat van 'survival', lijkt dat niet onhandig. Er wordt een leerling ingepakt in folie. De docent krijgt een Heimlichknuffel van de mevrouw en we krijgen een demonstratie van een AED. Na de lunch gaan de leerlingen op zoek naar een geocache. De tocht is eerder gemaakt door collega's en nu doen we 'm nog een keer. Het succes hiervan is wisselend. Leerlingen moeten nog wennen aan de beperking van de GPS app op hun telefoons die maar tot 20 meter nauwkeurig is. Dat geeft 20 meter onzekerheid. Die gaat overheersen en wat gedesoriënteerd weten ze nog net de school te vinden.
Dat ze toch hebben geleerd van de GPS-tocht blijkt een dag later, als elke groep toch aan weet te komen op de afgesproken plek. Elke groep van 5 leerlingen krijgt een andere route, maar toch komen ze op hetzelfde punt aan. Vanaf die plek lopen de leerlingen naar het scoutingterrein waar we de nacht doorbrengen.
Daar worden zeilen over touwen gespannen. Dat is het verblijf. Meer is er niet. Twee groepen verzamelen mos om het geheel te isoleren. De zeiltjes worden zo laag mogelijk gespannen om de warmte enigszins binnen te houden en de wind erbuiten. Veel tijd om het geheel te perfectioneren is er niet, want er moet weer geplukt en gekookt worden. Elke groep krijgt een eigen plaats om vuur te maken en de wedstrijd om het mooiste vuur gaat beginnen. Er zijn punten te verdienen met 'wie brandt het eerste een touwtje door' en vervolgens met 'wie houdt het vuur het beste aan om vervolgens op te koken'. Dit blijken aparte disciplines te zijn, maar uiteindelijk komen de vuurtjes goed op gang.
Dan de volgende opdracht: maak een gerecht waarvan minimaal één ingrediënt geplukt is. De andere ingrediënten (aardappels, uien, bouillonblokjes) mochten ze van huis meenemen. De groepen gaan voor het bekend gerecht: brooddeeg aan een stok, met een krokante zwarte buitenkant met romige binnenkant (nog een keer proberen). Verder worden er brandnetelsoepen en -stamppotten gemaakt. Het smaakt allemaal prima.
Overleven in de wildernis kan niet als je je verveelt (zie Cast Away (2000) met Tom Hanks), dus komen de weerwolven uit Wakkerdam nog even langs en gaan we het bos dieper in voor een potje oud-Hollandsch Levend Stratego.
Eindelijk zijn de leerlingen moe en kruipen direct in de slaapzakken. Hiervan wordt de lege ruimte opgevuld met de extra kleding die mee is genomen of uit is getrokken. De sterrenhemel is helder en prachtig om te zien, maar ook koud. Bij het ontwaken blijkt de temperatuur rond het vriespunt te liggen. Er zijn echter geen onderkoelingsverschijnselen, geen afgevroren ledematen of andere koude gerelateerde klachten. De leerlingen waren goed voorbereid en steken het vuur weer aan. Rond de stokken komt nu niet alleen zelf gemaakt deeg, maar ook croissantdeeg uit blik. Dat werkt als een malle, als je geduld hebt en je stok niet te ver in het vuur steek, wel te verstaan. We worden gewoon wakker met het concert van vogel geluiden, een kampvuur, een croissantje en vrolijke leerlingen.
Dat je in de kou wel slaapt, maar toch wat energie verliest om je zelf warm te houden, merk je als op school komt. 'Heb je wel geslapen?', 'Ben je zo moe?', 'Zo jij ziet er lekker verlept uit...". Het was een mooie projectweek, maar ik ga op tijd naar huis en slaap vanmiddag nog even twee uurtjes. Het schijnt dat het nodig is.
dinsdag 15 maart 2016
Een eerste auto. Een eerste roadtrip.
Langzaam gaan de ruitenwissers heen en weer. Voor haar neus wordt ze er continu mee geconfronteerd dat het regent. Ze had zich hun eerste reis samen wl anders voorgesteld. Het is een hele stap dat ze nu samen onderweg zijn. maar goed, de hele vriendenclub had hem goedgekeurd en het voelde nu een keer echt goed. Hij besteedde echt tijd, moeite en alles wat er nog meer nodig is in haar. Dit neemt niet weg dat het spannend is om voor het eerst samen op reis te gaan.
