Het is een avond in het najaar. Op de fiets naar huis in het dorp waar ik nog te kort woon om me thuis te voelen. Het zijn avonden als deze waar je enorm van kunt genieten. Aan de rechterkant van het fietspad gaat de zon onder. De rode gloed is zichtbaar achter de bomen. De bomen die hun groene kleur al verruilen voor bruin, geel, rood en oranje tinten.
De laatste jaren is het leven snel voorbij geflitst. Vaak is er gesnakt naar een hut op de heide om volledig tot jezelf te komen. Even zo vaak mis je ook mensen om je heen. Dat terwijl grote groepen nieuwe mensen zich aandienen op werk, hobby en internet. Het is allemaal zo snel voorbij gegaan, dat 'aandacht geven' iets is geworden wat onbekend is. Mocht het eens voorkomen dat er iets met aandacht gebeurt, dan is er ook dat rustige, soms zelfs gelukzalige gevoel. De eerste keer dat dat gevoel langs kwam, was op het moment dat ik echt de tijd nam om met iemand te chatten. hoe ironisch ook. Het hele gedoe met smartphones zorgt net zo hard voor een nogal sterke eroderende werking van aandacht hebben. Zeker voor mensen onder elkaar in dezelfde ruimte.
Op de weg terug van het sporten in een van de mooie parken die de stad te bieden heeft, is Stefan Stasse op de radio. Sinds een jaar heeft hij een nieuw programma. Het theater van het sentiment moest plaats maken voor iets jongers en frissers. Het moest niet over vroeger gaan. De opdracht was om iets te maken wat over 'vandaag' gaat. Hij ontwikkelde 'de Staat van Stasse'. Een leuk, licht ironisch program over de dag die is.
Zoals een nieuw huis na een verhuizing nog niet direct je 'thuis' is, zo moet ook een DJ in het programma groeien. Het afgelopen jaar is het programma gegroeid. Op de fiets of onderweg kan ik er serieus van genieten. In een tijd waar mensen toch steeds minder gemakkelijk echt contact maken. Waarin aandacht hebben voor elkaar zich beperkt tot een selfie, heeft Stefan de beste interviews. Stefan luistert goed en stelt vragen zodat er diepgaand op het leven van de inbellende luisteraar of 'vriend van de Staat' wordt in gegaan. Mensen mogen hun verhaal doen, ze krijgen hun tijd en de presentator haalt het maximale uit het verhaal, met alle discretie die bij sommige verhalen hoort.
De mooiste verhalen komen tot leven in gesprek met de presenator Je zit soms met met kippenvel op de fiets te luisteren naar hoe mensen hun dag beleefd hebben en welke emoties en verhalen daarbij horen.
Tegelijkertijd hoort het programma wel echt bij deze tijd. Mensen willen zich graag laten zien, men wil een podium en erkenning. Al is het maar voor het meest normale leven dat je kunt leven. Deze ruimte krijg je als je in belt bij de Staat van Stasse. Stefan maakt er iets van dat leuk is om naar te luisteren. Langzaam ontwikkelt het programma zich tot een vriend op de radio en een meer dan geschikt alternatief voor een lege avond televisiekijken.
