Het is zondagmorgen. Het is misschien wel de mooiste zondagmorgen van het jaar. Het weer levert daar, als altijd, een belangrijke bijdrage aan. Het is koud, maar het ziet er veelbelovend uit. Er zijn wat vliegtuigstrepen en er hangt wat sluierbewolking. Na een week met veel regen en zelfs buien die niet zouden misstaan in een moesson seizoen in India, is het een verademing om de zon te zien. Op het tijdstip dat baby’s wakker worden is het stil op straat. Zelfs de wind is er niet. De hond is er ook blij mee, als ik hem uitlaat.
Gelukkig worden opa en oma ook snel wakker, nemen zij de zorg over en zitten mijn vrouw en ik samen op de fiets. Het is voor het eerst in maanden samen op de fiets zitten, zonder kind, maar met een mooi paadje voor ons op de crossfiets. De weg naar het bos leidt over het water waar ik twee jaar geroeid heb. We rijden door de wijk waar de school lag waar mijn lessen plaats vonden.
Tegen die wijk is een nieuwe wijk gebouwd. Het is een mooi stukje van de stad geworden. De huizen zien er leuk uit, je zit dicht bij open ruimte, er zijn mooie waterpartijen en niet alles zal even duur zijn. Mocht ik weer in deze stad moeten wonen, dan komt dit deel wel in aanmerking. Aan de uitnodigingen uit de stad ligt het niet. 100% van de mensen die ik daar ken waar ik nog contact mee heb, zegt dat het een stad is die mij prima past. ‘Jij zult hier goed gedijen’.
Destijds was de mountainbike net in mijn bezit en die werd gestald in de kofferbak van een rode Daihatsu Applause. Op dat ding reed ik al met veel plezier mijn rondjes. Je kon namelijk meerdere rondes rijden, omdat het parcours slechts 8 km lang is. Het zijn acht kilometers vol techniek. Het pad is als een achtbaan waarbij je zelf mag sturen. De kans dat je er hier uit valt, is een stuk groter. De bomen staan dichtbij, de bochten zijn scherp en de boomworstels verraderlijk.
Op de terugweg van de snelle ronde tussen de bomen dwalen mijn gedachten af. Er spelen meerdere ‘wat als…-scenario’s’ door mijn hoofd. Je kunt natuurlijk uren blijven mijmeren over hoe het leven anders had kunnen gaan als sommige dingen je niet overkomen waren. Die doen er niet zo heel veel toe. Je kunt er zelf achteraf niets aan doen dat je ergens geen nieuw contract krijgt of dat je geliefde er geen heil meer in ziet.
In sommige gevallen heb je echter de keuze tussen twee positieve zaken, waarvan het verdere verloop van je leven helemaal anders kan zijn. Destijds was er de keuze om nu nog even op het gemak te gaan reizen, zonder verplichtingen of verantwoordelijkheden. De andere mogelijkheid was ‘blijven waar je bent’. De periode waarin de keuze gemaakt werd, bleek achteraf ook een periode van een bepaalde omslag te zijn.
De keuze om nog even te gaan reizen was in een zomer gemaakt. De verhalen van de zoveelste backpacker deden mij besluiten om nu toch eindelijk eens uit te voeren wat er eigenlijk al jaren niet van kwam: een onbepaalde tijd naar Australië om daar het werkwoord ‘reizen’ invulling te geven. Zo gezegd, zo gedaan. De baan die me destijds van de straat hield, was gedurende het eerste jaar lang niet altijd bevredigend. Die was dan ook gemakkelijk opgezegd.
Het tweede jaar liep echter anders. Er kwam ritme in het leven, wat nieuwe vriendschappen werden hechter en tegen het einde van het schooljaar had ik het prima naar mijn zin. In de tussentijd klonk ook het geluid dat ik mijn plannen nou eens werkelijkheid moest maken. De baan bleef opgezegd, maar het gevoel van zekerheid en vastigheid had zich in mij gevestigd als een virus.
De eerstvolgende dame die zich voor mij aan zou dienen, zou degene worden met wie ik lang samen zou blijven en samen een toekomst zou opbouwen. Zij bleek zich echter voor vertrek naar Australië al aan te dienen. Het was de eerste stap naar ‘serieusheid’. In Australië aangekomen bleek verder dat de energie om ergens een leven op te bouwen op was. Hier zou ik een mooie tijd hebben, maar niet voor een lange onbepaalde tijd. Zo gezegd, zo gedaan. Na in vijf maanden veel bestemmingen bezocht te hebben, werden er weer lessen gegeven en werden plannen gemaakt om te gaan samen wonen. Daarna zouden er nog vele scholen en huizen volgen, waarna de rust pas na vijf jaar weer een beetje in zicht komt. Intussen wel getrouwd en een kind rijker.
Maar nu. Wat nou als ik er destijds voor had gekozen om in Breda te blijven. Het laatste half jaar daar was leuk. Weekenden waren veelal gevuld met aangename activiteiten. Werk en privé waren min of meer in balans en ik had het prima naar mijn zin. Het leven lachte mij toe, zeker met de plannen die destijds in het verschiet lagen. Het was een prima leventje om verder uit te bouwen.
De dame in kwestie zou nog enkele maanden moeten afstuderen en had dan overal kunnen solliciteren. In 2010 of uiterlijk 2011 had ik intrek kunnen nemen in een koophuis en was zij bij mij gaan wonen. Met haar ouders en broertje op fietsafstand. De vriendschappen zouden meer diepgang krijgen, wat in mijn geval neerkomt op nog slapper ouwehoeren. De stad zou voor mijn gevoel mijn domein worden. Kind en huwelijk waren waarschijnlijk enkele jaren naar voren geschoven.
De meest recente zondagmorgen had slechts op details verschilt als ik de andere keuze gemaakt zou hebben. Dikke kans dat het mooie rondje in het bos onder de wielen van mijn nieuwe mountainbike door was gegaan. Wellicht was de club met wie ik zou rijden wat groter. Ik was dan waarschijnlijk uit mijn eigen huis vertrokken, maar zou van dezelfde zon op hetzelfde moment genoten hebben. De plannen voor de rest van de dag zouden min of meer hetzelfde zijn: nog even wat doen voor school, race kijken met de ogen dicht en boodschappen doen. Het gevoel van rust zou bekend voelen. Nu voelt het nieuw en onwennig, maar wel goed. Het levert nog niet direct de energie die je zou verwachten, maar het juiste bospad lijkt nu ingeslagen.
Tussen 2000 en 2010 heeft Breda zich gepresenteerd als prachtige stad en het zou zomaar kunnen dat we ook daar weer wat vaker naartoe gaan. Zeker omdat dat bospaadje daar nogal de moeite waard is om je techniek te trainen op de mountainbike.