Aanvankelijk had hij een beetje lacherig over haar auto gedaan. Het ding had ze een jaar eerder op aanraden van een vriend gekocht bij een smoezelig schuurtje in een dorpje. Het ding was blauw, vierkant, had brandgaten van sigaretten op de voorstoel, maar zou nog jaren mee kunnen gaan. Het wagentje was lekker overzichtelijk, klein, licht en zuinig. Een brok Japanse degelijkheid die waarschijnlijk voorlopig nog niet stuk gaat, ook al brand het 'check engine'-lampje. Er zit wat vuil op een klep bij een sensor, kan geen kwaad.
Vannacht was hij weer bij haar blijven slapen en ze waren vroeg vertrokken. Ze zouden een flink stuk Frankrijk in rijden. In een vrolijk vrouwentijdschrift was deze camping aan het meertje aangeprezen, maar eerlijk gezegd had ze er met dit weer helemaal geen zin in. Hoe de verwachtingen voor de komende dagen waren, dat boeide haar op het moment helemaal niet. De sfeer in de auto werd er niet beter op. Het werd stil. De theatershow van mannen die zichzelf grappig vinden waren uitgezet en hadden plaats gemaakt voor een doorsnee Spotify-playlist die zo op SkyRadio uitgezonden had kunnen worden. Ze moest eerst nog een uur doorrijden, dan nog even snel eten bij een fastfootrestaurant en dan nog een uur binnendoor rijden.
Bij de eetstop aangekomen, blijkt het autootje toch prima te fungeren. Tanken is nog lang niet nodig en het inparkeren in die irritante kleine parkeervakken gaat prima. Ze pakken hun tassen van de achterbank. Het had hen 's ochtends verrast hoe veel bagageruimte zo'n Suzuki Wagon R+ eigenlijk had. De hele kampeeruitrusting, met stoelen, tafeltje, gasstelletje, ruime tent en genoeg kleren voor een week en eten voor de eerste dagen pasten moeiteloos in het wagentje. Je kon nog via de binnenspiegel door de achterruit kijken. Dat was een eis van haar geweest. Gelukkig voor hem konden zijn visspullen nog wel mee, want er was ruimte genoeg. Tevreden met haar bezit, was ze op pad gegaan. 'Whòòòh! Wat een wagen!', riep de vriend uit die de auto voor haar had uitgezocht. Het ding was zo praktisch en snel, dat hadden eigenlijk maar weinigen verwacht. Het werd ook steeds duidelijker waarom de auto favoriet was van de handelaar in het bos.
Nu ze van de snelweg af waren, bleek het autootje heerlijk te rijden. Ondanks het slechte weer en de vele bochten, voelde het nog steeds veilig. Het eten had hen goed gedaan en de stemming was weer wat beter. De twee keken uit naar de komende week, naar de wandelingen, het samen eten en drinken op pittoreske Franse dorpspleinen en de avonden bij een vuurtje.
Voorlopig was het nog niet zo ver. Bij aankomst op de camping maakte het niet uit dat er nog een mooi plekje bij het meer leeg stond, het regende nog steeds. Ze zouden met dit rotweer hun tent moeten opbouwen, want over een ruim uur zou de duisternis intreden. Met regenjassen aan werden de haringen de grond in geslagen. Het was gelukkig een eenvoudige tent om op te zetten en de binnenkant bleef redelijk droog. Nadat de 'self-inflatable' slaapmatjes uit waren gerold en de kofferbak een stuk leger was, gingen de twee tegen elkaar achterin de Suzuki, onder de grote achterklep zitten. Ze zaten droog, op de achtergrond speelde de autoradio nog zachtjes het Spotifylijstje af. Het getik van de druppels werd minder en in de verte zagen ze de laatste zonnestralen van de dag nog net achter de wolken vandaag komen voordat de zon onder zou gaan.
Ja, ze had er wel vertrouwen in. Het autootje had hen helemaal hierheen gebracht. Ze zat tegen de man aan die in de verte iets weg had van de man van haar dromen en de komende dagen kwam het wel goed met de vakantie. Tijdens een buitje konden ze in ieder geval schuilen op een prima plekje: onder de achterklep van haar eerste auto. Het maakte niet uit dat zogenaamde stoere mannen dat ding niet mooi vonden. Het was haar geweldige Suzuki Wagon R+.
Aanvankelijk had hij een beetje lacherig over haar auto gedaan. Het ding had ze een jaar eerder op aanraden van een vriend gekocht bij een smoezelig schuurtje in een dorpje. Het ding was blauw, vierkant, had brandgaten van sigaretten op de voorstoel, maar zou nog jaren mee kunnen gaan. Het wagentje was lekker overzichtelijk, klein, licht en zuinig. Een brok Japanse degelijkheid die waarschijnlijk voorlopig nog niet stuk gaat, ook al brand het 'check engine'-lampje. Er zit wat vuil op een klep bij een sensor, kan geen kwaad.
Vannacht was hij weer bij haar blijven slapen en ze waren vroeg vertrokken. Ze zouden een flink stuk Frankrijk in rijden. In een vrolijk vrouwentijdschrift was deze camping aan het meertje aangeprezen, maar eerlijk gezegd had ze er met dit weer helemaal geen zin in. Hoe de verwachtingen voor de komende dagen waren, dat boeide haar op het moment helemaal niet. De sfeer in de auto werd er niet beter op. Het werd stil. De theatershow van mannen die zichzelf grappig vinden waren uitgezet en hadden plaats gemaakt voor een doorsnee Spotify-playlist die zo op SkyRadio uitgezonden had kunnen worden. Ze moest eerst nog een uur doorrijden, dan nog even snel eten bij een fastfootrestaurant en dan nog een uur binnendoor rijden.
Bij de eetstop aangekomen, blijkt het autootje toch prima te fungeren. Tanken is nog lang niet nodig en het inparkeren in die irritante kleine parkeervakken gaat prima. Ze pakken hun tassen van de achterbank. Het had hen 's ochtends verrast hoe veel bagageruimte zo'n Suzuki Wagon R+ eigenlijk had. De hele kampeeruitrusting, met stoelen, tafeltje, gasstelletje, ruime tent en genoeg kleren voor een week en eten voor de eerste dagen pasten moeiteloos in het wagentje. Je kon nog via de binnenspiegel door de achterruit kijken. Dat was een eis van haar geweest. Gelukkig voor hem konden zijn visspullen nog wel mee, want er was ruimte genoeg. Tevreden met haar bezit, was ze op pad gegaan. 'Whòòòh! Wat een wagen!', riep de vriend uit die de auto voor haar had uitgezocht. Het ding was zo praktisch en snel, dat hadden eigenlijk maar weinigen verwacht. Het werd ook steeds duidelijker waarom de auto favoriet was van de handelaar in het bos.
Nu ze van de snelweg af waren, bleek het autootje heerlijk te rijden. Ondanks het slechte weer en de vele bochten, voelde het nog steeds veilig. Het eten had hen goed gedaan en de stemming was weer wat beter. De twee keken uit naar de komende week, naar de wandelingen, het samen eten en drinken op pittoreske Franse dorpspleinen en de avonden bij een vuurtje.
Voorlopig was het nog niet zo ver. Bij aankomst op de camping maakte het niet uit dat er nog een mooi plekje bij het meer leeg stond, het regende nog steeds. Ze zouden met dit rotweer hun tent moeten opbouwen, want over een ruim uur zou de duisternis intreden. Met regenjassen aan werden de haringen de grond in geslagen. Het was gelukkig een eenvoudige tent om op te zetten en de binnenkant bleef redelijk droog. Nadat de 'self-inflatable' slaapmatjes uit waren gerold en de kofferbak een stuk leger was, gingen de twee tegen elkaar achterin de Suzuki, onder de grote achterklep zitten. Ze zaten droog, op de achtergrond speelde de autoradio nog zachtjes het Spotifylijstje af. Het getik van de druppels werd minder en in de verte zagen ze de laatste zonnestralen van de dag nog net achter de wolken vandaag komen voordat de zon onder zou gaan.
Ja, ze had er wel vertrouwen in. Het autootje had hen helemaal hierheen gebracht. Ze zat tegen de man aan die in de verte iets weg had van de man van haar dromen en de komende dagen kwam het wel goed met de vakantie. Tijdens een buitje konden ze in ieder geval schuilen op een prima plekje: onder de achterklep van haar eerste auto. Het maakte niet uit dat zogenaamde stoere mannen dat ding niet mooi vonden. Het was haar geweldige Suzuki Wagon R+.
Abonneren op:
Posts (Atom)